19 november 2017
cc leopoldsburg

Report: lambert smits
​fOTOS: sTEFAN MEEKERS ©


Met dank aan cc leopoldsburg en peter bosmans

​Op 73 jarige leeftijd, gedurende twee opeenvolgende dagen, voor uitverkochte zalen, twee uur onafgebroken, alles maar dan ook alles geven, we zien veel artiesten het nog niet zo dadelijk doen. Wel, Albert Hammond, want over hem gaat het, deed het in Leopoldsburg. Het optreden kaderde in ‘The Songbook World Tour’, een titel die nog niet zo slecht gekozen is. Hammond mag dan bij velen gekend zijn om de hits die hij in eigen naam scoorde, maar de songs die hij voor anderen schreef, zijn minstens even bekend. Het optreden, dat overigens vergezeld werd door een prachtige lichtshow, was dan ook een aaneenschakeling van bekende songs. Albert ziet er voor zijn leeftijd nog erg patent uit. Een afgetraind, in een strakke jeans gestoken lichaam, afgewerkt met een rood lederen jasje en witte sneakers, gaf hem de uitstraling van een jonge rocker. Op zijn stem heeft de tijd niet al te veel invloed gehad. Akkoord, voor de hoge noten moest Albert wel wat meer moeite doen, maar het lukte hem. ‘Everything I Want To Do’ was de aftrapper voor twee uren puur amusement, terwijl opvolger ‘Down By The River’ het publiek reeds deed meezingen. Albert Hammond schreef in eigen naam of als medecomponist mee aan prachtige nummers die door collega artiesten de eeuwigheid werden ingezongen. Zo deed Joe Cocker beroep op zijn ‘Don’t You Love Me Anymore’, dat in Hammonds versie, een sublieme gitaarsolo meekreeg. Leapy Lee scoorde in 1968 dan weer een enorme hit met Alberts vrolijke ‘Little Arrows’. The Fortunes hielden aan ‘Freedom Come, Freedom Go’ een hit over, alhoewel wij vonden dat Albert er toch nog een dimensie aan toevoegde. Hammonds favoriete album, zo zei hij, is ‘Your World And My World’. Daaruit putte hij naast de titeltrack, de ballade ‘Memories’ en ‘When I’m Gone’. Albert is ook een storyteller. 

Zo vertelde hij het schitterende verhaal van zijn samenwerking met Hal David, de tekstschrijver die veelal samenwerkte met die andere grootmeester Burt Bacharach. Toen Albert samen met Hal een song schreef, dacht hij dat hij een kanjer van een hit in handen had. Niets was echter minder waar, want zowel zijn versie als die van Tom Jones, flopten. Totdat Albert het ondertussen reeds 11 jaren in de schuif liggende nummer aan een jonge Spaanse zanger overhandigde, die het wereldbekendheid gaf. Die zanger was Julio Iglesias en ‘To All The Girls I Loved Before’ was de song. Tina Turner leende dan weer van hem ‘I Don’t Wanna Lose You’, dat in de versie van de meester een ietwat blanke twist meekreeg. Aandacht voor zijn fans was de man ook niet vreemd. Tijdens ‘When You Tell Me That You Love Me’, zijn zoveelste nummer, dat hij voor Diana Ross schreef, begaf hij zich richting zaal om handjes te schudden met het publiek. En dat beperkte zich heus niet tot de eerste rijen. Het publiek had het naar zijn zin en bewondering bleef dan ook niet uit. Tijdens ‘When I Need You’ ooit een hit voor Leo Sayer, dat voorafgegaan werd door ‘I’m A Train’, veerde het publiek massaal recht en deinde mee op de melodie. De volle twee uren, leken minuten te zijn geweest, wat enorm veel zegt over het sublieme vakmanschap van Albert Hammond. Bisnummers konden en mochten dan ook niet uitblijven. ‘It Never Rains In Southern California’, het lang verwachte ‘Free Electric Band’ en het van The Hollies bekende ‘The Air That I Breathe’ sloten het optreden af. Een optreden van een artiest, wiens songs niet alleen de soundtrack waren tijdens de jeugd van het aanwezige ietwat oudere publiek, maar die vooral oneindig veel betekenden voor de ontwikkeling van de popmuziek en bovenal eeuwigheidswaarde hebben. Daarvan was dit optreden het ultieme bewijs.
 
​