2 juli 2021
OC Rooierheide, Diepenbeek

Report: Stefan Meekers
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Hookrock
Met: Stef Paglia Trio, The Dibs, Walter Broes & The Mercenaries, Bill and The Burners
​
Zoals vele concerten en festivals moest ook Hookrock 2020 een jaartje opschuiven. Eindelijk was het dan zover en kon het festival volledig coronaproof doorgaan. Tafels waaraan je maximum met 6 mensen mocht zitten, mondmaskerplicht als je rondwandelde en drank die aan tafel werd geserveerd, getuigden van een prima organisatie. 3 Belgische bands en 1 Belgisch/Nederlandse waren er klaar voor om het publiek, dat lang op hun festivalhonger moest blijven zitten, niet teleur te stellen.
De eer om de eerste ‘na corona editie’ van Hookrock op gang te trekken, kreeg het Stef Paglia Trio, met uiteraard gitaarwizzard en zanger Stef Paglia. Zich omringen deed hij met de van The Scabs en Cosmo’s Foger-T gekende bassist Geert Schuurmans en aan de drumkit zat Sven Bloemen van Extra Napkins. Ondanks het feit dat Stef na het optreden onmiddellijk de neus richting Engis moest zetten, waar The Bluesbones op hem zaten te wachten, zette hij een indrukwekkende en vooral strakke set neer. Openen deed hij met ‘Cissy Strut’ waarmee Paglia’s trein meteen stevig op de rails stond. Hoogtepunt was ongetwijfeld de song die hij geschreven had voor zijn overleden vader, maar die hij ook opdroeg aan de vele corona slachtoffers. Het publiek apprecieerde dit enorm en liet dat ook blijken.
Daarna waren The Dibs aan zet. Franky en Mo Gomez, The Gomez Brothers wilden na The Harmony Two Tones en The Big Four eindelijk weer eens samen op het podium. Uiteraard Franky aan de drums en Mo aan de ritmegitaar. Daarbij voegden zich de buitengewoon getalenteerde gitarist Stanley Patty (The Buzztones en Black Cat Biscuit) en Peter Jacobs (The Nightcrawlers en Tollos), de meest soulvolle zanger die België rijk is en The Dibs begonnen vorm te krijgen. Moest er alleen nog een bassist gezocht worden. Dat werd Bird Stevens, die ook reeds bij The Big Four en Rusty Roots aan de vier snaren plukte. The Dibs waren een feit en dat zullen we geweten hebben. Hun repertoire bestaat uit sterke dynamische songs in het soul-, blues- en rootsgenre. Dit alles voortgestuwd door Peters soulstem die prachtig gedijt op de opzwepende, bluesy gitaarklanken, die op hun beurt kunnen rekenen op de zwoele, soepele en groovy prestaties van de ritmesectie. Kwaliteit ten top dus, waar dynamiek, gevoel, passie, vakmanschap, gedurfde songs en ongebonden muzikale vrijheden geen holle woorden zijn. Een concert van The Dibs dringt tot diep in je lijf binnen, waar het nog meerdere dagen nazindert. Een extra vermelding verdienen zeker de eigen nummers ‘(Addicted To) No Sleep’, ‘Anything’ en ‘Last Chance (For Romance)’. Dit was het eerste optreden sinds maanden inactiviteit door corona, maar toch ontpopten The Dibs zich als een goed geoliede machine, met een bijzonder goed bij stem zijnde Peter Jacobs.
​Walter Broes voorstellen is als een open deur intrappen. Momenteel omringt deze ex- Seatsniffer zich met Lieven Declerq aan de drums en Clark Kenis op staande bas. Als Walter Broes & The Mercenaries zagen we hen reeds meerdere malen aan het werk en nu dus ook op Hookrock. Hun gig startte samen met de kwartfinale van de Rode Duivels tegen Italië. De geïnteresseerden konden de wedstrijd op groot scherm volgen, maar dit kon niet meer dan een tiental festivalgangers bekoren. In het rootsgenre staan Broes en zijn kompanen op eenzame hoogte. Walter is een performer in de puurste vorm en met Lieven en Clark heeft hij een ritmesectie waarvan menige band alleen maar durft te dromen. Een paar jaar geleden bracht de band het schitterende album ‘Movin’ Up’ uit. Naast de titeltrack stonden ook ‘You And Me’, ‘Come On Down’ en het catchy ‘I Got My Own Kick Going’ op de setlist. Recent werk kwam er met de onlangs uitgebrachte single ‘Nice And Neat’. Deze songs gekoppeld aan de energie die het trio tentoon spreidde, ontketende op het ritme huppelende festivalgangers.
De nederlaag van de Rode Duivels had gelukkig geen invloed op de sfeer. Het latere uur en de drankduivel zorgden ervoor dat een aantal bezoekers het jammer genoeg niet meer zo nauw namen met de coronaregels, zodat er toch wat volk voor het podium samenklitte. Maar laten we ons focussen op de afsluiter van deze eerste dag, namelijk Bill & The Burners. In hun nieuwe bezetting bestaan ze uit Howlin’ Bill (zang en harmonica), Brother Jebediah Kupfernagel (bass en backing voc.), Magic Frank (drums) en Junior Jay (gitaar en backing voc.). Terwijl de groep geregeld teruggrijpt naar de roots en zowel muzikaal als tekstueel het publiek de puurste blues wil laten beleven, staat ze ook met beide voeten in het heden. Dit vertaalt zich in een resolute keuze voor eigentijdse arrangementen. Dit samen met het spelplezier dat de band uitstraalt, vormt het een combinatie waarmee Bill & The Burners het publiek niet warm, maar gloeiend heet maken voor hét muziekgenre dat aan de basis ligt van alle muziekgenres, namelijk de Blues. Mét hoofdletter!
Mede door een goede organisatie mag deze eerste festivaldag zeker als geslaagd genoteerd worden.