28 augustus 2021
Festivalterrein, Herselt

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Gevarenwinkel
Vrijdag vertrokken we al met een goed gevoel vanuit Varenwinkel op muzikaal vlak en het was dan ook reikhalzend uitkijken wat de zaterdag ons zou brengen. De weergoden waren alleszins van de partij, met - jawel - zelfs een flard zon en dat geeft toch wel een goede vibe aan een festival. Een gelegenheid voor Boogie Boy (pseudoniem voor Paul Ambach) om die muzikale lijn door te trekken.
De 73-jarige zanger-pianist heeft een groot verleden als concertpromotor en haalde met zijn firma Make It Happen destijds grote sterren naar ons land en dan denken we voor de vuist weg aan Led Zeppelin, Springsteen, The Stones, Michael Jackson, Pink Floyd,... Een man die het wereldje dus door en door kent. Maar na de verkoop van Make It Happen aan Live Nation in 2001 bleef hij toch actief in het wereldje, ook als muzikant. Hij speelde er op vele vermaarde jazz- en bluesfestivals in binnen- en buitenland en ook op de mainstage in Varenwinkel werd hij geboekt. Samen met zijn muzikale kompanen Eric Melaerts (gitaar), Carlo Van Bellgehem (bas) en Eric Casteel (drums) mocht hij om  half drie de zaterdag op gang trekken met zijn project ‘Way Of The Blues’. Met de nodige flair en inzet, zoals vanouds. En met tal van blues- en jazzklassiekers zoals onder meer ‘Stormy Monday’ , ‘Thrill Is Gone’ en ‘How Blue Can You Get’, mooi gebracht op een enthousiaste manier. Dat Boogie Boy een boontje heeft voor Ray Charles bewees hij volledig met het swingende ‘I Got A Woman’.
Klassiekers waren er ook te horen in de rootstent waar zeven plaatselijke muzikanten hun ‘ding’  mochten doen onder de naam Kirry Willy et Le Magasin Dangereux voor het oog van heel wat luisteraars en dat mondde uit in een uitzinnig feestje. Voor deze uitzonderlijke reünie werd concertprogrammator Bruno Verhoeven (woonachtig in Oostenrijk) opgetrommeld en hij moest niet lang twijfelen om er mee een lap op te geven. Op de tonen van onder meer The Stones, Sir Douglas Quintet, Dough Sam,… werden tal van hits uit de hoed getoverd en dat sloeg bijzonder goed aan. Dat er al eens een muzieknoot niet klonk zoals het moet (de band had naar eigen zeggen niet gerepeteerd) kon de pret zeker niet deren. Leuk feestje daar en toen Van Morrison’s klassieker ‘Brown Eyed Girl’ klonk was het hek helemaal van de dam en dat mondde uit in een polonaise door de tent. Uiteraard kwam er nog een bis aan te pas met ‘All Night Long’. Erg leuke prestatie van de heren op het podium en om het met punten uit te drukken: een 10 voor ambiance en gezelligheid.
Ondertussen maakte Stef Paglia Trio zich klaar op het hoofdpodium en voor Stef was deze locatie zo goed als een thuismatch. Hij keek erg uit naar deze dag om in vrijheid zijn vrienden en kennissen te kunnen ontmoeten zoals hij tijdens zijn set wist te melden na zijn trip in Roemenië. Stef kennen we vooral van zijn fameuze gitaartechniek bij The Bluesbones, maar we zagen hem een tiental jaren geleden al aan het werk in de gewezen Molse blueskroeg Gompelhof (bij Jo Mast) waar hij samen jamde met Eric Steckel en Danny Bryant. Ondertussen heeft deze gitaarvirtuoos vele stappen gezet en is hij vrij actief in verschillende projecten. Met zijn vaste muzikanten Geert Schuurmans (bas) en Sven Bloemen (drums) trapte hij af met een Texaans klinkend instrumentaaltje  om daarna vooral te putten uit zijn in Engeland opgenomen album  ‘Never Forget’.  
Van dit negen nummers tellend album worden 6 tracks gespeeld. We krijgen een wat funky begin met ‘Take Me Away’  wat dan na verloop van tijd crescendo de rockrichting uitgaat. Het op single uitgebrachte ‘Watch Out’ blijft een radiovriendelijke sound met snedige gitaarriffs en dat kan ook gezegd worden van het vrij lange nummer  ‘Dirty Woman’, één van mijn favorieten van de set met tussendoor dat heupwiegende stukje ‘Miss You’. Iets minder tempo zit er in ‘Crush On You’, maar het blijft toch een licht rocktempo aanhouden.  ‘Mistery Heaven’ is dan weer een pakkende song, geschreven naar aanleiding van zijn overleden vader.  Ook meldt hij oprecht dat het dankzij zijn mama is dat hij kan werken aan zijn muzikale carrière. Stef besloot de set met ‘Freedom’, een song van één van zijn grote voorbeelden Jimi Hendrix.  Een song die vaak op zijn setlist is terug te vinden en terecht. We weten dat Stef Paglia potentieel heeft om nog te groeien en dat zijn stemtimbre verbeterd is blijkt ook een stap voorwaarts in zijn tot nu toe mooie muzikale carrière. Volgende zaterdag staat hij samen met The Bluesbones op Yellowtime in Geel.
In de rootstent is het dan benieuwd uitkijken naar Everyone is Guilty, een Luiks gezelschap dat vertoeft in de alternatieve country. We lezen dat deze Americanaband momenteel door het landschap van de Belgische rootsscène raast. Het is duidelijk dat frontman Mirco Gasparrini, Luikenaar met Italiaanse roots, geïnspireerd is door een speciale sound van muziek. Die blijkt te komen uit Denver in de staat Colorado, plaatselijk de ‘Denversound’ genoemd. Een sound die blijkbaar in Europa ook blijkt aan te slaan. Ook hun eerste project ‘A Wolf And A Lamb’ is ingeblikt in Denver. ‘Lamb’ blijkt dan ook het eerste nummer dat ze spelen, maar ze weten ook dat de tijd beperkt is tot één uur en soms valt een nummer nogal eens lang uit. Het is een ietwat speciale set, met toch af en toe wat verrassingselementen in de goede zin van het woord. Vooral het psychedelische geluid deed heel wat monden opengaan zoals in ‘Five Horses’.  Ze hadden nog vijf minuten tijd om binnen de tijdspanne te blijven, maar het laatste nummer ‘God’s Or Notnhing’ duurde een volle acht minuten. Opdracht hoe dan ook volbracht van dit bijzondere optreden.
​​Phil Bee & Band maakte iets voorbij zevenen zijn opwachting in een XL-bezetting en dat was even geleden voor mij. Ik denk vooral aan Ospel 2019, een geweldig optreden dat ingeblikt werd (Phil Bee’s Freedom, Live At Moulin Blues), tevens met medewerking van Stef Paglia.
Phil Bee (Philippe Bastiaans) is geboren in België (Jemappes) maar heeft de Nederlandse nationaltiteit en is dus in feite een grensgeval want hij woonde ook even in Maasmechelen. Deze Nederlandse zanger-gitarist-songschrijver kan terugblikken op een mooie muzikale carrière bij onder meer The Buzztones, King Mo en Phil Bee’s Freedom. Sinds 2020 treedt hij op als solo-artiest maar met dezelfde muzikanten. In Varenwinkel deelde hij het podium met een handvol topmuzikanten en twee backing vocals. Phil is een geboren entertainer, die zijn voortreffelijke band stevig in de hand heeft. Hij regisseert het allemaal tot in de puntjes en de gevarieerde set is dan ook af.  Leuk was de battle tussen de beide gitaristen Guy Smeets en Pascal Lanslots, die regelmatig werd opgevoerd. Zoals in ‘Your Love’ en ook met de meezinger ‘Come Together’ zorgde dat voor de goede sfeer. Een ingetogen moment was dan weer ‘I Love You More Than You’ll Ever Know (Al Kooper). Ook ‘Soulshine’ was een sleper met een trage intro, die steeds crescendo ging en hier kwam de stem van de frontman volledig tot zijn recht.  Maar de funkypartijen met een blues en/of soulkantje mochten er ook best zijn. Het funky ‘Got To Get Better’, dat in de loop van het nummer het predikaat ‘rock’ krijgt door de forse gitaarrifs blijkt hard aan te slaan bij het publiek. Phil Bee en zijn band leverden een puntgave prestatie en mochten bissen met het funky ‘Big Legged Woman’, waarbij de hammondspeler zijn talenten mocht etaleren.
Met Well Well Well kregen we een trio muziekmakers te bekijken die tweemaal de rootstent onveilig mochten maken met een rist stevig werk . De hoofdrollen waren weggelegd voor Fabian Bennardo (Boogie Beast, zanger-smoelschuiver), Gert Servais (Boogie Beast, drums)  en zanger-gitarist Renaud Lesire (o.a. Little Hook) . En sfeer werd er gemaakt op hun hypnotische beats.
Wat later werd de loper uitgerold voor Kai Strauss & The Electric Blues All Stars en die Duitse gitarist Kai Strauss mochten we in het verleden al ettelijke maken ontmoeten, onder meer als gitarist van Memo Gonzales (bij de Bluescasters),  Finis Tasby en ook met Mike Wheeler was hij er ook bij een paar jaren geleden op diezelfde locatie in Varenwinkel. Nu stond hijzelf als frontman op het podium samen met een handvol fantastisch muzikanten (inclusief blazers),  goed voor 75 minuten echte blues en daar zijn we niet rouwig om. Kai is immers een getalenteerde gitarist met een veelzijdige en authentieke benadering van de bluesmuziek, die op 16-jarige leeftijd begon op te treden. In Varenwinkel kwam hij ook een aantal songs voorstellen uit zijn meest recente album uit 2020  ‘In My Prime’ zoals het swingende  ‘In The Guest Of The House’ met daaraan gekoppeld uitstekend gitaar- en blazerswerk. Het deed me wat denken aan gitaaricoon Ronnie Earl, die destijds met Roomfull Of Blues te gast was in Peer. Dat was zeker merkbaar in de technische gitaarspel bij het wat tragere ‘Hard Life Baby’.  Ook de titeltrack van het album laat live een swingende indruk en liet de toeschouwers niet onberoerd. Met ‘Feel So Bad’ kwamen het bigbandgeluid mooi binnen, met dank aan de saxofonist Tommy Schneller en trompettist Jens Buschenlage. Ook het slotnummer en cover van Buddy Guy ‘Let Me Love You Baby’ was een pareltje. De 75 minuten zijn voorbij gevlogen en jammer genoeg was er geen tijd om een bisnummer. Mooie passage van Kai Strauss en zijn gevolg.
De meeste mensen keken vol ongeduld uit naar de komst van het Californische vijftal  Robert Jon & The Wreck, die heel wat trouwe fans op de been brachten. Voor RJ&TW is Gevarenwinkel bijna een tweede thuis want ze passeerden er al voor de 3de(!) maal na eerdere passages in 2017, 2019 en nu opnieuw. Het begon echter allemaal in België voor RJ&TW na hun optreden op het Goezotfestival (juni 2016) in Oud-Turnhout waar ze als tweede groep na Chilly Willy in de namiddag een onuitwisbare indruk lieten. Ondertussen heeft de groep binnen Europa al een hele weg afgelegd en speelde het zowat op alle belangrijke festivals. De mensen van Gevarenwinkel hadden de primeur van de start van hun Europese tournee, die twee maanden zal duren.
“We’re Back” schreeuwde frontman Robert Jon Burrison en ze smeten  zich volledig om het Gevarenwinkelfestival met brio af te sluiten voor een uitzinnig publiek, dat benieuwd uitkeek naar werk van het nagelnieuwe album ‘Shine a Light on Me Brother’. En ze constateerden dat het goed was want er was een optimale sfeer met veel (figuurlijk) vuur op het podium. Dit met hun mix van southern rock en blues, die erg aanslaat, ook bij het jonge volkje. Het feestje duurde nog even want de toeschouwers kregen er niet genoeg van.
Zo eindigde deze 23ste uitgave van het Gevarenwinkelfestival en deze driedaagse mag wel een succes genoemd worden want iets op poten zetten in deze moeilijke pandemieperiode lijkt mij allesbehalve gemakkelijk. En dat is meer dan gelukt. Met dank aan de organisatie en hun vele vrijwilligers voor het welslagen van deze editie.

​