dinsdag 8 november 2022
Het Depot, Leuven

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Het Depot
De Canadese alternatieve band Cowboy Junkies waren te gast in ons Belgenland. De groep die werd opgericht in 1985 in Toronto door Margo, Michael en Peter Timmins én Alan Anton. Het debuutalbum ‘Whites Off Earth Now!!’ uit 1986 werd opgevolgd door het dubbel-platina bekroonde ‘The Trinity Session’. Hun sound is een mixture van blues, country en folkrock wat de band een slowcore en alt-country cult status bezorgde, al laten ze zich niet in dat eenzijdig hoekje drummer.
 
Margo Timmins, kiem van Cowboy Junkies en te horen achter de microfoon voelt zich overduidelijk comfortabel in haar rol als leading lady. Ze krijgt steun van haar twee broers met Michael op gitaar en Peter op drums. Neef Alan Anton beroerd de bassnaren én friend for years en multi-instrumentalist Jeff Bird tekent present op mondharmonica en mandoline, wat de songs heel wat meer draagkracht meegeven.
De familie Timmins verloren hun moeder twee maanden nadat het album ‘Ghost’ in 2020 werd uitgebracht, het was de opvolger van het al even schitterende ‘All That Reckining’ uit 2018. De nummers op ‘Ghost’ verwerken de emotionele omwenteling van haar dood. En met de coverplaat ‘Songs Of The Recollection’ uit 2022 hebben ze alweer nieuw werk in de winkelrekken. Cowboy Junkies heeft dus na zesendertig jaar een heuse backcatalogus.
 
Die donkere, kloppende Junkie beat vormde in Het Depot meteen de leidraad voor dit sublieme concert. De setlist zat bovendien boordevol contrasten. David Bowie’s ‘Five Years’ was daar meteen een gepassioneerde illustratie van. De lichten werden al even snel gedoofd en een hypnotiserende intro was de preambule voor een swampy ‘Sweet Jane’. The Velvet Underground song die Cowboy Junkies in de schijnwerpers van de alternatieve muziekscene van de jaren tachtig bracht. Deze modus van The Junkies is zelfs Lou Reed’s favoriete versie! In hun apparent spookachtige, rootsy én grillige Cowboy Junkies-stijl schitterden ook songs als ‘No Expectations’ met credits The Rolling Stones en het meeslepende ‘Seventeen Seconds’ van The Cure.
Tussendoor kleurden ‘A Common Disaster’ uit de langspeler ‘Lay It Down’ uit 1996 en ‘Cause Cheap Is How I Feel’ zich met knappe bluesharp en duistere gitaarriffs. Deze accurate ballade uit het album ‘The Warning Horses’ uit 1990 gaf ons een verpletterende kijk op de fulminante eenzaamheid bij liefdesverdriet. Als Canadese band mocht en kon ook Neil Young niet ontbreken. Bij Young ontleenden ze ‘Don’t Let It Bring You Down’, een song dat met een eigenzinnige output en eclectische sweep werd omkaderd. En zo verweefden Cowboy Junkies een deel van de release ‘Songs Of The Recollection’ in de set. Favoriete nummers adapteren in een persoonlijke benadering heet dat dan!
 
​Na een korte break opende Margo met het swingende ‘The Things We Do To Each Other’ om naadloos de New Yorkse punkrocker ‘Sing Ma A Song’ en  de countryballade ‘Dreaming My Dreams With You’ met credits Waylon Jennings in de set te verweven. Margo streelt haar mooie boeket tulpen, slurpt van haar thee en zet het Delta blues en gospelnummer ‘Working On A Building’ in. Even dachten we dat Margo in trance ging bij de slotakkoorden.
 
Wat dan volgde bracht ons haast meteen in een wat mistroostige sfeer. Een akoestisch drieluik met het banjo ingeleide ‘Thousand Year Prayer’, het emotionele ‘Rake’ - een nummer van de Texaanse songsmit Townes van Zandt, haar grote mentor op gebied van songschrijven - en ‘The Slide’, dat met zijn morose teneur meer een gebed dan een lied was. Na deze diepzinnige trilogie spijkerden de geëlektrificeerde bluesgrooves uit ‘Good Friday’ én het met diepe baslijnen en Fat Possum-gitaarsound begeesterde ‘Postcard Blues’. Goosebumps bekruipen ons alweer…
 
Om finaal het Americana extatische ‘Misguided Angel’ en ‘Murder, Tonight In The Trailer Park’, uit het album ‘Black Eyed Man’ uit 1992 te implementeren. ‘Walking After Midnight’ mocht als bisnummer fungeren. De mix van old-school country-klaagzang, sombere teksten en de etherische zang van Margo Timmins heeft de band altijd een verstilde, verwoestende en spookachtige resonantie gegeven. Een concert om in te kaderen! ​