|
6 februari 2018 |
Het was al enige tijd geleden dat we naar de Botanique gingen voor een schitterend concert. En dat kregen we van Lee Fields en zijn Expressions.
Na het overlijden van Sharon Jones en later Charles Bradley, artiesten die min of meer een herontdekking van de soulmuziek bij een groter publiek zorgden, bleef er voor de liefhebber een leegte achter. Een diepte die sinds enige tijd gedeeltelijk opgevuld raakt door Lee Fields. De Orangerie van de Botanique liep helemaal vol. Het concert van Lee Fields & The Expressions was, hoe ka het ook anders, uitverkocht. Er is nood aan echte, passionele muziek en daar kunnen wij alleen maar om juichen! Het is vreemd dat een soulveteraan (Lee Fields bracht zijn eerste single uit in 1969) nu pas de nodige aandacht krijgt. De lp ‘Let’s Talk It Over’ uit 1979 terzijde, startte zijn carrière eigenlijk pas met het album ‘Problems’ in 2002! Vreemd genoeg kwam hij ook bij Daptone Records terecht waar hij vier singles uitbracht, één met The Dap-Kings en drie met de Sugarman 3. Maar daar bleef het bij. Maar de nu 67 jarige Fields heeft ervaring genoeg en door volhouden en hard werken kreeg hij terecht wat hij verdient. En hij stelde dinsdag zeker niemand teleur. Met een instrumentale mars openen The Expressions de avond. Lee schreeuwt naar zijn publiek: “Are you happy tonight” en het zou niet de enige keer zijn. Maar we zijn dan ook meteen vrolijk door de aanstekelijke muziek. Tijdens het lichtvoetige ‘I’m Coming Home’ blaast Lee ons vervolgens omver door de power en de soepelheid in zijn stem. Iets kalmer, maar intenser is de ballade ‘Work To Do’. Beide songs zijn afkomstig van zijn laatste album ‘Special Night’. Het titelnummer van die plaat zorgt trouwens voor het eerste hoogtepunt van de avond. Het gaat diep en de emotie druipt eraf. Lee legt zijn ziel bloot en laat zijn emoties de vrije loop. Even moet ik denken aan de voordracht en expressie van Charles Bradley, maar dat zou beide heren tekort doen, want ze zijn beiden uniek. Het stoort me dan ook dat Lee Fields de bijnaam Little JB kreeg. Ja, hij is even klein dan James Brown en heeft ook die rasp in zijn stem, maar met alle respect voor James Brown, Lee is een veel betere zanger. |
The Expressions werken zich in het zweet en vooral bassist en bandleader Leon Michels is fenomenaal. Al krijgt gitarist Thomas Brenneck ook de nodige aandacht met zijn zeer korte knallende interventies op de ‘fuzz’-gitaar. Lee komt losser en speelt in op de reacties van het publiek en de participatie vergroot bij elke song. De meezinger ‘Just Can’t Win’ is daar een goed voorbeeld van. De hartverscheurende Southern soul ballade ‘Let Him In’ doet aan Johnny Taylor ten tijde van Stax denken en is het tweede hoogtepunt van het concert. Haast alle aanwezigen klappen en deinen mee op het ritmische ‘Don’t Walk’.
Tijdens ‘Make The World’ krijgt Fields de hele zaal op zijn hand. De ‘do right/feel good’-boodschap “We can make the world better, if we all come together” zingt iedereen luidkeels mee. De tijd vliegt als je plezier hebt en het einde nadert. Lee koos als afsluiter voor het titelnummer van zijn in 2012 verschenen ‘Faithful man’. Het is een dynamische einde van een misschien niet wervelend, maar wel van een zeer intens en gepassioneerd concert. Het is heel even wachten, maar met het instrumentale ‘All I Need’ van de schitterende Expressions en het enthousiasme van het publiek komt Lee Fields terug om een passionele en dynamische versie van zijn lievelingsnummer (hij nam het op in 2002 en 2009), ‘Honey Dove’ aan ons te schenken. Wie vindt dat soulmuziek dood is, leeft op een andere planeet. Colemine records, Daptone records, Hannah Williams, Nathaniel Rateliff, The Bo-Keys, Leon Bridges, Curtis Harding, Vintage Trouble, Michael Kiwanuka, Eli ‘Paperboy’, Reed etc., etc. En dan moeten we tevens heel veel respect hebben voor mensen als Lee Fields die het voorbeeld gaven en dat nog altijd doen! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025