25 september 2021
​Hofke van Chantraine, Oud-Turnhout

REPORT: sis vanhoof
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: goezot
​Met: Moonshine Reunion - The Lowland Brothers feat.Nico Duportal - Dry Riverbed Trio - Kokomo Kings - Smokestack Lightnin' - WB & The Mercenaries
De organisatoren van het driedaagse Goezotfestival  zijn er toch in geslaagd  om een spraakmakende Europees getinte affiche samen te stellen. We kunnen niet genoeg benadrukken dat dit in deze moeilijke tijden toch wel een huzarenstukje is. Dat verdient dus alle lof voor deze zeventiende editie van dit festival.
Nadat de vrijdag geopend werd door Needle And The Pain Reaction en afgesloten door Black Box Revelation maakten we ons zaterdagmiddag op om op deze zonovergoten herfstdag busgewijs richting Oud-Turnhout te toeren.
De vierkoppige band Moonshine Reunion mocht de festiviteiten open op zaterdag en deze jongens waren al voor de derde maal te gast in een Goezotorganisatie. Voor ondergetekende een vuurdoop en dat heb ik me geenszins beklaagd want dit viertal (Clark Kenis, Wan De Brabander, Joris Govers en Pieter Vercauteren) gaf er een flink lap op. Een contrabassist als frontman-zanger, het komt niet zo vaak voor, maar Clark Kenis vertolkt die rol met verve met zijn band, die even voor de corona-uitbraak hun vijftiende verjaardag vierden in de naburige zaal De Djoelen. Ook in het Hofke maakten ze indruk met hun aanstekelijke muziek voor een heupwiegende menigte. Wat een brok energie vertonen deze heren, die onder meer hun nieuwe single kwamen promoten. Ook herinneren we ons de mooie versie van ‘Dirty Old Town’ (bekende cover van o.a. The Pogues). Moonshine Reunion maakte indruk met hun ijzersterke livereputatie.
We hadden veel verwacht van het recente project van Nico Duportal, die met The Lowland Brothers als tweede band het podium in beslag nam om nog een potje te soundschecken. Kenmerkend voor een rasartiest als Nico Duportal, die eerder al te gast was destijds met zijn Rhythm Dudes om er in 2016 een geweldige indruk na te laten. In de vroegere pastoorshof kwam Duportal en zijn vier kompanen vooral met nieuw werk voor de dag in aanloop naar hun nog uit te brengen album ‘Sunburns In December’ (release 1 oktober). Het begon dan ook vrij rustig met een aantal liefdesliedjes, en het was duidelijk dat hier een vijftal klassemuzikanten aan het werk waren. Maar persoonlijk houden we meer van het ietwat ritmischer werk van Duportal en dan denken we ook zijn recente passage op Swing Wespelaar (met zangeres en blazers). De meningen waren na afloop dan ook verdeeld bij de toeschouwers.
Het was uitkijken naar onze Nederlandse rootsvrienden van Dry Riverbed Trio, die destijds als piepjonge begeleiders van o.a. Ian Siegal al indruk maakten met hun stomende ritmes. De broertjes Ciggaar (Dusty op gitaar/zang, Darryl op drums/zang) en Ronald Tilgenkamp (bas/zang) kregen het publiek aan het dansen met een geweldig openingsnummer dat naar meer smaakte. Het werd dus een enthousiast feestje met voor elk wat wils. Veel eigen nummers werden gespeeld uit hun album ‘Chained and Bound’, maar ook covers maakten indruk en dan denken we vooral aan nummers van Stevie Ray Vaughan (‘Pretty Baby’), Jimmy  McCracklin (‘Georgia Slop’) en toegift Ritchie Havens (‘Come On Let’s Go’). Beide broers zijn niet enkel erg degelijke topmuzikanten maar komen ook stemgewijs prima voor de dag. Kortom: dit was één van de hoogtepunten van de zaterdag.
Dan was het tijd voor het Scandinavische vijftal Kokomo Kings want deze muzikanten komen zowel uit Zweden als Denemarken, waar ze behoren tot de top. Ze kunnen bovendien terugblikken op heel wat ervaring als begeleidingsband van onder meer bluesiconen zoals Rusty Zinn, Lazy Lester, Louisiana Red en James Harman. Toch geen klein bier als je ’t ons vraagt. Na een licht aarzelend begin met kleine mixingproblemen van de zang verdween dat gelukkig en na een paar songs kwam dit viertal goed op dreef. Met nummers vooral uit hun meest recente swingende albums Fighting Fire With Gasoline (2019) en Too Good To Stay Away (2017). Het blijkt een straffe band te zijn want ze kunnen moeiteloos Chicagoblues vermengen met boogie zoals in ‘Girl Of The Moon’ en ‘When I Tried To Think’.  Maar ook country en rock ’n roll blenden ze probleemloos, dat was onder meer te horen in ‘Girl Of The Moon’. Ze namen in stijl afscheid met  ‘The More I Get, The More I Want’, waarna nog een toegift volgde. Je merkt het dat deze jongens van vele markten thuis zijn. Wij kijken alvast uit naar nieuw platenwerk van dit Scandinavische viertal.
Voor de Goezotorganisatie was het een prettig weerzien maar voor mij was het de eerste kennismaking met Smokestack Lightnin’, dé geknipte band op deze rootsavond, zo bleek. Een aangename verrassing want SL maakt zich de Amerikaanse rootsmuziek zo eigen dat je niet zou verwachten dat dit een Duits viertal is uit de buurt van Nürnberg. Met aan het roer zanger-contrabassist Bernie Batke, een  gedroomde performer, die zich laat omringen met een stelletje topmuzikanten. Zij gaven zondermeer een wervelende, afwisselende show ten beste op de weide van Het Hofke, met niet al te lange nummers, maar kort en swingend met af en toe een rustpunt (o.a. ‘You Don’t Care’ en ‘Solitary Man’). Zowat alle genres kwam aan bod met invloeden uit de rhythm & blues, country, soul en rock’n roll. We herinneren ons ook het swingende ‘If I Really Bug You’. Het werd dan ook een vette party die verder werd opgeluisterd met de nieuwe single ‘One Man Down’ en jammer genoeg kwam er een einde aan deze schitterende passage van SL. Maar eerst was er nog een prachtige versie van Tony Joe White’s ‘Polk Salad Annie’, gevolgd door het overbekende ‘Soulbeat’.
Walter Broes & The Mercenaries mochten deze tweede dag afsluiten en dit drietal (Clark Kenis op bas en Lieven Declercq op drums) deed dat niet onopgemerkt. We waren vroeger fan van The Seatsiffers, die we ooit ontdekten op een chirofuif in Mol-Gompel, ergens in de nineties. Frontman Walter Broers is best een grote naam in het circuit, want adelbrieven kan hij  genoeg voorleggen. WB schreef geschiedenis in het rootsmilieu en raakte destijds met zijn Seatsniffers, ook  tot buiten Europa. Als je de overbekende levende legende  Wanda Jackson (The Queen of Rockabilly, remember o.a. ‘Let’s Have  A Party’) mocht begeleidden op een Europese tour dan heb je iets in je mars. Maar ook in de band met zijn huidige begeleiders The Mercenaries blijven niet onopgemerkt. Er werd alvast met brio afscheid genomen van deze rootsavond met een dikke vette party als kers op de taart.