|
17 maart 2022 Muziekodroom, Hasselt Report: Sis Vanhoof Foto's: Stefan Meekers © Met dank aan: Move2Blues |
Muziek beleven maakt de mensen vrolijk en dat kunnen we alleen maar beamen. Precies twee jaren geleden - haast dag op dag - stond in de Hasseltse MOD John Primer geprogrammeerd, maar zijn ’75-Tour’ (n.a.v. zijn 75ste verjaardag) werd coronagewijs afgevoerd. Het was dan ook voor de organisatoren moeilijk werken om met een onvoorspelbare programmatie aan de slag te gaan. Alles moest immers ‘onder voorbehoud’ gebeuren. September, oktober en november 2021 kon het nog wel en hopelijk zijn we nu terug vertrokken voor een forse lading bluesmuziek, al blijft het ook in 2022 afwachten, ‘fingers crossed’.
Band met mogelijkheden Het was dus uitkijken naar dit dubbele bluesprogramma dat zich aandiende op deze traditionale maandelijkse donderdagavond in de MOD van Hasselt. Als opener van dit dubbele programma werd Blue Riot Combo aangekondigd en het was dan ook benieuwd uitkijken naar dit viertal want zij werden onlangs bedolven onder de positieve kritieken in de gespecialiseerde bluespers. De start verliep echter niet rimpelloos, jammer ook dat het bekende ‘Sit Down Baby’ een beetje de mist inging. Maar gelukkig verliep het nadien iets beter. Dan denken we aan ‘Hydramatic Woman (bekend als ‘Automatic’ van The Red Devils) met een uitstekende Werner Braito op mondharmonica. Maar ook de zingende drummer Serge Roegiest (Hoboken Slim) pakte soms zijn momenten zoals bij ‘My Babe’ (Little Walter) en een andere Chicagoklassieker ’40 Days & 40 Nights’ (Muddy Waters). Gitaargewijs zit deze band ook ongetwijfeld goed met Bart Jult en de recent aangeworven Bart Mulders. We twijfelen er niet aan dat deze band capaciteiten heeft maar in Hasselt was de algemene teneur dat het toch een tikkeltje beter zou moeten. Blue Riot Combo is desalniettemin een vierkoppige band met mogelijkheden, zeker weten. Hoofdmoot van deze avond was voor John Primer, die zijn Europese tour aftrapte in Hasselt. Iets over negen begon de pas geworden 77-jarige gewezen gitarist van o.a. Willie Dixon, Muddy Waters en Magic Slim, die ook zijn eigen Real Deal Blues Band had laten overkomen. Mooi volk dus en dan denken we zeker ook aan Steve Bell (mondharmonica), Lenny Media (drums) en bassist Darryl Wright. Topband Om de muzikanten een beetje te duiden: Steve Bell is de zoon van de bekende mondharmonicavirtuoos Carey Bell en zijn grote broer is Lurrie Bell, die in 2017 ooit al te gast was in de MOD. Lenny Media is ex-drummer bij Studebaker John en was één van de Teardrops van Magic Slim. Hij werd sinds 2012 ingelijfd als lid van de Real Deal Blues Band (RDBB). Van Darryl Wright is geweten dat het een professionele bassist is met heel wat studio-ervaring. Dat de gitaar voor John Primer nog amper geheimen heeft mochten we al meermaals ondervinden bij zijn regelmatige passages in Belgïe samen met zijn RDBB en ook soms met Nederlandse begeleidingsband. |
Zoals vanouds speelde de kranige John een mix van oud en recent werk, gekoppeld aan een hele rits covers en dat mag wat mij betreft. Dat hij vooral een boontje heeft voor Muddy Waters, de drijvende kracht van de electrische Chicagoblues-scene, was snel duidelijk. Openen deed John met het bekende swingende ‘Keep-A-Driving’ (dat hij samen met Bob Corritore opnam). Het zat meteen goed en dat werd ook bewezen in het rustige ‘You Left Me With A Broken Heart’ waarin hij de slide fenomenaal hanteert. In het aanvankelijk funky klinkende ‘You’re the One’ komt Steve Bell mondharmonicagewijs stevig voor de dag, maar ook de ritmesectie van bas en drums lopen netjes mee in de pas. Het klinkt allemaal goed geordend en ondanks een afgeknakte snaar - die vakkundig vervangen werd - ging het feestje door zonder kleerscheuren. Met ‘Mannish Boy’ en ‘Can’t Be Satisfied’ bracht JP een ode aan zijn grootmeester Muddy Waters, maar ook andere grote blueshelden zoals Tony Joe White (met het intieme ‘Rainy Nights In Georgia’) en J.B.Lenoir (met een swingende versie van ‘Mama Talk To Your Daughter’) kregen een mooi eerbetoon als slot van de eerst set.
Slidetechniek Na een korte pauze begon JP plots te soleren op de tonen van ‘Imagine’ en geleidelijk begon ook zijn kompaan harpist Steve hem bij te staan waarna ‘Gambling Bues’ tot stand kwam, eveneens een nummer dat hij opnam met Bob Corritore (uit het album ‘Ain’t Nothing You Can Do’). Qua intensiteit ging het crescendo, zeker voor smoelschuiver Steve die zwaar moest uithalen in ‘Take A Look At Yourself’ waarna de twee overige muzikanten het gezelschap vervoegden. Ook ‘I’m A Hoochie Coochie Man’(JLH) passeerde de revue waarna JP zijn fenomenale slidetechniek demonstreerde in ‘I’m Ready’ (Willie Dixon). Ook ‘They Call Me John Primer’ mocht evenmin ontbreken waarna het pakkende en zuiver gespeelde ’I Feel Like Going Home’ (MW) gespeeld werd. Met het dansbare ‘Sugar Sweet’ en ‘Bad Avenue’ sloot deze schitterende John Primer Band ook nu af met het meegekeelde ‘I Got My Mojo Working’. Een mooi orgelpunt van een onderhoudende avond met een flinke flard Chicagoblues. We houden er wel van. De volgende afspraak van Move2Blues is met de The Atomic 44’s, een vrij recente band ontstaan uit de vroegere 44’s, die we destijds zagen schitteren. We kijken er benieuwd naar uit op donderdag 14 april. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025