woensdag 5 juli 2023 
AB, Brussel

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Greenhouse Talent
Singer-songwriter/gitarist Christopher Joseph Isaak ( 26 juni 1956) staat bekend om zijn met reverb. beladen rockabilly, zijn revivalistische stijl en dat brede vocale bereik. Isaak had meer dan een decennia geleden de langspeler ‘Beyond The Sun’, een verzameling nummers van Sun Records-artiesten, in de winkelrekken. Pakkende songs waarmee hij opgroeide. De geest van o.a. Elvis,  Charlie Feathers, Jerry Lee Lewis, Johnny Cash en vooral Roy Orbison dwarrelende doorheen een volgepakte AB. De meeste nummers omsluieren het presumptieve territorium van Isaak, ofwel zijn het muzikale hartenbrekers of het is rock-‘n-roll! .
 
Op de tunes van Elmer Bernsteins ‘The Man With The Golden Arm’ betreedt Chris Isaak, gehuld in een geborduurd kleurrijk maatpak, en band het podium. Zijn stem is nog steeds conveniënt en zo herkenbaar. Chris Isaak utiliseert vaak een associatie met Roy Orbison. En dat komt meteen tot uiting in de countryrocker ‘American Boy’, de ballade ‘Somebody’s Crying’ uit zijn vijfde album ‘Forever Blue’ uit 1995 en het softy ‘Waiting’, die hij performt doorheen zijn fanbase. Als een lovebook vol edelstenen spijkert ook ‘Don’t Leave Me On My Own’ en de countryrocker ‘Put Out Your Hand’ doorheen zijn setlist.
 
Met de meest solide Silvertone ritmesectie met Kenney Dale Johnson op drums,  de jarige toetsenist Timothy Drury en bassist Roly Salley, en die eindeloos scherpzinnige leadgitarist Hershel Yatovitz  heeft Isaak een sterke basis voor zijn sound. Zijn debuutalbum uit 1985 is zelfs vernoemd naar zijn liveband Silvertone, die al existeerde vóór het platencontract. Leadgitarist Hershel Yatovitz is aan boord sinds het platina verkopende ‘Forever Blue’ uit 1995. Die stabiliteit heeft een ensemble gecreëerd dat flexibel genoeg is voor deze schitterende sound. Maar het meest differente blijft echter de stem van Isaak. Een paar decennia later glijdt Isaak nog steeds met ogenschijnlijk weinig moeite in die falsetto stem. Een thesaurie dat vaak doet denken aan Roy Orbison, maar met iets meer rock-‘n-roll en soul in dat stemstrot.
 
De gitaarriffs van zijn earwig song ‘Wicked Game’ uit 1989 was ook hier een seksuele betovering. Van het rockabilly ‘Go Walking Down There’ en een swampy ‘Speak Of The Devil’ ging naar de sing-along song ‘Oh, Pretty Woman’, gecrediteerd Roy Orbison.
Pretty woman, walkin' down the street. Pretty woman the kind I like to meet.. whaw…! Dichter bij Orbison kom je waarschijnlijk niet anno 2023, tenzij je Raul Malo van The Mavericks bent!
 
Isaak gaat zitten voor het tristesse ‘Forever Blue’, het mariachi begeesterde ‘Two Hearts’ en Orbisons ‘Only The Lonely’. Tussen big hits als ‘Dancin’ en ‘Blue Hotel’ vonden we met ‘Killing The Blues’ van en door Rowland Salley gezongen en Presleys ‘Can’t Help Falling In Love’ twee accorderende songs. Het zou geen Chris Isaak-show zijn als hij geen eerbetoon zou brengen aan enkele van die Sun Records-muzikanten.
 
Naadloos volgde het al even schitterende ‘San Francisco Days’, met zijn synchrone gitaarmoves,  het spooky en funky ‘Notice The Ring’ én de poëtische soulballade ‘Big Wide Wonderful World’. Het exponeert Isaac’s rijkelijke soundscape. De onbelemmerde bisronde met de medley ‘Baby Did A Bad Bad Thing/Bye, Bye Baby/ James Bond Theme’ was de preambule van een fijne contemplatie van ‘The Way Things Really Are’, een nummer dat zijn showcase utiliseert. Chris Isaac’s sound accordeerde alweer een klankpalet tussen zijn muzikale authenticiteit en dat ontwapenend zelfbewustzijn van labels als Sun Records. Chris Isaak is meer dan zomaar een excellente showman. ​