3 juli 2021
OC Rooierheide, Diepenbeek

Report: Stefan Meekers
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Hookrock
Met: DC Snakebuster & Washboard Willy, Dan Cash & The Road Rockers, The Blue Clay, Womens’ Blues, Steven Troch Band, Voodoo Twinz & The Patrick’s, Mudvibe.
​
Onder zware wolken ging de tweede dag van start. Dit kon echter de festivalgangers niet deren, want het terrein was op het vroege aanvangsuur reeds voor de helft gevuld. Eerste band die het podium op mocht, was het duo DC Snakebuster & Washboard Willy. DC Snakebuster, in het gewone leven Frank Declercq, liet zich bijstaan door zijn vader onder de alleszeggende naam Washboard Willy. Opmerkelijk was dat deze heren de sound van een 5 koppige band onder hun tweetjes weten te realiseren. Dat het jaren met muziek bezig zijn, onvermijdelijk vruchten afwerpt was duidelijk. Wij noteerden knappe versies van ‘Crawlin’ King Snake’, ‘I’m Ready’, Proud Mary’, ‘Dust My Broom’ en ‘Rainin’ In My Heart’. Ook het showgedeelte ontbrak niet. Daar zorgde Willy voor. Op de tonen van ‘Walk In The Dark’ maakte hij een wandeling tussen het publiek. Na ‘Let The Good Times Roll’, mocht het duo nog bissen met ‘Bad Little Woman’. DC Snakebuster & Washboard Willy zijn bezeten door het bluesvirus. Dat laat zich niet alleen voelen, maar ook overtuigend horen.
Momenteel nog onbekend en onbemind zijn zeker Dan Cash & The Road Rockers. Lang zal dit echter niet zo blijven, want met muzikale invloeden als The Fabulous Thunderbirds, The Paladins, The Blasters en Johnny Cash kan je niet lang onder de radar blijven. Dit viertal bestaat uit Dan Cash (voc., gtr), Didier Bourbon (leadgtr.), Beef Philippe (bass) en Mitch Manios (drums). Dan Cash, geboren Limburger die uitweek naar het verre West-Vlaanderen, is ook de gelukkige bezitter van een schitterende akoestische oranjekleurige Gretsch Rancher. Zijn band The Road Rockers heeft Frankrijk als thuisbasis. Voor ‘Too Hip To Go’, ‘Slow Down’ en ‘Rock House’ mocht bassist Beef Philippe de micro eventjes overnemen van Dan. Na de gebruikelijke afhandeling van de setlist, sloot de band met de ‘encore’ ‘Shake Your Hips’ af.
Wouter Verhelst op gitaar, accordeon en zang, Ilse van Dooren op percussie en zang, Repete van Merode aan de contrabas en zang, Geert de Block aan de drums en Jan van de Berg aan de toetsen, vormen samen de Nederlands/Belgische The Blue Clay. Dit vijftal weet de klepel van de rootsmuziek enorm goed hangen. Zowel swingende blues als rock-‘n-roll met invloeden uit bluegrass, Tex-Mex en zydeco kenmerken hun repertoire. Een repertoire dat zowel covers als eigen werk bevat. ‘A Stranger In The Middle Of The Night’ was de ideale song voor Wouter om de accordeon om te gorden. Met het bisnummer ‘Down Here Below’ kwam er een einde aan het optreden van The Blue Clay, een band die je trouwens net als de vorige twee zeker moet gezien hebben. Verder noteerden wij klassiekers als ‘Statesboro Blues’, ‘Bright Lights’ en ‘Seven Nights’.
Nobele onbekende voor ons en zeker voor velen is de band Women’s Blues. Frontvrouw Dominique Wende is Franse van geboorte, maar woont ondertussen al 5 jaar in België, waar ze trouwens ook Women’s Blue oprichtte. Muzikaal laat ze zich ondersteunen door gitarist Pierre Kasprzyk, bassist Alex Nelson en drummer Ben Watson. Dominique’s doel is om het werk van Ma Rainey, Big Mama Thornton, Etta James, Janis Joplin en zelfs een beetje Amy Winehouse terug tot leven te brengen. Nummers als ‘See See Rider’, ‘I’d Rather Go Blind’ en ‘Back To Black’ stonden dan ook vanzelfsprekend op de setlist. Slaagde ze in haar opzet? Volgens ons niet voor de volle 100 %. De veel te lange bindteksten, die het optreden niet echt op dreef kregen en Dominique’s vaak ietwat te geforceerde stem, gooiden roet in de set.
Je hebt zo van die bands die echt geen introductie nodig hebben. De voortreffelijke albums die hun palmares sieren en de door vakmanschap en ongekende dynamiek gekende live performances, maken dat hun naam in het geheugen van de muziekfans opgeslagen werd. Dit is zeker zo voor de Steven Troch Band. Mondharmonicavirtuoos Steven is al lang geen onbekend figuur meer in het nationale en internationale blueswereldje. Met vlag en wimpel won hij reeds de Belgian Blues Challenge en dan weet je dat je pure kwaliteit mag verwachten. Dit was nu niet anders. 
Gesteund door zijn ‘partners in crime’ Mat T Mahony op gitaar, Lizz Sprangers aan de bas en Bernd Coene achter de drumketels, stond met de Steven Troch Band een topper op het Hookrockse podium. Naast gekend werk van zijn albums, liet Steven met het door corona nog niet uitgebracht nummer ‘Easier To Be Myself’, een nieuwertje op het publiek los. Een band van een zodanig hoog niveau mag niet, maar moet bissen. ‘Loose Your Head’ sloot een sublieme set af.
​Tijdens het klaarmaken van de stage voor de volgende band, was er een intiem eerbetoon voor ondervoorzitter Zeke die eind 2019 overleed. Haar foto op het podium en een tekst gemaakt door de medewerkers zorgden voor een ingetogen moment, waardoor het terrein in stilte werd gehuld.
Terug over naar de orde van de dag met Voodoo Twinz & The Patrick’s. ‘Voodoo wie?’ horen wij jullie al vragen. Wel dit zijn drie leden van de overbekende Boogie Beasts, namelijk zanger en gitarist Jan Jaspers, drummer Gert Servaes en sinds kort zanger en gitarist Louis Patrick. Voeg daar nog Black Cat Bisquiter bassist Patrick Indestege bij en dan mag je als organisator in je handen wrijven dat dit lukt en……..het lukte wonderwel. Hoe kan het ook anders, hun set was gemarineerd in de rauwe Chicagoblues, met de nadruk op ‘rauw’ en natuurlijk ‘boogie’. Jammer dat het tijdens hun optreden begon te regenen, waardoor het grootste deel van het publiek beschutting zocht in de tenten. Toch waren er ook diehards die de stromende regen trotseerden, al dan niet onder grote paraplu’s. Een kleine groep, waarschijnlijk door alcohol verdoofden vonden het zelfs het ideale moment om op de muziek een regendans in te zetten. Het andere Boogie Beast lid Lord Bernardo werd door Jan op het podium gevraagd voor een portie bluesharp tijdens ‘Goin’ Away Baby’. Toen Jaspers het podium verliet en de anderen nog een stukje soleerden, liep de gig op zijn einde. Nog één keer mocht de band schitteren met hun eigen versie van The Beatles’ song ‘Why Don’t We Do It In The Road’.
Het leek wel het moment van de supergroepen, want ook Mudvibe herbergt een aantal rasmuzikanten. Dave Reniers, Luke Alexander, Steve Wouters, René Stock en Henk Van der Sypt hebben hun muzikale sporen reeds meer dan verdiend. Allen zijn ze bekend van bands die zowel in het verleden als in het heden tot de top van de Belgische bluesscene horen. Denk maar aan o.a. Last Call en The Electric Kings. Wie hen in Peer in 2018, in datzelfde jaar op Move2Blues of een jaar later in Kwadendamme zag, weet wat er gaat komen. Drive, klasse en kunde, allemaal op één podium door stuk voor stuk klasse 1 muzikanten. Henk had zich trouwens goed voorzien. Zijn gitarenarsenaal, waaronder een Flying V zorgden ook voor het visuele aspect. Alhoewel iedereen zich altijd netjes aan de coronaregels had gehouden, verdrong zich nu toch wel een groot deel van de aanwezigen voor het podium, wat niet echt coronaproof was.
Op de organisatie was echter niets aan te merken. Ivan en zijn team hebben een topprestatie geleverd om in zulke moeilijke omstandigheden en gebonden aan allerhande regels, toch een schitterende editie op poten te zetten. Ik heb er in ieder geval van genoten.
​