|
vrijdag 14 oktober 2022 CC Palethe, Pelt Report: Lambert Smits Foto's: © Albert Loos Met dank aan: CC Palethe & Tom Coppers |
Voor de presentatie van ‘Rock Ain’t Dead (It Just Smells Funny)’, de jongste release van de Guy Swinnen Band, kon CC Palethe rekenen op een uitverkochte zaal.
Geruggesteund door gitarist David Piedfort, drummer Marcus Weymaere en bassist Bart Buls, bracht Swinnen in de eerste helft het volledige nieuwe album. Na de pauze grasduinde Guy in zijn rijk repertoire, met een pak goede songs en herkenbaarheid als resultaat. Dat hij terugkeert naar zijn eerste grote liefde, de rock, was een feit. Dat viel al dadelijk te merken toen David de eerste noten inzette van ‘Gimme Some Freedom’. En ook opvolger, het door radio Willy op de playlist gezette ‘Bring It On’ overtuigde zonder meer. ‘Without You’ bleef dan toch eerder ergens steken. Piedfort kon via zijn 12 snarige elektrische gitaar het nummer een ietwat southern rock touch meegeven en toch bleven wij met een onvoldaan gevoel achter. ‘Throw It Away’, een schitterende rockbalad zoals er maar zelden eentje geschreven wordt, blies ons dan wel weer van onze sokken. Ook het door pompende drums op de sporen gezette ‘Tired Eyes’ bekoorde ons, net als trouwens ‘I Think It Was Me’ wat het einde van de presentatie van het nieuwe album inluidde. Een nummer dat trouwens alles in zich draagt om de tand des tijds moeiteloos te doorstaan. Als besluit kunnen we zeker stellen dat ‘‘Rock Ain’t Dead (It Just Smells Funny)’ een aantal sterke songs bevat. En toch……waren de mogelijkheden aanwezig om het album een level hoger te schakelen. Een eerste mogelijkheid hiertoe kwam reeds aan het licht bij het vierde nummer van de tweede set. Na ‘Don’t You Know’, ‘The Wrong Girl’ en een sublieme versie van John Hiatts ‘Perfectly Good Guitar’ met overigens een meesterlijke bijdrage van Piedfort, kondigde Guy ‘The Wolf Is Calling’ aan. Een nieuw nummer dat evenwel het album niet had gehaald. Wat, het album niet gehaald? Onbegrijpelijk dat dit nummer op de plank bleef! |
Deze song had het helemaal. Was enorm catchy, bezat een pure rockmelodie en nestelde zich onmiddellijk tussen de oren. En zoals later zou blijken, was dit niet het enige pareltje dat respectloos naar het verdomhoekje werd verdreven. Ondertussen slingerde de band de ene na de andere hit de zaal in. ‘Better Than Ever’, ‘Nothing On My Radio’, ‘I Need You’, Bruce Springsteens ‘The River’ en ‘Robbin’ The Liquor Store’ zorgden voor herkenbaarheid en gingen er bij het publiek als zoete broodjes in.
Het publiek eiste een bis en die kwam er ook en hoe? Guy startte met ‘Goofball’, een tweede nummer dat hij aankondigde dat niet weerhouden werd voor het album. Dit konden wij andermaal helemaal niet vatten, dat dit nummer het had moeten laten afweten. Hopelijk blijft de band dit nummer op hun playlist behouden, want het heeft alles om zoals ‘Hard Times’, het daarop volgende nummer, uit te groeien tot een ware klassieker. Misschien een optie om ‘The Wolf Is Calling’ en ‘Goofball’ op single uit te brengen. Niet alleen heeft die dan twee A kanten, maar op die manier sterven ze ook geen stille dood. Als niet vermelde toegift, bracht Guy solo nog een akoestische versie van Lee Hazlewoods ‘The Old Man And His Guitar’. Mooier kon hij dit concert niet afsluiten. Bedankt! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025