29 juli 2021
CC Palethe, Pelt

Report: Marino Serdons
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CC Palethe 
​Met: Guy Swinnen, Patrick Riguelle, Naomi Sijmons (Reena Riot), Bjorn Eriksson, Piet De Pessemier, Axl Peleman, Jan Hautekiet en Ron Reuman
​
Of Bob Dylan de grootste songschrijver van de 20ste eeuw is of al dan niet terecht de Nobelprijs Literatuur kreeg, zou het publiek in de uitverkochte Palethe te Pelt worst wezen.  Op het podium acht rasmuzikanten, allen met een rijk palmares,  en zich nu aan het onsterfelijke oeuvre (600 liedjes) van de 80-jarige Robert Zimmerman wagen.  Terwijl op de radio Jan Hautekiet altijd het hoge woord voerde, nu bescheiden gezeten achter zijn keyboard, meldde tv-ster Patrick Riguelle het overlijden van bassist Dusty Hill van ZZTop… Muzikanten onder elkaar, eerbetoon, weetjewel…Het leven gaat echter verder en Noami Sijmons, ja Reena Riot, beet de spits af met een sterke versie van het up-tempo ‘Political World’ uit 1989.  En deed die prestatie even later nog eens over in het heartbreaking ‘Buckets Of Rain’. Naomi was één van de verrassingen van de avond…de jonge blonde meid stond haar mannetje met stem én gitaar.  Bob Dylan kwam qua stemtimbre het best terecht met de bijdrages van Patrick Riguelle en Guy Swinnen.  Deze laatste bracht met zichtbaar vermoeide ogen een eerbetoon aan de overleden student Sanda Dia (Reuzegom!) met een uitstekende pakkende versie van ‘Lonesome Death Of..’.  Het werd dus een bizarre avond met veel ingetogen songs, en niet een afhaspelen van Bob’s grootste hits.  Het duurde ook even alvorens de acht elkaar aanvoelden en er sprake was van een energetisch samenspel.  Een eerste kippenvel moment kwam met de vocals van Piet (De Pessemier) en Naomi in ‘One More Cup Of Tea’, en met Bjorn Eriksson op lapsteel.  Bjorn bewees de hele avond trouwens dat country/americana in de genen zit en zich op sublieme wijze uit op zijn ‘Nathalie’-gitaar.  
Terwijl Piet De Pessemier zich als een spring in ’t vel bewees in ‘Blind Willie McTell’: rustige piano intro van Jan, Piet valt melancholisch in met zang en levert rechtopstaande haartjes wanneer die naar het einde explosief uithaalt in gitaarduel met Bjorn.  Zelden zo’n een talent gezien en gehoord, luidruchtig beaamd door het corona veilige publiek.
Groot verschil met de standvastige oude garde (zoals een rots in de branding Axl Peleman op bas) die kwaliteit bracht doch dat tikje energie van jeugdigheid kwijt was.  Tot Guy Swinnen de set beëindigde met de meezinger ‘Like A Rolling Stone’. Iedereen even terug achter de coulissen, het zweet afvegend. Energie die gelukkig hevig opflakkerde bij de krachtige bisnummers ‘My Back Pages’ en ‘All Along The Watchtower’. Acht topmuzikanten die zich die avond nog een laatste maal bewezen alvorens af te sluiten met een rustige nostalgische terugblik in ‘Forever Young’.  Het was mooi, het was goed… Het was een muzikale staalkaart van protestzanger tot poëet, krachtig én gevoelig. ​

​