21 februari 2022
AB,Brussel

Report: Philip Verhaege ​
Foto's: ​© Philip Verhaege​ 
​
​Met dank aan: PIAS
Vorig weekend stond Arno nog in Oostende op de planken. Daar aan t’zeetje, waar hij ook ooit wil uitgestrooid worden. Nu was hij voor een derde concert in de Brusselse AB. Zijn muzikaal habitat, op een boogscheut van zijn woonst, het verlengde van zijn living room!  In de namiddag was het Belgisch rockicoon nog in audiëntie ontvangen op het Koninklijk Paleis door Koning Filip. Een erkenning voor zijn carrière en rijkelijk gevuld muzikaal oeuvre. Arno Hintjens, hij die bijdraagt tot de muzikale uitstraling van ons Belgenland.
In januari gaf Arno een intiem concert bij Radio 1. Het was de voorbode van een mini-tournee. Ondanks zijn pancreaskanker, drie keer de AB vullen, en twee concerten in zijn thuisstad, Het Kursaal van Oostende. Allen in een mum van tijd uitverkocht! De ziekte zal desondanks nooit een schaduw werpen op zijn performen.  Arno ziet er enigszins vermoeid uit. Maar het podium geeft hem energie, de kracht die er altijd is geweest. Hij opent haast intiem met ‘Solo Gigolo’, en ‘Elle Adore Le Noir’, een nummer dat werd geschreven voor het Coca Cola tijdperk. Humor is hem nooit vreemd geweest. Ook vanavond gekscheer hij regelmatig in beide landstalen.
Met zoveel gevoel en eenvoud schitterden ook ‘Je Veux Vivre’ en ‘Lonesome Zorro’. Arno schreef ooit ‘Quelqu’un a Touche Ma Femme’, een song over zijn madame, toen ze samen in een 2CV naar St. Tropez reden. Daar waar ze seksueel werd benaderd door een eendagsvlieg. Ik heb gelukkig geen rijbewijs dolt Arno, daarom dat er nog zoveel mensen leven, net zoals ik. Hij heeft er duidelijk zin in, en zijn ruwe stem omarmt het swingende ‘Give Me The Gift’ en het alternatieve ‘Do The Kangoroo’, uit een ver T.C. Matic era.
Tussen drie heavy rocksongs door ‘Meet The Freak’, ‘Lady Alcohol’ en ‘Ratata’, zat het mooie ‘Oostende Bonsoir’ verscholen, een nummer dat hem nauw aan het hart ligt. Ja, Arno houdt nog steeds van mossels, vooral als ze nat zijn ! De baslijnen van Mirko Bonovic, Bruno Fervery gitaarriffs en de beukende drums van Sam Gysel waren een voorspel voor nummers als ‘The Parrot Brigade’ en het mooi opgebouwde ‘Funky You’re Not’. Arno veert moeizaam recht, gaat voor het eerst rechtstaan, gaat overstag en geniet. Een energie injectie knalt door de woofer, ‘O La La La’ en het alternatieve Europese rock-volkslied ‘Putain Putain’ werden dan ook luidkeels meegezongen.
Een staande ovatie, minutenlang  ‘merci Arno, merci Arno’ waren zijn deel.. en hij.. hij kwam terug voor een bisronde. Bij ‘Woop That Thing’ haalde Arno kort zijn bluesharp boven, om finaal af te sluiten met ‘Ha Ha’. Optreden geeft Arno energie, hij geniet, druipt af, zwaait en wij…. wij bleven even verweest en al even geëmotioneerd achter. Na een turbulent maar charismatisch muzikantenbestaan, de coronacrisis en die verdomde ziekte.  Je Veux Live, Je Veux Vivre…!
Merci Arno, merci godverdomme.