24 november 2018
cultuurcentrum, leopoldsburg


REPORT: LAMBERT SMITS
​FOTOS:  STEFAN MEEKERS ©


MET DANK AAN: frimout en cc leopoldsburg
Voor de première van de theatervoorstelling ‘Flits Me Terug Naar De Jaren 80’ koos Frimout voor het Cultuurcentrum van Leopoldsburg, tevens de thuisbasis van frontman Stef Willems. Frimout timmert al 6 jaren met succes aan de weg om tot de top van de Nederlandstalige popbands te behoren. Stef Willems, die de nummers aflevert, werk bij het schrijven vaak samen met Jan De Campenaere, gekend van zijn werk voor o.a. Clouseau en Dana Winner. Frimouts in 2017 uitgebracht titelloos album werd dan ook met lof onthaald. Het feit dat de band naast Stef ook Elien als vocaliste kan uitspelen, is niet te onderschatten.
Met de theatervoorstelling ‘Flits Me Terug Naar De Jaren 80’ kiest de band echter voor een uniek concept. In tegenstelling, tot wat de titel doet vermoeden, bevat dit project niet louter en alleen Nederlandstalige liedjes uit de jaren 80. De nummers uit die jaren die indruk maakten op Stef zijn er wel, maar ze worden tevens gekoppeld aan eigen werk en dat is een mooie insteek. Immers, je mag de hits van enkele decennia terug nog zo goed spelen, het zijn nog steeds nummers die op iemand anders lijf geschreven werden. Het echte vakmanschap komt dan ook pas boven in het eigen werk. En dat vakmanschap was er. De twee sets bevatten ook een mooie afwisseling van covers en eigen materiaal. Als covers noteerden wij o.a. Ann Christys ‘Ik Leef Voor Jou’, ‘Hilversum 3’ van Herman van Veen‘, ‘Kronenburg Park’ van Frank Boeijen, Clouseaus ‘Dansen’ en ‘Zij Heeft Stijl’ van de Kreuners. De Kreuners zouden nog een tweede maal de revue passeren met ‘Nu Of Nooit’ dat gelinkt werd aan de Nederlandstalige versie van ‘The Way To Your Heart’ van Soulsister. Intiemer klonk dan weer Stefs versie, het enkel door akoestische gitaar en piano begeleidde ‘Geef Mij Je Angst’ van André Hazes.
Dat Stef het songschrijven meer dan onder de knie heeft, bleek al vlug. Naast een voor zijn dochtertje geschreven slaapliedje, drijft hij zijn eigen nummers, net als zijn grote voorbeelden, resoluut de richting Nederlandstalige pop in. Daarvoor kan hij rekenen op een band die feilloos weet waar ze mee bezig is. Een strakke ritmesectie, aangevuld met een flamboyant gitarist en keyboardspeler. Het mag trouwens gezegd dat Frimout een zeer volle en volwassen sound heeft, die visueel nog aangedikt wordt door het flitsend licht. Nog zo een mooi nummer, waar Stef zich volledig kon inleven, was ‘Het Huis Waar Ik Woon’. Zoals deze titel reeds aangeeft, doet Stef zijn inspiratie op in de dagdagelijkse dingen. Een in het dorp gekend, vriendelijk man, wie men dadelijk zou missen moest hij er niet meer zijn, werd muzikaal geportretteerd in ‘Marcel’. Dat je in de muziek toch steeds een dosis van je jeugd moet blijven behouden, zette Stef aan tot het schrijven van ‘Volwassen Word Ik Nooit’. Een ontroerend ogenblik was zeker het moment toen hij een meisje met een beperking op het podium vroeg tijdens ‘Sterren Zien’. Beiden genoten ervan, zoveel was duidelijk! En natuurlijk heeft iedere songschrijver een liefdesliedje. Bij Stef heet dat ‘Ninett’. Johan Verminnens ‘Mooie Dagen’ zou het einde betekenen van de voorstelling, maar een staande ovatie smeekte om meer. Zijn liefde voor Leopolsburg of liever Kamp, bezong Stef, zich enkel op akoestische gitaar begeleidend, waarna met het eigen ‘Superman’ en Tura’s ‘Mooi, Het Leven Is Mooi’, het tevreden publiek huiswaarts werd gestuurd.
Frimout zal in het Nederlandstalig popsegment zeker nog potten breken. Daarvoor staan hun eigen nummers zonder meer garant.