|
13 december 2018 |
De voorbije maanden mochten we al gerenommeerde artiesten bewonderen in de Hasseltse Muziekodroom en nu was het dan ook uitkijken naar Black Cat Biscuit, vier Belgisch-Limburgse muzikanten en één Nederlands grensgeval. Boven de doopvont gehouden in 2015, maar wel tonnen ervaring in de muziek bij vroegere bands, zoals onder meer bij The Rhythm Bombs, Elmore D, Six Pack en de begeleidingsband van Phill Bee.
Op het Wespelaarse Swingfestival konden ze al een deel van het publiek beroeren met hun mix van blues en aanverwante stijlen. Maar qua setting bleek nu de Club in de Hasseltse Muziekodroom de gedroomde locatie om de twijfelaars te overtuigen van hun kunnen. Wat mij betreft krijgen ze een goed rapport en ik zal niet de enige zijn want deze band heeft ervaring en toekomstperspectieven om het te maken, daar zijn we toch wel van overtuigd. Ze hebben zopas een ticket op zak om begin april ons land te vertegenwoordigen op de European Challenge in Portugal. Bovendien is er eind februari de release van hun eerste album ‘That’s How The Cookie Crumbles’. Goede vooruitzichten dus voor frontman Bart ‘Yasser’ Arnauts’ (zang-gitaar), Stanley Patty (lead-gitaar) , Mark Sepanski (mondharmonica), bassist Patrick Indesteghe en Jeff ‘junior’ Gijbels (drum). Dit vijftal kwam niet zo maar vlug hun setje afwerken in de MOD, maar bracht twee volwaardige sets, goed voor 24 songs en goed twee en een halfuur muziek die bijzonder gesmaakt werd door het publiek. Ook omdat de keuze van de eigen (!) nummers zo gevarieerd is. Wat kunnen we onthouden van deze uitermate onderhoudende bluesavond? Dat het vanaf de instrumentale intro ‘Stanley’ al meteen goed zat met deze geoliede machine. Met dank aan de uitstekende gitarist Stanley Patty. Maar ook harpist Mark speelt met zijn energieke uithalen op de smoelschuiver een toonaangevende rol in deze bezetting die sterk op poten stond onder aanvoering van frontman Yasser. Hij is niet alleen eigenaar van een retrostem, maar kan ook tevens goed overweg met de gitaar in al zijn facetten, van een oude goedkope ‘slide’ (de nieuwe nummers ‘For My Father’ en ‘Life is a 4 Letter Word’) tot een eigen gemaakte koekentrommelgitaartje (‘He’s A Fool’). |
Maar de belangrijke ritmesectie bestaande uit bassist ‘Pat Alley’ en drummer ‘junior Gijbels’ vergeten we zeker niet uit het oog. Eén van mijn hoogtepunten uit de eerste set vond ik het stevig rockende ‘Pet Cemetry’, maar ook ‘Giovanni Winnetou’ met een leuk bas- en drumduel deed vele blikken verbazen. Het jazzy klinkende ’So Sad and Lonely’ was er eveneens eentje om in te kaderen met een sublieme Stanley, die me deed denken aan ene Ronnie Earl.
Ook vielen nogal wat monden open bij het slotnummer van de eerste set ‘Sons Of A Vampire’ ,toen vader (drummer) Marc Gijbels zijn zoon Jeff kwam vervoegen op diens drumstel met een leuke en uitstekende drumdemonstratie. Kippenvelmomentje. Ook de tweede set dreef op een degelijk niveau, andermaal met veel afwisseling. Van jazzy (‘I Don’t Know’) tot songs met een rumbaklankje (‘I Love My Kids’) of met een reggae-achtergrond (‘Find A Way’). Ook beklijvende momenten waren ‘What I Realy Need Is You’ en ‘Feel Alive’ met muzikale duels tussen mondharmonica en gitaar. Ook ‘Ain’t Got Nobody To Go Home’ (dat verschijnt op de nieuwe cd), met een mooie gitaarintro van Yasser, leek aan te slaan. Alsook het bekende ‘Parrot Woman’ (met de scheurende harpintro), als eerste song van het nog te verschijnen album ’That’s How The Cookie Crumbles’ kon op veel bijval rekenen. Zo kwam een einde aan een mooie Belgische avond, die volgende maand een vervolg kent met de komst van The Boogie Beasts op donderdag 10 januari met als support act het Zwitserse One Rusty Band. Niet te missen. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024