|
|
3 november 2017 |
|
Helden, ze bestaan in alle maten en formaten. Jason Isbell is een held. Meer nog, Jason Isbell is een held van groot formaat. Ooit dacht uw edele dienaar hier anders over. Van liefde op het eerste gezicht was geen sprake. Stagiair Davy Boeren deed, via een ommetje, het tij keren. Om een lang verhaal kort te maken: van gedachten wisselend over die hele grote held (Springsteen), kwam ook de heer Isbell ter sprake. En ‘ter sprake komen’ is in deze zwakjes uitgedrukt. Ik herformuleer: mijn hulpje stak de loftrompet af over de jonge god uit Alabama. Iets wat ik destijds (shame on me) niet begreep. Waarom voelde ik de klik niet? Wat hoorde ik over het hoofd? Ik zou en moest het weten.
‘Southeastern’ werd terug uit het rek gehaald, beluisterd en her-beluisterd. En ja hoor, na een aantal luisterbeurten sloeg de vonk over. ‘Here We Rest’ en ‘Seven Mile Island’, zijn oudere werk, en het in 2015 verschenen ‘Something More Than Free‘ wakkerden het vuur aan. En het wonder geschiedde … waar mijn liefde initieel, zoals in de vorige paragraaf gemeld, van het ‘koele’ type was, zette nummer 5 ‘The Nashville sound’ mijn hart volledig in lichterlaaie. Verknocht. Everlasting love. Het moet gezegd, niettegenstaande de finger-licking-goeie-kwalitieit van de brave man’s 5 studioalbums, is hij live toch op zijn allerbest. En (a)live was hij op 3 november! Mijn tweede gesmaakte date met de heer Isbell in evenveel jaar. Qua publieksopbouw zat het snor. Snorrer dan anders. Waar tijdens de vorige doortochten de songsmid uit Muscle Shoals genoegen moest nemen met de Botanqiue (2015, Witloof Bar met vrouwlief Amanda Shires en 2016, Orangerie met the 400 unit), werd voor de presentatie van ‘The Nashville Sound’ de AB aangedaan. Weliswaar niet uitverkocht, maar men valt als ‘van slechte wil’ te bestempelen als men, in dit geval, niet van een netjes gevulde box durft te spreken. Isbell en de zijnen lieten het in alle geval niet aan hun hart komen. De gitaren werden opgewarmd met een knallende versie van ‘Anxiety’ om vervolgens ’24 Frames’ en ‘Something More Than Free’ van de gelijknamige langspeler ‘Something More Than Free’ op het hoofdstedelijke publiek los te laten. |
Verder werd er voornamelijk gegrasduind uit de laatste 3 langspelers. Echter geen regels zonder uitzonderingen. Vreemde eenden in de bijt waren ‘Codeïne’ (van het in 2011 verschenen ‘Here we rest’) en het live zowat obligatoir geworden ‘Never Gonna Change’ uit Isbell’s ‘Drive-By-Truckers’-periode. Kippenvelmomenten kwamen er met de bissen. Na een wondermooie versie van ‘If We Were Vampires’ stuurde de band de aanwezigen de nacht in met een knallende versie van ‘American Girl’. Een gepast en smaakvol eerbetoon aan nog zo’n hele grote, de onlangs overleden Tom Petty.
Enige frustratie met betrekking tot het flits-gedrag van de aanwezige fototoestellen en hun eigenaars buiten beschouwing gelaten leek de band het uitstekend naar hun zin te hebben. Van het publiek kon hetzelfde gezegd worden. We maken er niet veel woorden meer aan vuil: Jason Isbell en zijn 400 unit speelden een concert om in te kaderen. Een voor-andere-bands-de-lat-hoog-leggend exemplaar. Dus bij deze een boodschap aan The Americans (volgende AB-concert op uw dienaar zijn lijstje): begin alvast het einde van die pijp te zoeken. Jullie gaan er serieus mogen uitkomen! En voor wat betreft Jason en zijn discipelen: tot volgend jaar in een uitverkochte AB? setlist
BIS - If We Were Vampires BIS - American Girl (Tom Petty and the Heartbreakers cover) |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025