zaterdag 04 mei 2024
Festivalterrein, Ingelmunster
​​
Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Labadoux
Labadoux is misschien wel het meest sfeer- en kindvriendelijk festival. Daar tussen de Mandel en het groen,  aan de Wantebrug. Heel wat gerenommeerde en gevestigde muzikale waarden, netjes afgewisseld met talentrijke jonge bands én een mixture van divergente muziekstijlen. Het kenmerkt festivals als Labadoux, dat je onvoorwaardelijk meeneemt op een muzikale reis. Na 36 jaar Labadoux heeft de organisatie een mijlpaal bereikt waarop ze toch wel best trots op mogen zijn: het 1000ste  concert op Labadoux! En ook de BarBarak stage, waar gerenommeerde DJ’s een feestje bouwen tot in de vroege uurtjes, lijkt ook hier een blijver te zijn. Nieuw dit jaar was de Buskerstage, een vierde openlucht podium waar opkomend Belgisch talent de kans krijgt om te ontluiken voor een groot publiek. (Celtic)Folk, blues, R&B en zelfs alt-rock omkaderen alweer het muzikale palet. Eclectisch is hier het muzikale sleutelwoord, net zoals Ingelmunster de jaarlijkse ‘the place to be is’ !
 
We begonnen eraan in de Kleine Concerttent met Zonen met Vaders, een zevenkoppig collectief dat zich graag omringt met eigenzinnige composities. De Gentse band rond Jeroen Boone, verscheen voor het eerst met de EP ‘Open en Dicht’. Gitaarpop evolueerde al snel naar een bredere sound, een blazerssectie werd toegevoegd, de tunes werden rijker. In 2022 haalden ze de finale van een sterke editie van de Nekkawedstrijd en wonnen de publieksprijs in De Monty in Antwerpen. Nederlandstalige ondergrondpop, een sound die tegenwoordige wel heel populier is. Ze nemen ons mee naar zee in ‘Coxyde’, divergeren met ‘Tandeloze Toveraar’, die blijkbaar beter kon toveren dan praten, het poëtische ‘Iedereen Is Het Beu’ én het stemming wisselende en bombastische ‘Mr. Buiten De Lijntjes’, uit album ‘Ogen Voor Een Andere Blik’. Zonen met Vaders, een ware ontdekking voor velen onder ons met die lekker in het oor liggende Nederpop….
 
In de Grote Concertzaal mocht Ão als eerste hun instrumenten inpluggen. Een jeugdig en opwindend Belgisch collectief dat saudade en Portugese songs relateert. De fenomenale stem van frontvrouw Brenda Corijn accordeert vanuit haar Mozambikaanse Portugese roots. Ze zingt heel makkelijk in het Portugees (‘Outra’, ‘Mãe’,‘Avó’) en Engels (‘Crowd)’). De zuidelijke gitaarriffs van Siebe Chau zijn een welgekomen adjunctie in Brenda’s zuiver stemtimbre. Met de nodige flair staat deze jonge dame op een podium. Melancholische en trendy flamenco-tunes op een vroege middag…
 
Celtic Roses komt tot leven door de visie van Perla Davide en Letizia Perin, dansers met meer dan tien jaar ervaring in Ierse dans. De Kleine Concerttent werd omgetoverd tot een Ierse pub, waar zowaar ook Guinness werd getapt. Dit nieuwe project is gewijd aan het uiten van de diepe passie en niet-aflatende toewijding die ons voor altijd heeft verbonden met het rijk van muziek en traditionele volksdansen. En daar kennen ze in Ierland blijkbaar wel iets van. En er gebeurd heel wat op een podium wat tijdens hun showcase. De set werd haast een klassiek Iers volksfeest. Oude ambachten werden al dansend uitgebeeld, en dit onder leiding van een knappe dansende dames en illustere muziek. We maakten hier zowaar kennis met het rijkelijk Iers erfgoed.
 
De 54-jarige Britse alternatieve singer-songwriter Tom McRae heeft met ‘Étrange Hiver’ net een nieuwe langspeler in de winkelrekken. McRae heeft eigenlijk niemand nodig om zijn talent, zijn genialiteit én zijn songs, die doordrenkt zijn van melancholie, verdriet en schoonheid te omkaderen. Hij, die in al die jaren een reputatie heeft opgebouwd als een geweldige live-performer. Al valt het niet te ontkennen dat McRae’s songmateriaal te somber is voor enige populaire consumptie, en dat zijn ‘high lonesome sound’ te interpreterend is voor de meesten. Toch is McRae bij zijn standpunt gebleven, zo ook in de Grote Concerttent, daar waar hij heel alleen een volgepakte tent inpakt. En waar wij hier zo van houden, dat is van zijn morose, van die droefgeestigheid in zijn songteksten. Tom opende met ‘For The Restless’, vraagt enige assistentie bij ‘End Of The World’ (Dose Me Up) om hem die Bruce Springsteen live vibe te bezorgen, gaat aan de piano zitten voor een tweetal songs waaronder ‘Sao Paulo Rain’, presenteert die nieuwe single ‘Wild Love’ om te eindigen met ‘Time Slips Away’, het hoog oplopende ‘Silent Boulevard’ én ‘The Boy With The Bubblegum’. Tom McRae wat een uitzonderlijk talent, wat een rasartiest…
 
The Reverend Peyton’s Big Damn Band is een tweevoudig genomineerd Blues Music Award  formatie die vaak is geïndiceerd als één van de grootste front-porch bluesband ter wereld. De Big Damn Band wordt geleid door Reverend Peyton, die door velen nog steeds wordt aanschouwd als een van belangrijkste hedendaagse finger picking bluesartiest. Als overtuigende evangelist predikt hij rootsy, blues én countryblues. Een sound die al vroeg tot zijn verbeelding sprak, en hem en zijn band inspireerden om pelgrimstochten te maken naar Clarksdale, Mississippi. Daar waar hij onder bluesmeesters als T-Model Ford, Robert Belfour en David “Honeyboy” Edwards de knepen van het vak leerde. Reverend Peyton, vocals en fingerstyle gitarist én zijn getalenteerde vrouw ‘Washboard’ Breezy Peyton vinden hun soulmate in die heavy drummer. Met een onderscheiden stijl, meeslepende teksten, opzwepende riffs en die onmiskenbare podium préséance maken we een gedurfde muzikale roadtrip in de Kleine Concerttent van Nashville naar het diepe zuiden en de Delta. ‘Devils Look Like Angels’, ‘Clap Your Hands’ en ‘Two Bottles’. Hell yeah, Elmore James in highspeed…
 
Het oeuvre van 10cc is zo indrukwekkend, dat wij er zelfs van beginnen te duizelen. Een geheim muzikaal concepten heeft de band nochtans nooit gehad. Sinds hun beginperiode verkocht de band wereldwijd meer dan 30 miljoen albums. Het is dan ook gewoonweg overheerlijke popmuziek waar iedereen wel blij van wordt. Te poppy voor rockmuziek en te poppy voor een glamoursound. Eigenlijk is het een nalatenschap van de parodiepop. Heel wat nummers hebben zelfs een subversieve betekenis. De tijdloze composities klinken ook in de Grote Concerttent nog net zo fris als pakweg veertig jaar geleden.
10cc opent met het kapitalistische ‘The Wall Street Shuffle’, om haast naadloos ‘Art For Art’s Sake’ te vertolken. De uitgesponnen in- en outro gitaarsolo’s van Andy Park in het new-wave achtige ‘Art For Art’s Sake’ zorgden voor een symfonische rocksound. In het geënthousiasmeerde  ‘Life Is A Minestrone’ bruiste ook die sound van weleer. De solide gouden hit ‘Good Morning Judge’, de openingssong uit het eerste studioalbum ‘Deceptive Bends’ uit 1977, klinkt nog even beklijvend als destijds. Parks gitaarriffs zijn zo imponerend dat ook het meerstemmige ‘The Dean And I’ ons in de sfeer brengt van de brede broekspijpen. De temperatuur steeg naar een culminatiepunt en ‘The Thing We Do For Love’ werd met zijn tijdloze refrein…Like walking in the rain and the snow, When there’s nowhere to go, And you’re feelin’ like a part of you is dying…. luid mee gekeeld. Het nummer omvat dan ook alles wat een wereldsong behoeft. De strakke baslijnen van Graham Gouldman werden gestrekt door innemende percussie van Iain Hornal, die moirerende drumpartijen van Paul Burgess en die begeesterende gitaarriffs.
Het bas gestructureerde en theatraal  vertolkte ‘Silly Love’ bracht ons naar ‘Rochdale To Ocho Rios’ met zijn rumba vibe, en die spacy intro van ‘I’m Mandy Fly Me’ (met leuke deuntjes van Keith Hayman), tot de song ons plots naar hogere regionen katapulteert. Het emotionele ‘I’m Not In Love’, met zijn semi-akoestische tunes, bezorgen ons meer dan eens goosebumps.   En dat was uiteraard niet anders met de radicale reggaesong ‘Dreadlock Holiday’, die heel wat Rastafari moves met zich meebracht in Labadoux.
De band kwam met het ‘a capella’ vertolkte én hemels mooi gecomponeerde ‘Donna’ de bisronde inzetten. De song uit 1973 is die hoog stemmetjes nog niet bijster, het intonerende was ook hier een aangename factor. Met het finaal melodieuze popnummer ‘Rubber Bullets’ kwam een einde aan een legendarische show. Het is knap deze oude doerakken zichzelf nog amuseren op het podium. De band nam ons mee op een prachtige muzikale reis die bol stond van een hele resem fijne nostalgische hits!
 
Een band zonder grenzen is ongetwijfeld ook het Italiaanse folkrock collectief Riserva Moac. In 2014 wint de band de HitMusicAwards-wedstrijd en krijgt de publicatie van twee nummers in de beroemde Hit Mania-compilatie. Na vier officiële albums verscheen recent de nieuwe single ‘Bombito’, die voorafgaat aan nieuw opnamewerk in 2024. Fabrizio “Pacha Mama” Russo neemt zijn achtkoppige band op sleeptouw. Wereldwijde klankkleuren, consignes en ritmes geven aanleiding tot hun onderscheidende en persoonlijke sound dat gaat van wereld- tot Balkan- over Ierse tot Patchanka-muziek. De Kleine Concerttent werd gevuld met dansende festivalgangers. Balkanbeat en Italiaanse folkrock ‘Bienvenido en la Riserva’, het titelnummer uit dat heerlijke debuutalbum. Frontman Fabrizio en zijn gekke bende laten ons kennis maken met nummers als ‘Resto Matto’, de opwindende cover ‘Purple Haze’, dat ze ook hier makkelijk naar hun hand zetten, het knotsgekke ‘Te Voje Fa Gira’ en ‘Tempe Uguale’. Riserva Moas, een muzikale mixture van rock en folk met een intelligente boodschap…

Ook voor Noordkaap was de Gote Concerttent volgelopen. De band won in 1990 Humo’s Rock Rally, en Will Tura’s ‘Arme Joe’ kreeg internationaal belangstelling. Sindsdien gaat het hard voor Noordkaap, ook anno 2024… Ter ere van het dertigjarig jubileum van de single ‘Druk In Leuven’,  de voorloper van het album ‘Gigant’ gaat Noordkaap ‘on the route’. Frontman Stijn Meuris is nog steeds zijn charismatische en energieke zelve, heeft zin in entertainment en Lars Van Bambost soleerde als een jong veulen. Drummer Nico Van Calster, bassist Erik Sterckx en toetsenist Wim De Wilde vormen die rettestrakke ritmesectie. Op de tonen van Supertramps ‘Giva A Little Band’ verschijnt Stijn en de zijne op het podium. De sfeer zit dan al meteen raak. Met een hoog entertainer gehalte knalt vrijwel onmiddellijk ‘Het Komt In De Beste Families Voor’. ‘Panamarenko’ zorgt voor de eerste goosbumps, ‘Verloren Dag’ en ‘Hoopvol’ waren volgende chapiters. ‘Pretentious Moi’ klinkt hedendaagse dan ooit met zijn lyrics als “de halve wereld is gek gemaakt de andere helft wordt hard geraakt de wegen naar de winkels vol hoe houdt de mensheid dit ooit vol? de halve wereld is gek…
De hit ‘Satelliet Suzy’ komt alweer uit 1996, ‘Soms Schrik’ komt ook eindelijk live tot zijn recht, net zoals ‘Gigant’, de titeltrack uit dat derde album uit 1994 en Monza’s ‘Van God Los’. Met ‘Drift’ ging de gasoline wat omlaag en vraag Stijn of we hier ver van Veurne zitten, als ik misschien wat snel rij is Will Tura ‘in the house’. Het luid mee gekeilde ‘Arme Joe’ knalde alweer genadeloos, net zoals het pulserende ‘Wat is kunst?’. Na de ballade ‘Het Zou Niet Mogen Zijn’ (Mensenzee), met die innemende Hammond orgel van Wim De Wilde, ging het hard met ‘Druk in Leuven’ en het tristesse én contrasterende ‘Een Heel Klein Beetje Oorlog’. U was een heel fijn eerste festival publiek keilt Stijn voor een allerlaatste keer en heeft met ‘De Belofte Jong Te Sterven’ en de rock-schlager bij uitstek ‘Ik Hou Van U’ nog twee nummers voor ons. Na een drukke festival zomer duikt Noordkaap dit najaar de zalen in tijdens hun ‘Winterthur’- tournee met data verspreid over het hele land én Nederland.
 
Afkomstig uit het noorden van Italië, Uncle Bard & The Dirty Bastards. Een band die een unieke bland van traditionele Ierse muziek en opwindende Celtic Rock accordeert. Van Italiaanse folkrock naar Ierse Celtic, het is maar een kleine stap in die inmiddels veel te Kleine Concerttent. Uileann pipes, tenorbanjo, mandoline en Irisch flute, dit alles kruid die Keltische rock van The Bastards. Er zijn dan ook weinig andere bands in die folk/rockscene die kunnen concurreren met The Bastards. Diepgaande kennis van die Ierse traditionele muziek en de Ierse cultuur, een samenleving beïnvloeden hun originele lyrics. Folkpunk ontwaard in ‘If Only He Applied Hilself’, ‘I Only Got One Pint’, het opruiende ‘Gipsy Geezers’ en ‘Plastic Paddy’s Day’.
 
Ruim na middernacht mocht The Sidh, een jonge en energieke band die altijd op zoek is naar nieuwe ideeën en muzikale arrangementen, en dit zonder hun roots te verloochen, het gordijn sluiten in de Grote Concerttent. Origineel en innovatief, dit alles resulteert in een mixture van zeer hedendaagse en moderne Keltische muziek, gedesigneerd van whistles en doedelzakken, keyboards en percussie, hiphop en Bretonse beats. Met het album ‘Ingredo’ scoorde ze vrij hoog in 2021. Het stemming wisselende ‘Utopia’ was een smeltkroes van heavy beats en Keltische doedelzakken. ‘Osiris’ was wel heel toegankelijk en dat contrasteerde met songs als het dansbare ‘Tamu’ en ‘I’m Just a Sidh in Ireland’.  The Sidh…. Shake That Bagpipe..!
 
Busker Stage:
Mächs ft Noël, Songwriters Pelle Mächs en Nick Noël kruipen samen het podium op met eigen werk. Ze brengen hartverscheurende country-blues en nummers als ‘Him’ en ‘Dear Mister Postamn’ zijn heerlijk in harmonie én ‘Laydown The Line’, een song over een hopeloze liefde dat werd ingekleurd met saxtunes. De nieuwe single ‘It Summer Love’ deed ons onverwijld wat terug denken aan een vroege Tom & Jerry, wat wat Simon & Garfunkel zou worden.
 
Spring Creek Revival, is het solo project van singer-songwriter Jochen Keymeulen. Dromerige pop, folk- en indiepop. En met songs als ‘Summersday’, onder inmiddels wat verloren gelopen regendruppels, zetten hij zichzelf op kaart. Folky luistersongs met een wel heel hoog kampvuur gehalte.
 
Ellis Mane, kwam in de spotlights met de gelijknamige debuut EP. Gitaar-gedreven songs, en dat (h)eerlijk  maar o’ zo breekbaar stemtimbre. Ellis heeft het wel. Michael Ghijs op saxofoon brengt die extra surplus. Een touch waar Ellis zich blijkbaar wel makkelijker door voelt op een podium. ‘Taxi’ is een nieuwbakken nummer van een nog te verschijnen langspeler, ‘The Earth Glowing Glitter And Gold’ heeft die fijne gitaarriffs, net zoals ‘Caleidoscoop’.
 
Karo Voets heeft een passie voor het Franstalige chanson. Met een hartstocht voor muziek trok ze enkele jaren geleden met haar educatieve programma langs Vlaamse scholen. De uit Brakel afkomstige Karoverwierf bekendheid met de langspeler ‘Chanté Karo-Oké’, opgevolgd door ‘Mildiou’.
 
Kit & Cabooble performen wel heel makkelijk Appalachian Old time Country muziek met een hoge dansbaarheidsfactor. Dit alles gedrenkt met enige melancholie en authentieke folkpunk. Steven Andsowon op guitar, banjo en vocals en Florien Vandecasteele op viool betoveren ons met songs als ‘Jackology’, en ‘Mouth to Feed’, maar vooral opvalt is die zuiderse tongval.

​​