12 augustus 2021
CC Palethe, Pelt

Report: Lambert Smits
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CC Palethe 
Heel eventjes leek het erop alsof een regenbui het ‘Buiten de Zinne’ concert van Diamonds On The Rocks stokken in de wielen wou steken. Gelukkig bleef het bij een schuchtere poging en kon er bij een aangename zomeravondtemperatuur genoten worden.
Voor Diamonds On The Rocks heeft Kris ‘Kirri’ Valvekens, leadzang en gitaar, zich weten te omringen met een ‘crème de la crème’ van Belgische muzikanten. Aan de drums is dat Jan Cuyvers, Marc ‘Rosso’ Van Puyenbroeck is bassist van dienst, Luc Canters neemt de gitaar voor zijn rekening en Niels Verheest zit aan de piano en de Hammond. Voor vocale ondersteuning zorgen Emilie Leysen en Yentl Verborgt. Samen grasduinen ze in de songs van zanger en componist Neil Diamond. Om uit het immense oeuvre van Neil een passende en goed uitgebalanceerde selectie te maken, is niet evident. Je kan je focussen op zijn hits, maar dan ga je voorbij aan de minder bekende, maar even goed in mekaar zittende nummers. Kris Valvekens zocht en vond in een combinatie van beiden, de ideale setlist. Aftrappen deed de band met ‘A Little Bit Me’, wat meteen voor herkenbaarheid zorgde. ‘Girl, You’ll Be A Woman Soon’ is één van Neils prachtigste nummers. Dat vond blijkbaar ook Kirri, wat te merken was aan de emotie waarmee hij de song injecteerde. Prachtig ook dat hij koos om ‘Pretty Amazing Grace’ te weerhouden. Niet Neils meest gekend nummer, maar wel eentje met een zeldzame schoonheid. Een nummer trouwens dat Valvekens met verve vertolkte. Verder noteerden wij nog ‘Song, Sung, Blue’ en ‘Longfellow Serenade’ als uitschieters. Maar het allermooiste van de eerste set was toch ‘Sunflower’, waarbij Kris zichzelf begeleidde op de akoestische gitaar, ondersteund door Jan en Niels.
Door wat technische problemen met het geluid, kwam de eerste set wat moeilijk op gang. Maar na tussenkomst van de Palethe techniekers, kon het tweede deel onder prima omstandigheden starten. Dat was trouwens meteen raak, want ‘Cherry Cherry’ zorgde voor de eerste ‘bubbelbewegingen’. 
​​Een pluim gaat hier zeker naar de muzikanten, met een creatieve Luc Canters, die het nummer na een lange instrumentale tussenkomst, lieten uitdoven. ‘Red Red Wine’, een nummer dat reeds vaak gecoverd werd, was Kirri’s moment om een ‘sing along’ te ontketenen, waar het publiek maar al te graag aan deelnam. Vanzelfsprekend zou dat later ook nog gebeuren tijdens ‘Beautiful Noise’ en ‘Sweet Caroline’. Niks mis mee, maar persoonlijk vond ik ‘Flowers’, een duet tussen Kris en backing vocal Emilie Leysen, met enkel pianobegeleiding, toch iets meer schitteren. Emilie heeft een prachtige stem en kon zich perfect in het nummer inleven, terwijl Kirri knap weerwerk bood. Neil schreef ook een aantal nummers waarmee anderen succes oogstten. Eén van die nummers was ‘The Boat That I Row’, waar zangeresje Lulu een hit mee scoorde. Tijd voor uptempo kwam er met ‘Crunchy Granola Suite’, waarin andermaal Luc Canters, met zijn knappe interventies op de zes snaren, het muzikale laken naar zich toehaalde.
Bissen deed de band met drie nummers. ‘Play Me’, het door The Monkees bekend gemaakte en luidkeels meegezongen ‘I’m A Believer, waarna ‘Love On The Rocks’ voor het slot zorgde.
Het was misschien niet de meest ideale setting, want hoe je het ook keert of draait, bij een buitenevenement is de sfeer toch anders dan bij zaalconcerten. Het publiek genoot ervan en als je weet dat er een koppel aanwezig was dat hiervoor een anderhalf uur durende autorit over had, dan weet je dat Diamonds On The Rocks goed zat.

​