vrijdag 15 juli 2022
Oude Markt, Leuven

Report: MaGod
​Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Stad Leuven en Beleuvenissen II
Het Groot Verlof in Leuven anno 2022. Dat is eclectische muziek, lekker eten, drinken en fijne voorstellingen, dit een hele zomer lang. Een onderdeel van dit consortium zijn ‘Beleuvenissen’. Gratis muziekoptredens op een van Leuvens mooist pleinen, de Oude Markt. Op vrijdag 15 juli waren we toe aan Beleuvenissen II, en die was voorbehouden voor Admiral Freebee en The Waterboys.
 
Ooit ambieerde Tom Van Laere een tenniscarrière. Tot hij ontdekte dat je met een raket ook luchtgitaar kon spelen. Als autodidact leerde hij zichzelf gitaar en piano spelen. Zijn nickname Admiral Freebee ontleende hij zowaar uit Jack Kerouac’s novelle ‘On The Road’ uit 1957.
Tom ‘Admiral Freebee’ Van Laere mocht als eerste zijn instrumenten inpluggen. De admiraal verraste met zijn zevende album ‘The Gardener’, waarin hij het elektronische landschap bewandeld. Hij, die ooit werd betiteld als de Vlaamse Neil Young. Samen met zijn band stelde Freebee een doordacht en mooi afgewogen set voor die nieuwe en klassieke deuntjes exposeerde. Nina kwijt zich hier voor het eerst achter een keyboard in Freebee’s band. Tim Coenen beroert al langer de gitaarsnaren, net zoals Leuvenaar Laurens Billiet die op  drumstoel zit. Freebee had er duidelijk zin en rockte ‘from start till finish’. Openen met de single ‘Coming Of The Light’ was als een open deur intrappen. Naadloos ging het naar ‘Let It Shine’ en ‘No One Can Stop Me Now’ uit de plaat ‘The Gardener’. De song ‘No Ordinary Moments’ werd omarmt met een elektronische beat, net zoals ‘Digital Blues’ met die heerlijke basgroove én de hit ‘Einstein Brain’ dat werd geconcretiseerd met akoestische gitaarklanken. Een grootprater is Freebee nooit geweest, zijn muziek spreekt voor zich. Hoe (h)eerlijk is dit alles wel niet. En toen volgde een trilogie rock-‘n-roll met ‘Bad Year For Rock’n Roll’, waarin Freebee huilde als Howlin’ Wolf en de hommage ‘Breaking Away’.   De song  ‘Nothing Else To Do’ was zowaar een knappe pianoballade, waar Billiet zowaar de baslijnen beroerde vanachter zijn drumkit. Het elektronische ‘Last Song About You’ werd zowaar een meezinger, net zoals ‘Always On The Run’ een disco jasje kreeg aangemeten. Bij ‘Oh Darkness’ barstte het feestje pas echt los op de Oude Markt, en bij ‘Rags ‘n’ Run, dat werd ingekleurd met Freebee’s bluesharp, bekroop ons heel wat goosebumps. ‘There’s a fire in my soul….’ Hell yeah ! Uiteraard zou er een bisnummer volgen. Admiral Freebee bracht solo het mooi geconstrueerde en akoestische ‘Ever Present’.
De magische band The Waterboys, rond de Schotse spilfiguur en singer-songwriter Mike Scott werd opgericht in 1983. Hij is het enige origineel overgebleven bandlid. In datzelfde jaar verscheen de zelf titelende debuutplaat ‘The Waterboys’. Nu hebben ze ‘All Souls Hill’ te promoten, de opvolger van ‘Good Luck, Seeker’. Met hun veertigste verjaardag in zicht, lijkt de band op ‘All Souls Hill’ een nieuwe muzikale weg in te slaan. Een afwijking van de organische rock die we van de band wel gewend zijn. Scott is nooit vies geweest om een politieke mening en hij expliceert dit alles ook graag in zijn lyrics.
De Ierse sidekick- en fiddler Steve Wickham, die meer dan twintig jaar bandlid was bij The Boys, heeft deze winter aangekondigd een stap te terug te zetten. Keyboard virtuoos Brother Paul Brown bleef thuis achter met een corona besmetting. Het ga je goed, Brother.    Saxofoon en mandoline duivelskunstenaar Anthony ‘Anto’ Thistlethwaite is terug voor enkele zomerfestivals. Drummer Ralph Salmins en bassist Aongus Ralston vervolledigen in Leuven de ritmesectie. De band opende met de bluesrocker ‘Where The Action Is’ om te vervolgen met het sax en soul begeesterde ‘Ain’t Leavin I’m Gone’ én de folkrocker ‘All The Things She Gave Me’ uit de release ‘A Pagan Place’. Mike nam al snel plaats achter zijn piano voor de glam-rocker ‘This Is The Sea’ uit 1985 en het swingende ‘A Girl Called Johnny’, met zijn geweldige sax-outro. Bij The Stones ontleende Scott de song ‘Dead Flowers’, dat een akoestische folk bewerking congrueerde om te vervolgen met het duistere Delta blues en slidegitaar begeesterde ‘Still A Freak’, uit de plaat ‘Modern Blues’.  Met enige mythologische soundscape was ‘The Pan Within’ een knap uitgesponnen geëlektrificeerd nummer, net zoals het country extatische ‘When You Go Away’. Mike Scott beroerde ook zijn klavier voor ‘Too Close To Heaven’ en het onbesuisde en mee gekeilde ‘The Whole Of The Moon’. Time for a little rock ’n roll, jensde Mike en de dynamisch bluesrocker ‘Medicine Bow’ knalde onvoorwaardelijk, net zoals Jimmy Reed’s ‘Bright Light, Big City’ en ‘Be My Enemy’ met zijn ‘well the dawn is howling and the mainframe shakes…’! Na een tweede inzet zat de toon wel bij ‘Fisherman’s Blues’, die vol Keltische charme zat. De rootssong ‘How Long Will I Love You’ was een excellent bisnummer van een al even schitterend concert.
Mike Scott’s lyrics blijven de grootste connectie voor zijn inspirerende nummers. Hij is nog steeds een innovatieve en ingenieuze vocale dichter. The Waterboys, een geweldige band die de tand des tijds indrukwekkend hebben doorstaan. Met een spetterend, uitbundig en inspirerend concert duiken we de Leuvense nacht in.
The Waterboys, een muzikaal orgasme, een kruising tussen folk, rock en blues.
​