16 september 2021
CC Palethe, Pelt

Report: Stefan Meekers
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CC Palethe 
Met het album ‘For The Light Of Thy Heart’ ontpopte Dries Bongaerts zich reeds als een singer/songwriter waar rekening mee diende gehouden te worden. Dat blijkt nog meer na beluistering van zijn nieuw album ‘Soothing Green’, dat hij voorstelde op het Palethe podium. De grote Zinne zaal die voor de gelegenheid met tafels en stoelen als club werd ingericht, was uitverkocht. Met een tiental minuten vertraging kwam Dries, vergezeld van zijn muzikanten het podium op. Dat waren Arno Goossens (gitaar), Simon Beeckaert (Bass/backing vocal) en Robbe Broeckx (Drums/backing vocals).
Net zoals op het album, start Dries op elektrische gitaar met ‘Certain Blue’, dat op de sporen werd gezet met een mysterieus klinkende, maar enorm prachtige intro. Voor ‘What Love Can Do’, een nummer waar de singer/songwriter in Dries hoge ogen gooit, ruilt hij de elektrische gitaar voor de akoestische versie. ‘What Love Can Do’ is een schoolvoorbeeld van het subliem samengaan van melodie en tekst. Ronduit schitterend’! Een ballade uit de duizend is dan weer ‘Farewell Oblivion’, met fantastisch en indringend gitaarwerk. Als een doorwinterde storyteller ontpopt Dries zich in ‘Foggy As Hell’. Een rode draad die door het album loopt, is het feit dat de nummers opgebouwd zijn met een enorme vakkennis en daardoor allen een schoonheid uitstralen, zoals je maar zelden ervaart. Ongemerkt weet Dries bij je binnen te dringen, waarna je jezelf als luisteraar onweerstaanbaar laat meeslepen in zijn verhalen. Ontkomen is er niet aan! Muzikaal is hij enorm sterk en weet hij genres op een unieke manier in zijn songs te verwerken. Zo herbergt ‘Tomorrow Is Mine’ wat subtiele countryinvloeden en het in een donker arrangement gehulde ‘Don’t You Leave Me’ zou zeker niet misstaan hebben op Leonard Cohens repertoire. In dit en ook in ‘Time To Go’ zorgde Dries tevens voor een fraai stukje op de dwarsfluit. Afsluiten deden hij en zijn kompanen, net als op het album, met het ingetogen ‘Neanderthal’.
​Dries had indruk gemaakt en het bij het publiek aanwezige enthousiasme vroeg naar meer. Solo gaf Dries nog een eigen versie weer van Dylan’s ‘Shelter From The Storm’, gevolgd door een lovesong. Nog even vervoegde de muzikanten hun frontman voor werk uit zijn reeds eerder genoemd album ‘For The Light Of Thy Heart’, waaronder het indringende ‘Jessie’, een nummer over het ‘uit het leven stappen’. Beter dan met het Nederlandstalige ‘Mooi’ kon Dries niet afsluiten, waarna het publiek hem met een oorverdovend applaus uitwuifde.
‘Soothing Green’ bewijst nog maar eens wat een groot talent Dries Bongaerts is. Het cijfer ‘13’, tevens het aantal nummers op dit album, mag dan voor velen ‘ongeluk’ symboliseren, maar zeker niet voor Dries Bongaerts. Hij construeerde 13 parels van nummers, allen voorzien van ronduit kunstzinnige arrangementen, die samen met zijn rauw klinkende stem, de lyrics een krachtige boost geven. ‘Soothing Green’ is een album om te koesteren, een album dat je raakt en een album waar je als luisteraar kracht uit kan putten. Dries Bongaerts is een artiest met Limburgse roots die een internationale doorbraak meer dan verdient. Zoveel is zeker!
Foggy ass hell