10 oktober 2019
cc palethe, pelt

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc palethe & tom coppers
Muziek maken doet hij al veel langer, maar dit jaar viert Guido dat hij 30 jaar platen opneemt. Een jubileum dat niet zonder slag of stoot mag voorbijgaan. Guido viert dit dan ook op een eigen originele manier. Enerzijds bracht hij het waanzinnig mooie drie cd’s tellende album ‘Een Zanger Moet Trachten De Pijn Te Verzachten’ uit en anderzijds koppelde hij er, onder dezelfde naam een theatertoer aan vast. In 1989 maakte hij zijn debuut met ‘Op Zoek Naar Romantiek’ en sindsdien heeft hij meer dan 150 liedjes geschreven. Geen sinecure dus om uit dit enorme aanbod een keuze te maken, maar Guido klaarde de klus met verve. Samen met Lieven Demaesschalck (gitaar, accordeon en piano), Geert Hellings (gitaar en lapsteel), Andries Boone (viool en mandoline), Nicolas Rombouts (bas) en Maarten Moesen (drums), serveerde Belcanto een mooie bloemlezing uit zijn omvangrijk repertoire. Na een instrumentaaltje door de band, startte Guido met ‘Op De Pechstrook Van Het Leven’. Gesteund door zijn enorm straffe band en met zijn van sublieme arrangementen voorziene liedjes, had hij het publiek onmiddellijk op zijn hand. Guido’s teksten zijn niet zomaar wat woorden, neen zij hebben iets te vertellen. Zij zitten boordevol waarheden. Waarheden die soms hard zijn, maar die hij op een zodanige emotionele en soms humoristische manier weet te verpakken, dat ze je raken. ‘Ik Weet Niet Waar Mijn Meisje Is’ over een stukgelopen relatie, zijn liefde voor ‘De Vrouw Van De Bakker’, de realiteit overdag en ’s nachts in ‘Rome Bij Nacht’, het wanhopig proberen de situatie recht te trekken in ‘Meneer De Politieman’, het doel van de artiest in ‘Een Zanger Moet Trachten De Pijn Te Verzachten’ en de passie in ‘La Passionaria’, Guido wist het steeds meesterlijk te schetsen.
​De tweede set startte hij met ‘Postcoitale Blues’ wat bij velen de lachspieren liet werken. Zijn gulheid was dan weer de ondertoon in ‘Ik Zou Mijn Hart Willen Weggeven’ en voor het ‘sing along’ moment zorgde ‘Na De Dood Keren Wij Weer’. ‘Toverdrank’, het nummer dat hij opnam samen met An Pierlé is een schitterend nummer. An was er niet, maar in Petra Wilhelmina had Guido een prima vervangster gevonden. Dat bleek trouwens ook in ‘De Wilde Roos’, een bewerking van ‘Where The Wild Roses Grow’ een duet van Nick Cave en Kylie Minogue, en in ‘Ik Ben Niet De Man Die Je Zoekt’. Met de Nederlandstalige versie van de klassieker ‘Plastic Jesus’ was het einde in zicht. ‘Vlammetjes’, ‘Plastic Rozen’ en ‘Op Het Zeildoek Van De Botsauto’s’ waren nog niet de revue gepasseerd. Na een lang en gemeend applaus maakte Guido dat goed, waarna hij een staande ovatie in ontvangst mocht nemen.
Guido Belcanto is een artiest van een uitzonderlijke klasse, dat heeft hij weer maar eens bewezen. Een uiterst aimabel man en een zanger en songschrijver zoals er in Vlaanderen geen tweede rondloopt. Bedankt Guido en bedankt CC Palethe.
​