|
27 augustus 2021 Festivalterrein, Herselt Report: Sis Vanhoof Foto's: Stefan Meekers © Met dank aan: Gevarenwinkel |
Het Gevarenwinkelfestival kon gelukkig doorgaan en met deze 23ste editie waren de muziekliefhebbers daar uiteraard niet rouwig om want deze afsluiter van de zomervakantie wordt niet graag gemist in dit Herseltse gehucht, dat een geweldige reputatie heeft opgebouwd. Want het is er in de buurt van de Wolfdonksesteenweg vaak genieten van verschillende muziekstijlen in de blues- en rootsmuziek. Dat deze driedaagse (donderdag werd al een buurtfeest georganiseerd) bovendien ook telkens een goed doel steunt is zeker noemenswaardig. Dit jaar werd er gekozen voor Help Brandwonden Kids, een vereniging uit Mol. H.B.K. is een non-profitorganisatie die in de eerste plaats kinderen met brandwonden van 0 tot 11 jaar financieel steunt.
Het Blues & Rootsfestival in Varenwinkel is iets wat in menig agenda zeker wordt aangestipt. Met meestal toch wel een degelijke opkomst met een mengelmoes van publiek in haast alle leeftijdscategoriën. Dat was ook deze uitgave meer dan merkbaar met in twee tenten een muziekkeuze voor elk wat wils. Kortom: een bluesfestival dat al heel wat strepen verdiend heeft. We zakten dan ook graag af voor het eerste blues-en rootsfestival op Kempense bodem nadat het coronabeestje ongenadig toesloeg. De eerste band in de mainstage-tent luisterde naar de naam Bill & The Burners, een muzikale blend van Howlin’ Bill en Slow Burners. Frontman Wim de Vos mocht dus de spits afbijten en we kennen hem allemaal als Howlin’ Bill, een ervaren muzikant en eigenaar van een speciale diepe stem, gekoppeld aan zijn virtuositeit op de mondharmonica. Deze Antwerpse frontman met als begeleiders een door de wol geverfd trio en de jongens lieten zich niet van de wijs brengen door het op dat moment karig opgekomen publiek. Op Hookrock stonden ze begin juli nog geprogrammeerd als afsluiter. Maar zoals we konden vaststellen speelden ze een degelijke set, die weliswaar geluidgewijs bij bepaalde nummers nog voor verbetering vatbaar was, maar dat lag zeker niet aan de muzikanten. Belangrijk is dat Bill en zijn bandleden terug zijn en daar kunnen we alleen maar gelukkig om zijn. We herinneren ons het trage en wondermooi gebrachte ‘Gone Too Soon’, een persoonlijk aandenken aan zijn te vroeg overleden vader maar in de huidige context vooral een hommage aan alle coronadoden. Ook ‘Pay Bo Diddley’ en ‘It’s A Walking Heartattack’ zijn nummers die we ons herinneren uit deze pure bluesy set en daar kunnen we alleen maar gelukkig om zijn. In de rootstent was het aanvankelijk een beetje met Argusogen uitkijken naar de opener Nick Dittmeier & The Sawdusters en dat was zeker geen tussendoortje. Eerlijk gezegd hadden we aanvankelijk dus de muzikale lat niet echt hoog gelegd voor dit Amerikaanse trio, maar we moesten al vlug onze mening herzien want live was dit toch wel – wat mij betreft – een verrassend hoogtepunt. Wat klonk dit allemaal goed en ook het publiek was voor de overgrote meerderheid mee met de songs van de band die het predikaat country/american/(southern)rock en meekregen. De stem van frontman Nick klonk loepzuiver en de songs vloeiden telkens mooi in mekaar. Dat was zeker in ‘It’s Gonna Break My Heart’, prachtsong. Maar ook in het verdere verloop van de set waren en nog een aantal hoogtepunten zoals onder meer de JJ Cale-cover ‘Call Me The Breeze’. Blijkbaar waren deze jongens een aantal jaren geleden ook al te gast op het Wespelaarse Swingfestival. We twijfelen er niet aan dat deze passage hen zal helpen om een rijtje te klimmen op de muzikale ladder. Temeer omdat er nogal wat muziekscouts het muzikale gebeuren vanop de voet volgden. In de hoofdtent was het ondertussen het reikhalzend uitkijken naar de set van de Sax Gordon Band, die zich ondertussen soundcheckend een weg hadden gebaand op het podium . Dat klonk hoopvol, maar entertainer Sax Gordon is dan ook geen klein bier en was eerder al te gast op de wei van Varenwinkel, destijds met hammondvirtuoos Raphael Wressnig. Ook in de Banana Peel was hij in een ver verleden al een aantal malen een graag geziene gastmuzikant. Met Nirek Mokar had Gordon een nog jonge talentvolle Franse pianist meegebracht en zij werden op hun beurt prima begeleid door een aantal uitstekende Franse muzikanten. Gordon trok al vlug alle register open met ‘So Good, (Ad Being No Good)’ en ging verder stevig van start/bil met ‘My Baby Is So Big And Hot’ waarna pianist Nirek Mokar (een naam om te onthouden) op het voorplan trad. Ook hij kweet zich behoorlijk van zijn taak in zijn openingsnummer, het toepasselijke ‘Be My Guest’. En zo ging het in sneltreinvaart verder. |
Mede door de onuitputtelijke energie van Sax Gordon, die hij vaak op zijn Amerikaans tentoonspreidde, maar dat kon de pret niet deren. ‘Rock On’ was daar een typisch voorbeeld van. Ook een mooi moment was het feit dat alle muzikanten zich schaarden rond de solerende pianist die mooie kunsten liet bewonderen waarna ook elke muzikant zijn eigen moment kreeg. We denken vooral aan knap drumwerk met de fluorescerende drumsticks en een uitstekende bassolo. Maar uiteraard kreeg de gitarist van dienst ook een grote vermelding met zijn uitstekend gitaarwerk. Kortom: The Boogie Messengers zijn jongens die al enige tijd meedraaien in het circuit. Zij bleken de ideale begeleiders te zijn van de passage van Sax Gordon. Een meer dan terechte bis kwam er dan ook met ‘Every Night Is Saturday Night’.
We maakten een korte verplaatsing naar de rootstent waar Zach Person en zijn twee kompanen al begonnen waren. Ook hier keken we naar uit, maar blijven toch wel met een dubbel gevoel zitten. Deze jonge Amerikaan won in 2017 een Blues Challenge en het bracht hem samen op het podium met bluesgrootheden Robert Cray en Buddy Guy. Enig tijd later was er een 5-track EP en dit jaar mocht hij in deze moeilijke tijden een eerste muzikale boreling boven de doopvont houden ‘Zach Person’. Er staan wel degelijk een aantal mooie nummers op (o.a.‘Send Me Away’, Can’t Stop Running’, ‘Long Enough’) en die bracht hij ook live, maar het klonk niet altijd naar behoren. De mixer van dienst was blijkbaar niet bij de les en het klonk ook allemaal verschrikkelijk hard en dat kwam de sound zeker niet altijd ten goede. Toch kon een flink deel van de jeugdige toeschouwers de muziek van de jonge Amerikaan best appreciëren. Dat moeten we ook respecteren. Voor de slotact keerden we evenwel graag terug naar de mainstage, waar Michelle David & The True Tones de vrijdag mochten afsluiten. Deze kwieke sympathieke dame werd begeleid door The True Tones, een zeskoppige band. Zij heeft roots in New York en via Duitsland belandde ze in 1994 in Nederland om daarna terug naar de States te trekken. Ze speelde in diverse gospelbands, heeft veel ervaring in musicalproducties en deelde ook het podium met Diana Ross als backing vocalzangeres. Momenteel woont ze terug in Nederland,waar ze in de buurt van Amsterdam huist. Het was aanvankelijk een speciale setting op het podium met twee zittende gitaristen en een drummer maar na het openingsnummer van Michelle kwamen twee blazers (trompet en sax) en een slagwerker (op conga) de groep vervoegen. Wat ze brachten was een vleugje blues, een flard gospel gekoppeld aan een portie soul met een zeer actieve frontdame op het podium én eigenares van een kristalheldere stem. Deze band bracht een gevarieerde set met voor elk wat wils en dat werd best gesmaakt. Michelle David & The True Tones zijn overigens volgende maand (26 sep.) te gast in Het Hofke van Chantraine (Oud-Turnhout) op het Goezotfestival. Na het slotwoord van Geert kwamen er nog een aantal bisnummers en zo werd afgelopen vrijdag uitstekend afgesloten. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025