donderdag 11 mei 2023
MUZE-café, Heusden-Zolder

Report: Sis Van Hoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Move2Blues
“Derde keer, goede keer”, sprak organisator Danny Guilliams toen hij met de komst van Breezy Rodio de laatste naam van het seizoen aankondigde. De naam van de frontman stond immers al langer op het verlanglijstje van Move2Blues, zeker na zijn passage op het vermaarde Swingfestival in Wespelaar in 2019. Maar tot tweemaal toe werd de komst uitgesteld door de covidperikelen.
Een beetje leidraad over de artiest leert ons dat Fabrizio ‘Breezy’ Rodio van Italiaanse komaf is die Rome verliet op jeugdige leeftijd om in New York te belanden. Hij speelde er bij een aantal bands, maar als authentieke bluesman keek hij uit naar het grote bluesmekka van Chicago om er zijn passie te beleven. Hij leeft er momenteel al meer dan twee decennia. Vooralsnog een goede keuze kunnen we vaststellen want het tot nu toe afgelegde muzikale bluesparcours mag meer dan gezien worden. De veertiger lijkt dan ook in een verkeerd tijdperk en land geboren te zijn.

Eigen benen
Maar hij leert er veel en komt met heel wat prominente figuren uit de muziek in contact. Zo is er onder meer Guy King (die ooit een weergaloos concert speelde in de Hasseltse MOD in 2019),  die hem wegwijs maakt in het wereldje. Fabrizio leert in Chicago bluesgitarist Linsey Alexander kennen waar hij acht jaar deel uitmaakt van de band en ondertussen wereldwijd concerten speelt en meewerkt aan drie albums. Ook werd hij bandleader maar hij zet een nieuwe belangrijke stap om op eigen benen te staan. Met succes want zijn debuutplaat in 2011 ‘Playing My Game Too’ (met o.a. gastmuzikanten Dave Herrero, Lurrie Bell, Guy King, Linsey Alexander, Billy Branch) gaat niet onopgemerkt voorbij. Er volgen met ‘Close To It’ (2015), ‘Sometimes The Blues Got Me’ (2018) en het funky en soulgetinte ‘If I Ain’t Broke Don’t Fix It’ (zijn eerste release op het befaamde Delmarklabel) nog albums die ook behoorlijk werden onthaald. In 2022 is er de samenwerking met de befaamde Texasbluesgitarist Anson Funderburgh met als resultaat zijn nieuwste album ‘Underground Blues’ (2022) met 14 originele nummers.

Geen plectrum
Klokslag negen uur maakt de band zijn opwachting in het Muzecafé voor dit laatste concert van het seizoen en zanger-gitarist Breezy Rodio laat zich vergezellen door Antoine Escalier (bass), Benoit Ribière (orgel) en Pascal Delmas (drums). Een goed op mekaar ingespeeld gezelschap, dat was al vlug duidelijk in de openingssong ‘The Power Of The Blues’. Bij het volgende nummer ‘From Chicago To Biloxy Bay’ werd de band al voorgesteld en het was al vroeg duidelijk dat de jongens er zin in hadden. Ook een vaststelling was dat frontman Breezy een unieke stijl van gitaarspelen hanteert. Hij maakt geen gebruik van een plectrum, maar gebruikt enkel zijn duim en dat zorgt voor een speciale vibe. 
Na twee degelijke openers gaat het over zijn verloren liefdes. Qua stijl bewandelt de frontman geen platgetreden paden van de blues, maar zitten er ook jazzy- en reggeadeuntjes in sommige songs: kortom Chicagoblues met een jazzy- en soulinsteek. Leuk alvast om dat vast te stellen. Breezy Rodio is trouwens van vele markten thuis en beperkt zich niet enkel tot de blues want er is nog een muzikaal project met The Coolers, een andere band waarin hij een ander muzikaal pad bewandelt met zowaar rootsreggea.

Sterke eerste set
Wat we onthouden in deze eerste set is het ritmische ‘Playing My Game Too’, ook uit zijn recente album ‘Underground Blues’  met een aantal schitterende gitaarriffs. Van een gans andere orde is het oudere ‘Sometimes The Blues Got Me’, titelsong en slowblues uit de eerste Delmarkrelease (2018) en ook achter ‘That Damn Cocaine’ uit het genre ‘new school blues’ zit duidelijk een boodschap. Met de pauze in zicht werd er stevig geëindigd met ‘If It Ain’t Broke, Don’t Fix It’ met energieke gitaar en dito orgel. Topsong wat mij betreft. Eindigen doen de heren met een slowblues na een erg gevarieerde en leuk gebrachte eerste deel.
De tweede set was wat mij betreft toch wel van een iets mindere kwaliteit, maar er zaten nog wel goede momenten in zoals het dansbare ‘Doctor From The Hood’. Dat Breezy Rodio een boon heeft voor blueslegendes mag duidelijk zijn. Een swingend orgel horen we in ‘I’m A Shuffle Fool’(T-Bone Walkersound)  en een cover van Albert King met uitstekende gitaarwerk van Breezy Rodio, waarin bassist Antoine Escalier ook zijn moment met brio etaleert. Dat doet ook drummer Pascal Delmas in het volgende nummer ‘One Of A Kind’.  Set twee kende een sterk einde met het bekende ‘Woman Across The River’ (Freddie King) en met het mooie ‘Chicago’ uit zijn recente album. Ondertussen liet Breezy zich de Belgische biertjes smaken. Het publiek wilde meer en een toegift kwam er dan ook met het funky klinkende ‘Mexico Calling’, dat dit jaar nog verschijnt op een nagelnieuw album. Einde van een geslaagde bluesavond met heel wat variatie.
​
Op naar het volgende seizoen met start op 14 september (Big Pete Bluesband- feat.Marc Tee) met heel wat fraais op de agenda. Check it out!
​