11 NoVEMBER 2017
DE LEVAARD, HARINGE

Report: PHILIP VERHAEGE
​fOTOS: PHILIP VERHAEGE ©


Met dank aan BLAUBLUES

​Het is haast ieder jaar een huzarenstukje om vanuit onze woonstede het verre Haringe, nabij Poperingen te bereiken. We vinden altijd wel ergens een wegomlegging op onze route richting Zaal De Levaard. Tijdig vertrekken is dus de boodschap. Het Blaublues Festival was alweer toe zijn 18de editie. Het bordje ‘uitverkocht’ bengelde traditie getrouw reeds enkele weken aan de voordeur van dit uiterst gezellige festival. In het dorpje Haringe stroomt de rivier de IJzer ons land binnen en vormt er zelfs een eindje de landgrens. Er waren destijds dan ook vanzelfsprekend heel wat smokkelroutes langs deze waterweg. Die werden in de volksmond ook wel eens ‘blauwers’ genoemd. Blauwers… Blaublues… de link is hierbij snel gelegd!
 
Meena Cryle & Chris Fillmore Band mochten als eerste hun instrumenten inpluggen op de ‘Main Stage’. Om de een of andere reden krijg ik het steeds warm van Meena Cryle’ stemgeluid. Het is een ruwe diamant die gelukkig ongepolijst en ongegeneerd haar eigen ding blijft doen. Meena speelde op haar 15de  voor het eerst in een plaatselijk bandje voor ze haar hart verpand aan Chicago, en dit omwille van de atmosfeer en natuurlijk de bluesmuziek. Deze Oostenrijkse schone, die trouwens werd geboren in 1977, musiceert sinds haar vijftiende met multi-instrumentalist Chris Fillmore, wat de interacties tussen beiden alleen maar spannender en interessanter maakt. Bassist Joris Hendrik en drummer Bernhard Egger vervolledigen hier de ritmesectie. Meena Cryle & The Chris Fillmore Band behoren ondertussen tot de nieuwe generatie jonge Europese blues artiesten die een frisse wind laten waaien door de traditionele blues. Begin dit jaar bracht ze de release ‘In Concert’ uit op het label Continental Blue Haven. Het is dankbaar openen op Blaublues, want de zaal zit reed afgeladen voor Meena. En ze opende strak met ‘Sweet Lovin’ Woman’ en het swingende ‘If You Had A Diamond’, uit het album ‘Feel Me’ uit 2012. Meena pakt er graag haar gitaar bij en gaat in een muzikaal snarenduel met Chris tijdens de blues rocker ‘Enough Is Enough’. Nostalgischer werd het dan bij Sam Cooke’s  ‘A Change Is Gone Come’. Bij de Marschall Tuckers Band leende ze vanavond het mooi opgebouwde ‘Can’t You See’. In de klassieke blues song ‘Bright Light, Big City’ origineel van Elmore James, houdt Meena gelukkig haar wah wah pedaal ingetogen tijdens de outro van het nummer.
 
Klassiek op Blaublues is de akoestische setting in de verwarmde tent. In en rond de ‘Frontporch Stage’ was er haast geen doorkomen aan voor de Franse Ronan One Man Band.  Deze Bretoense gitaarplukker bezweert zijn fans met zijn drum-stomp box, blues harp, banjo en dobro. Maar vooral zijn zwaarbeladen en whisky doordrenkte stem trekt onze aandacht. Hij is geïnspireerd door de pre-war blues en dat komt tot uiting in zijn drie sets. 
Ronan heeft de Bretoense oesterkwekerijen muzikaal ingeruild voor de zuiderse katoenplantages. Voor het authentieke nummer ‘Shake It’ toverde hij zelfs zijn sigarbox gitaar uit zijn case. Tussen songs door als ‘Poor Black Mattie’ en ‘Skinny Woman’ beiden van R.L. Burnside, ‘Soldier’ van Calvin Russel en Johnny Cash’ ‘Folsom Woman’ bemerkten we ook heel wat considerabele originele nummers zoals ‘Lonesome Wolf’ en ‘Feelin’ Bad’.
 
John Németh mocht zijn opwachting maken op de ‘Main Stage’. Hij komt uit Boise, Idaho en werd er als tiener blootgesteld aan sounds als hiphop en heel wat rock bands. Pas toen Németh het album ‘Hoodoo Man Blues’ van Buddy Guy en Junior Wells ontdekte werd hij verslaafd aan de blues muziek. Hij speelde harp en zong in lokale bars en opende zo heel wat shows voor Internationale blues artiesten. Al snel volgden de albums ‘The Jack Of Harps’ in 2002 en ‘Come Get It’ met Junior Watson uit 2004. In datzelfde jaar verhuisde hij naar San Francisco en speelde gedurende twee jaar bij Anson Funderburgh and The Rockets. Daar zou hij de noodlijdende Sam Myers vervangen. John verdiepte zich ook in de diepe muzikaliteit van de Bay Area en absorbeerde zo heel wat soul en funky grooves. John had met de viervoudig Blues Music Grammy Award winnende Kirk ‘Eli’ Fletcher  misschien wel een van de meest hedendaagse soulvolle gitaristen meegebracht. Met de Franse backingband van gitarist Anthony Stelmaszack, bassist Antoine Escalier en drummer Fabrice Bessouat heeft Németh met voorsprong de beste Franse ritmesectie rond zich verzamelt. De opener ‘My Baby’s Gone’ werd haast naadloos geamortiseerd door het lekker meezingende ‘S.T.O.N.E.D’ uit zijn recentste album ‘Feelin’ Freaky’. Met het soulvolle ‘She’s Looking Good’ werd het lekker funky. En het feestje werd gezellig verder gezet met het swingende ‘Get Offa Dat But’ en misschien wel de meest bluesy song van de setlist ‘Mother-In-Law Blues’, waar John zich werkelijk ontpopt tot een existente harpvirtuoos. Kirk Fletcher komt in de spotlight met enkele fonkelende gitaarriffs in de ballade ‘Blues In My Heart’. Met ‘Country Boy’ kwam een veel te vroeg einde aan Németh’s showcase. John Németh bevond zich werkelijk op een ‘crossroad’ waar blues en soul elkaar ontmoeten.
 

Sinds zijn eerste release ‘Man Without A Home’ op zijn label Armadillo Records zijn wij reeds vurig fan van Eugene Hideaway Bridges. Eugene werd geboren in 1963 te New Orleans en is de zoon van bluesgitarist Hideaway Slim. Zijn moeder Bullock, is trouwens familie van Anna Mae Bullock, wereldvermaard onder het pseudoniem  Tina Turner. Eugene beweert zijn gitaarvaardigheden langs vaders zijde te hebben meegekregen, maar dat zijn gezegend stemgeluid uit de Bullocks familie afstemt.  Door zijn legerdienst belande hij op zijn 16de  in Texas, waar hij zich uiteindelijk in Houston zou vestigen. Eugene is een nomadische muzikant en ook hier op het Blaublues Festival in Haringe voelde hij zich overduidelijk in zijn sas. Hij bouwt meesterlijk zijn set op en ‘Givin Up On Love’ was daar een representatief voorbeeld van. Hij entertaint zijn publiek met songs als ‘Rise About It’ en ‘I Woke Up This Morning’.Van de excellerende coverversie ‘Stormy Monday’ van zijn hero T-Bone Walker en het emotionele ‘Mam’s And Dad’s Place’ ging het gezwind naar de Texas blues rockers ‘Goin Back To South Carolina’ en ‘Hold On A Little Bit Longer’.
Eugene Hideaway Bridges lijkt wel zoals een goede wijn… hoe ouder hoe beter…!
 
De kers op de inmiddels rijk gevulde muzikale taart was weggelegd voor Zac Harmon Band. Hij had de eer om als ‘headliner’ deze 18de editie af te sluiten. Dat blues een originele, invloedrijke en met voorsprong de meest bepalende en ultieme muzikale stijlsoort is weten jullie al langer dan vandaag. Maar dat Zac Harmon dit alles sterk benaderd waarschijnlijk nog niet. Zijn zang zit stevig geworteld in de gospeltraditie, terwijl hij met zijn moderne gitaarriffs moeiteloos je aandacht vasthoudt. Dit alles presenteert Zac met oprechte emoties. Het is zowaar een extensie van de befaamde muziek die weerklonk in de historische wijk Farish Street, Jackson, Mississippi. Ooit de thuisbasis van blueslegende Elmore James. In zijn onderscheiden blues stijl combineert Zac moeiteloos ‘old school blues’ met ultra moderne teksten. Denk hier vanavond maar aan nummers als ‘Long Live The Blues’. Met hedendaagse thema’s katapulteert hij ook zijn sound recht in het nieuwe millennium. Zac had met gitarist Texas Slim, de crazy bassist Chris Gipson, keyboardvirtuoos Corey Carmichael en de New York gebaseerde drummer Ralph Forrest wel heel strakke backingband meegebracht. Harmon’s krachtige elektrische Mississippi blues wordt dan ook vlotjes gerelateerd met zijn soulvolle stem. Zijn setlist bestond hoofzakelijk uit nummers van zijn twee recentste albums ‘Medecine Man’ uit 2012 en het twee jaar geleden gerealiseerde ‘Right Man Right Now’. Het soul geënthousiasmeerde nummer ‘Raising Hell’ werd knap ingevuld door de funky tunes van ‘Blue Pill Thrill’. Toen ook de keyboard door zijn staander neerplofte improviseerde Zac er maar volleert oplos. Het publiek ging gretig mee in zijn muzikale avances en zo hij hield onze aandacht dan ook moeiteloos het einde van zijn set.
Als muziek een medicijn is, dan zijn wij als artiesten de dokters. Blues is werkelijk een healer, predikt Harmon en deze boodschap interpreteerde hij in het nummer ‘I’m A Healer’. En als hij ook verkondigd dat ‘the blues are the roots and the rest are the fruit’ is, komt hij zowaar aandraven met een hemels mooie blues en gospelbewerking van Bob Dylan’s ‘Knocking On Heaven’s Door’. De manier waarop hij zijn gospeltunes verweeft in zijn pakkende blues songs is meer dan imponerend. Wat moet dit alles, net zoals hier op Blaublues anno 2017, mooi klinken ergens in Farisch Steet in Jackson, Mississippi…!