28 september 2019
de zoutkist, sint-truiden

REPORT: marino serdons
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc de bogaard
Een jaar na de release van Kloot's album met de banaan, een bewerking van bekende én obscure Velvet Underground songs, mag Perwez samen met dochter Mona - in de rol van Nico -nog eens live zijn ding doen.
Eerst de opwarmer 'Real Good Time'. Nadien werd het zaaltje gevuld met zalige psychedelische sound in 'European Son'. Ook 'Venus in Furs' kreeg een Kloot per W twist, andere accenten en overtuigde kleurrijk. Al na enkele songs sloeg de microbe van tijdloosheid over op de happy few in het gezellige rudimentaire zaaltje. Gitarist Jan Blieck zette een geslaagde ‘Lady Godiva’s Operation’ neer, en bewees dat hij (wat aarzelend eerst) kon zingen als John Cale.
Zelfs in de rock 'n roll song Foggy Notion toonde wijlen Lou Reed zich een meester wanneer hij kon bogen op producer Hy Weiss.
Ongedwongen en ontspannen betrad dochter Mona het podium voor een vlekkeloze vertolking van  'Afterhours' en het beklijvende ' Femme  Fatale'.  in dezelfde leeftijdscategorie als Nico indertijd. (Wat doet dat met een mens? Mona?)
In 'Sweet Jane' en 'All Tomorrows Parties' kwam het onderscheid met het origineel wat sterker naar voor. Krachtig gespeeld doch met de iets ruwere voice van Kloot toch iets te mannelijk t.o.v. de Nico versie.  Was er ook publiek in de zaal?  Jawel, heel bescheiden genietend van songs als 'Run Run Run' (1967) en   'What goes on' (1968)  die een post-punk saus meekregen. Of zat dit altijd al verborgen in de originele versies? 
​Eventjes rust bracht de  ballad 'Pale Blue Eyes' (gebaseerd op Lou Reeds eerste lief).  En met 'I can't stand it' rockte het weer als vanouds.  Subliem ook het bekende 'Waiting for the man' en het opzwepende 'Sister Ray' waarin zowel Kloot als Jan bewezen topgitaristen (én geluidskunstenaars) te zijn.  Chapeau ook voor de onmisbare stuwende drive van drummer Gino en bassist Dieter.
Het viertal leverde een waardige ‘tribute’ aan Lou Reed en Nico met baanbrekende songs om nooit te vergeten.
Op algemeen verzoek ging  Mona - jong, mooi en talentvol – nog een laatste maal achter de micro om ' Afterhours' onsterfelijk te maken (voor de happy few).
En de locatie? De Truiense Zoutkist  imiteerde  de New Yorkse Factory zeker qua creatieve bron en dito sfeer. Tijdloze nostalgie werd als een banaan stijlvol afgepeld en in het publiek geworpen. Food for the music lover!