21 mei 2018
bozar, brussel


Report: philip verhaege 
​fOTOS: philip verhaege ©


Met dank aan: Greenhouse Talent

​Het Brusselse kunstencentrum Bozar is misschien wel de meest geaccommodeerde statige zaal voor de ‘Fare Thee Well…Tour 2018’ van Joan Baez. Ze staat haast meer dan zes decennia op de planken en debuteerde live in 1958 met een eclectische show van folk, rock, country en gospel.
De uitverkochte ‘Fare Thee Well Tour’ brengt haar meer dan waarschijnlijk een laatste keer naar onze hoofdstad. Deze concertreeks kader namelijk in haar ‘laatste grote tournee’.  
Wie dit concert in ons land heeft gemist krijgt een nieuwe kans op 09 februari 2019 in de Koningin Elisabethzaal te Antwerpen.
 
Met een knappe discrepantie van fijn uitgekiende en emotionele covers, én nummers uit haar 25ste studio album ‘Whistle Down The Wind’ - haar eerste studio album in meer dan tien jaar - straalt  Joan Baez als nooit voorheen. De inmiddels zevenzeventig jarige activiste, anti-war prostestzangeres en folk Queen maakte zich onsterfelijk op het Woodstock Festival in 1969 met haar versie van ‘We Shall Overcome’ en andere nummers zoals ‘Joe Hill’ en ‘Oh, Happy Days’.
Joan Chandos Baez werd geboren op 09 januari 1941 op Staten Island, New York. Hoewel Joan Baez  zelf een meer dan begenadigd singer-songwriter is, verweeft ze heel wat coverversies in haar optredens. Haar eerste opnamen dateren uit 1960 en haar drie eerste albums ‘Joan Baez’,
‘Joan Baez, Vol.2’ en ‘Joan Baez In Concert’ werden bekroont met een gouden plaat.
Vorig jaar werd ze terecht geïntroduceerd in de Rock and Roll Hall Of Fame. Maar maandagavond stond ze in de Brussels Bozar…
 
Joan Baez heeft na al die jaren nog niets ingeboet aan haar intimistisch stemgeluid.
Die stem vaste tederheid laat zich dan ook makkelijk accompagneren en accorderen door haar akoestische snaren. Ze opende solo en zeer amicaal met de song ‘There But For Fortune’, een aangrijpend nummer van Phil Ochs over onderdrukking en ontbering. Baez plaveiden snel haar weg met Steve Earl’s ‘God Is God’ en ‘Farewell, Angelina’. Na dit akoestische drieluik komt Joan’s zoon Gabriel Harris (percussie en cajón box drum) en multi-instrumentalist Dirk Powell haar vervoegen voor de titeltrack van het recentste album ‘Whistle Down The Wind’. Powell ontpop zich vrijwel meteen tot een heuse banjo virtuoos. Joan verhaalt haar puntige bindteksten half in de Franse landstaal, al verweeft ze wel heel snel enkele Engelse zinnen tussendoor. Na de folksong ‘Silver Blade’ vraagt ze of we met zijn allen willen meezingen met het gekende ‘It’s All Over Now, Baby Blue’, een nummer dat Bob Dylan ooit bij elkaar pende. Het respect groeide zienderogen.
 

​Vrij simplistisch mêleert Joan hedendaagse Latijnse en  politieke getinte aspecten doorheen haar optreden. De song ‘Deportee’ (Pane Wreck at Los Gatos) is een protestsong van Woodie Guthrie over een vliegtuig die gedeporteerde Mexicanen terug naar huis moest brengen, maar crashte nabij de Los Gatos Canyon . Baez registreerde het nummer in1971 maar helaas blijft dit tekstueel zo actueel. De liefdessong ‘The Thing That We Are Made Of’ was dan weer een hit van Mary Carpenter. Voor ‘Diamonds & Rust’ krijg Baez vocale steun van vocalist Grace Stumberg. En die zou belangrijk blijken want Joan vergeet een stukje van haar tekst en wordt hierop attent gemaakt door een scherpzinnige Grace. Tja, het is wel 50-jaar geleden dolt ze gezapig en zet al snel de song op de roedes met op haar akoestische begeestering. Baez schakelt ook vlotjes tussen ballades en politiek getinte nummers. En ook ‘Me and Bobby McGee’ blijft een baanbrekende occupatie in de setlist. Voor het nummer ‘Another World’ blijft ze samen en haar zoon Gabriel wat verweest achter. Alweer een song met een boodschap over vrede en de onrust voor moeder aarde en de natuur die prevaleert bij Baez. ‘Wish me luck’, zegt Joan en zet ‘Chanson Pour l’Auvergnat’ van Georges Brassens in. Spontaan beginnen haar fans het refrein mee te zingen, tot plots Joan haar emotionele kant laat zien. ‘The President Sang Amazing Grace’ is een nummer over ontheemding, de vuurwapenwet en criminaliteit. Helaas nu nog meer dan ooit een hedendaags thema. Net zoals Earl Robinson’s ‘Joe Hill’, dat ze ook performde op het Woodstock Festival. Al geeft Powell’s piano arrangementen de song heel wat meer daadkracht. Uit het oeuvre van Bob Dylan kwam de doordacht concretisering ‘Seven Curses’. Joan nipt even van haar thee en fladdert met een soepele muzikale trend doorheen ‘Silver Dragger’ (uit 1959) en het intonerende ‘The House Of The Rising Sun’. Grace Stumberg is nog even terug voor het activerende ‘Darling Corey’. Bij Violeta Parra leende Joan de ongecompliceerde en utopische song ‘Gracias a la Vida’. Ooit een boodschap van hoop aan de Chilenen die leden onder Augusto Pinochet, in de nasleep van de dood van Salvador Allende.
 
Na een staande ovatie en korte break kwam Joan Baez terug voor John Lennon’s ‘Imagine’.
Joan leek even de perfect souffleur van dienst voor een uitgelaten meezingende fansbase.
En ze is ook even geëmotioneerd als ook spontaan bij Yves Montand’s ‘Le Temps Des Cerises’ wordt meegezongen. ‘This is beautiful’, zegt ze trots en zingt de eerste strofe een tweede keer. Na de Simon & Garfunkel cover ‘The Boxer’ kwam er met ‘Swing Low Sweet Chariot’ finaal een einde aan haar twee uur durende show. Joan Baez is één van de laatste actieve protestzangers en blijft op vele gebieden een muzikaal icoon!

 
​