donderdag 9 februari 2023
MUZEcafé, Heusden-Zolder

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Move2Blues
Je hebt zo af en toe van die Belgische bands die tot het cultureel erfgoed behoren. Zo eentje was op de gebruikelijke donderdagavond van Move2Blues te gast in het gezellige Muzecafé van Heusden-Zolder. Want Hideaway heeft al heel wat paden bewandeld in het Belgische blueswereldje, dat voor hen begon halfweg de jaren tachtig. Ik zag ze in ons Kempens dorp Balen nog aan het werk als viertal in een kleine kroeg aan het station. Toen al had je de indruk dat ze heel wat muzikaal talent in de rangen hadden.
Dat bleef niet onopgemerkt want ze werden op korte termijn opgemerkt om aan de slag te gaan, ook op de grote festivals. Misjel Daniëls en zijn team van het vroegere bluesfestival van Peer (BRBF) zette hen op de affiche in 1989 en daar bleef het niet bij want er volgden nog twee passages (in ’97 en 2013). Toen nog  in gezelschap van heel grote namen. Dat bracht hen ondermeer op heel wat plaatsen binnen en ook buiten Europa.
 
Ondertussen is Hideaway al lange tijd een zeskoppige band en de muzikanten die het goede weer maken zijn Ralph Bonte (zanger-gitarist), Jean-Marie Hermans (gitarist), Patrick Cuyvers (keys), Eric Vandekerckhove (bas), Johan Guidee (drums) en ‘last but not least’ Geeraard De Grote (sax). Kortom, door de wolgeverfde muzikanten die al even meedraaien in het circuit. Ze brachten buiten een aantal singles 3 studio-albums uit en 1 live-album (LIVE 76’51”, verwijzend naar het aantal speelminuten op de schijf uit 2004).
 
In het Muzecafé speelden ze hun repertoire in twee sets van een uur, goed voor in totaal 25 nummers. Elke song onder de loep nemen is dus onbegonnen werk maar één ding hebben we wel vastgesteld en dat is dat deze heren op leeftijd toch nog wel een gedreven indruk lieten met het nodige enthousiasme gekoppeld aan de nodige energie. Met voor elk wat wils want hun repertoire is bijzonder gevarieerd en evenwichtig. Ook was er een goede interactie met het publiek, dat al vlug mee was met de intenties van de muzikanten.
 
​​Met  ‘The House is Rockin’ werd de avond stevig geopend, maar zoals gezegd was er een pleiade van verschillende stijlen in het bluesgenre en deze mix maakt de band juist zo sterk. Gaande van funkyvibes (‘You Don’t Know What Love Is’), waarin zowat elke muzikant zijn momentje heeft tot  een klassieker zoals het slidepareltje ‘My Blues’ met een solerende Ralph die ook zanggewijs behoorlijk uit de hoek komt. Ook de door de trekzak gedragen ballade ‘When Rita Leaves’ trekt de nodige aandacht. Maar het publiek kan ook genieten van een ‘guitarbattle’ in het bekende ‘Good Stuff (Guy Forsyth) waarna er ook een meezingmoment is in ‘Buttton Belly Boogie’.
Ook de tweede set oogt sterk met ‘Breaking Up The House’, met swingende keys en uitstekende saxgeluiden gevolgd door het heupwiegende ‘Turn Back The Hands Of Time’ van Steve Samuels. Na een sterke countrysong en het al dan niet toepasselijke ‘I’m Getting Old’ is er wat mij betreft met ‘Members Only’  (Bobby Blue Band) het kippenveldmoment van de avond. Schitterende cover gebracht met de nodige intensiteit van elke muzikant, met een toonaangevende rol van gitaar, sax en keys. Leuke slidegeluiden krijgen we ook te horen in de gospelsong ‘I Shall Not Be Moved’.
Ondertussen komt ook het publiek op temperatuur met het oog op de finale van de tweede set.
En die begint met een pareltje van Mick Clark (‘Careless Love’) dat traag begint maar dan ontploft. Met ‘The Hoochie Coochie Coa’ en ‘Going Back To Louisiana’ gaat het verder crescendo waarna met ‘Raise The Roof’ de slotsong wordt aangekondigd. Maar eindigen doen de heren nog niet want er komen nog twee uitstekende toegiften. ‘Let Me Love You’ (Duke Robillard) en ‘Mustang Sally’ (Lonnie Mack) maakten van deze aangename bluesavond een waar orgelpunt.
 
Noteer alvast de volgende afspraak in het Muzecafé: Vega Strauss Band op donderdag 9 maart. Niet te missen.