19 oktober 2019
cc muze, heusden zolder

REPORT: marino serdons
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc muze
Afspraak is afspraak.  Isolde Lasoen zou na de bevalling van zoon Arlo, het  debuutalbum Cartes Postales voorstellen in het gloednieuwe CC Muze.  Alsof het een avondje uit werd met vrienden, bracht zij met haar Bens het volledige album aangedikt met enkele prachtige jazzy covers. Gemoedelijk, smoothly kroop ze achter haar drumstel en genoot!  De zuivere akoestiek in de splinternieuwe zaal van het gerestaureerde mijngebouw romantiseerde haar orkestrale intro naar het bloedmooie  ‘Les Belles’.  Al tijdens de voorstellingstournee van 2017 verbaasde ze vriend en vijand (lover or hater) met een rijk oeuvre aan Franse chansons en filmisch uitgewerkte arrangementen.  Alle lof voor haar zorgvuldig geselecteerde muzikanten.  De ‘Bens’ en haar blazerssectie leverden toen, én nu, mooi werk af.  Noodzakelijk voor haar muziek geïnspireerd op de belle epoque periode. En waarbij albumtitel Cartes Postales stout verwijst naar de erotische postkaarten rond de negentiende eeuw.  Op het podium bleef het echter allemaal zedig en passeerden de ene hit na de andere.  Herinner u het bizarre ‘Aluminium Folie’ (haar eerste hit uit 2012) of ‘Provocateurs’, het kinderlijke ‘Majorettes’ en romantische ‘Pas d’amour, pas de retour’. ​Haar slagwerk, met zwierige paardenstaart, bleef mooi gebalanceerd op de achtergrond zodat alle aandacht ging naar de virtuositeit van de muzikanten. Een boeiend samenhangend geheel van collega’s en vrienden, die mekaar aanvoelen en tijdens het spel zelfs onderling grapjes maken zonder noot of publiek te vergeten.
Uit halfvolle borst zong de voltallige zaal mee met enkele moeilijke intermezzo’s. Een swingende bossa nova, charmant en indertijd geschreven voor de Rode Duivels, kreeg nu een duivelse meerwaarde op contrabas en dwarsfluit. Exotisch bleef het met ‘Couleur Café’ en een dwarsfluit solo van Bruno Van Der Haegen. Ondertussen liet Isolde nog weten dat er weldra een nieuw album met covers zou verschijnen. Spelplezier droop eraf met een jazzy cover waarbij elk lid solo ging en toch het samenspel niet verloor: vraag en antwoord tussen trompet en schuiftrombone, de showstelende bassist Ben Brunin en gitarist Ben Van Camp. De immer stille keyboardist Ben Luc Vermeir werd zelfs even uitgedaagd om iedereen in snelheid te  pakken.  En altijd mooi wanneer de overwegend statische blazers zich over het podium bewegen en een theatrale aanzet geven.
Leuk opgebouwd concert waarbij zowel band als publiek deelden in het spelplezier, in de afgewerkte arrangementen en de heerlijke nostalgische chansons. Een knappe moderne versie van het oude variété, alleen dans ontbrak.  Misschien een suggestie, Isolde?
​