|
|
26 aPril 2017 |
|
Nadat Dream Theater vorig jaar ons landje passeerde te Brussel voor het enigszins teleurstellende ‘The Astonishing’ concert was het ditmaal Antwerpen dat bezocht werd ter ere van het vijfentwintig jarig bestaan van één van Dream Theater’s meesterwerken ‘Images And Words’. Het is bijna niet te geloven dat het alweer vijfentwintig jaar geleden is dat het album uitkwam en ‘Pull Me Under’ de doorbraak vormde voor deze progressive metal meesters! Deze datum stond dan ook bij vele fans met vet in de agenda genoteerd om nogmaals integraal te kunnen genieten van dit meesterwerk. In een matig tot zwak gevulde Lotto Arena van naar schatting zo’n 1500 fans start om half negen de intro tape die de aanzet vormt voor een onvervalst avondje progressief metalgeweld van de bovenste plank. Dream Theater knalt er meteen op los met ‘The Dark Eternal Night’ uit ‘Systematic Chaos’. Een nummer dat meteen kan tellen vanwege de vele wisselingen in zowel tempo als maatsoorten. De stempel op de progressie deze avond is meteen gezet. ‘The Bigger Picture’ uit het self titled album ‘Dream Theater’ volgt en zorgt voor iets meer kalmte. Het instrumentale ‘Hell’s Kitchen’ (Falling Into Infinity) volgt en vormt een eerste rustpunt voor Labrie’s stem die enige moeite heeft om de hoge regionen zuiver uit de keel te toveren. Dit nummer wordt zeker ook gesmaakt door het aanwezige publiek. Dan volgen er nog twee nummers uit ‘The Astonishing’ album: ‘The Gift Of Music’ en ‘Our New World’! Vervolgens volgt de eerste solospot op bas door John Myung die hiermee een ode brengt aan Jaco Pastorius middels zijn interpretatie van ‘Portrait Of Tracy’. De eerste en best of… set wordt verder gezet met ‘As I Am’ uit ‘Train Of Thoughts’ en dit nummer zet de zaal behoorlijk in beweging. In dit nummer zelfs nog een klein stukje van ‘Enter Sandman’ (Metallica) verwerkt. Als laatste in deze set voor de pauze volgt dan nog ‘Breaking All Illusions’ (A Dramatic Turn of Events). Na de pauze staat dan het volledige ‘Images And Words’ album gepland. Na een intro tape met rock hits uit 1992 wordt dat album integraal gespeeld van voor naar achter. ‘Pull Me Under’ knalt door de speakers en zorgt voor een volgende golf van deining in de zaal. ’Another Day’ wordt verlengt met een keyboard solo van Rudess en ook bij ‘Take The Time’ krijgen we achteraan een solospot van John Petrucci die grotendeels zijn inspiratie bij ‘Glasgow Kiss’ haalt. SETLIST
Set 1: (introtape The Colonel – Two Steps From Hell) The Dark Eternal Night The Bigger Picture Hell’s Kitchen The Gift Of Music Our New World Portrait Of Tracy (Jaco Pastorius cover – John Myung Bas solo) As I Am (met stukje Enter Sandman) Breaking All Illusions Set 2: (Images And Words) Introtape Happy New Year 1992 Pull Me Under Another Day (+ Jordan Rudess keyboard solo) Take The Time (+ John Petrucci guitar solo – Glasgow Kiss) Surrounded Metropolis Part 1: The Miracle And The Sleeper (+ Mike Mangini drumsolo) Under A Glass Moon Wait For Sleep (Lovin’ Touchin’ Squeezin’ – Journey excerpt) Learning To Live Encore: A Change of Seasons: I The Crimson Sunrise A Change of Seasons: II Innocence A Change of Seasons: III Carpe Diem A Change of Seasons: IV The Darkest Of Winters A Change of Seasons: V Another World A Change of Seasons: VI The Inevitable Summer A Change of Seasons: VII The Crimson Sunset |
Wat bij deze nummers wel opvalt is dat Labrie alsmaar meer moeite krijgt om de hoge zanglijnen van destijds nog te halen. En nu we bij puntjes van kritiek zijn aanbeland meld ik toch dat ook Mike Portnoy bij mij wel gemist werd. Je hoort me zeker niet vertellen dat Mangini geen technisch talent heeft maar Portnoy wist het toch allemaal met meer gevoel en nuances te brengen. Ook het werk op de bekkens was bij Portnoy veel beter afgewerkt tot na de mathematische komma zelfs! Na ‘Surrounded’ volgt het prachtige Metropolis epos ‘The Miracle And The Sleeper’ alwaar Mike Mangini de plaats krijgt voor een solospot en het bewijs levert dat ook hij technisch begaaft genoeg is om in de Dream Theater ranken te vertoeven. Om van technisch nog maar te spreken doen de heren er nog een schepje op bij ‘Under A Glass Moon’ dat ook bol staat van de breaks. Door middel van een lange toetsenintro komen we bij het rustige ‘Wait For Sleep’. Het valt trouwens ook op dat James in de rustige passages veel meer tot zijn recht komt en zijn stem hier wel klinkt zoals ze moeten klinken. Alvorens het laatste nummer ingezet wordt haalt Labrie er nog een stukje geschiedenis bij en heeft het over de jamsessies van vroeger waarna bij wijze van illustratie ‘Lovin’ Touchin’ Squeezing’ van Journey volgt dat enkel door Petrucci op gitaar begeleid wordt. Als afsluiter van het album volgt dan nog ‘Learning To Live’ – nog zo’n kanjer van een nummer dat reeds in vele setlists van de band prijkte, en terecht! Opvallend eigenlijk hoe een album van die leeftijd nog altijd meekan met zijn tijd en nog ver van de term achterhaald vandaan is. De klok tikt inmiddels elf uur en we hebben er nu dus zo’n twee en een half uur Dream Theater opzitten. Veel groepen zouden op dit punt afronden met een bisnummer en het podium verlaten. Dream Theater denkt er echter iets anders over en brengt ook slechts één nummer maar dan wel eentje van eenentwintig minuten… De toegift bestaat namelijk uit de volledige zeven delen van ‘A Change of Seasons’ en ondergetekende, die liefhebber is van zulke lange nummers, kan zijn geluk niet op net als zoveel anderen als ik de knikkende hoofden en wiebelende benen als maatstaf mag nemen. Zalig toch om zo’n nummer als bis te krijgen. Een hoogstandje op muzikaal niveau dat lekker in je hoofd blijft hangen en waar je nog dagen van zal genieten na het concert. Hoewel niet het ganse optreden perfect was moet toch gezegd worden dat de afwezigen vanavond ongelijk hadden en een schitterend optreden gemist hebben. Bedankt Dream Theater, doe er gerust nog vijfentwintig jaar bij! |