13 april 2019
c-mine, genk

REPORT: MARINO SERDONS
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: C-MINE
Ondanks de krachtige Limburgse afsluiter Whispering Sons, lag de grootste verrassing op het hoofdpodium toch bij de nieuwe band Crayon Sun. De combinatie van blueslegende Big Dave Reniers en ex-Millionaire Aldo Steuyf zorgde voor donkere hypnotiserende woestijnblues.  Op het AFF-podium zong Isolde Van den Bulcke met de band Tristan de hele line-up van Little Waves naar huis. Little Waves: small in location, great in new talent!
 
Laatkomers hadden ongelijk bij de flitsende start van het uitverkochte Little Waves festival. De Engelse Annabel Allum vloog erin op indierock met een hoek af.  Jammer dat de kwik opgebouwde spanning wegens technische problemen (haar pedalen vertikten het) als een pudding in elkaar klapte. De genderneutrale Annabel Allum wist het tij even snel te keren. Het toebedeelde halfuurtje was echter te kort om volwaardig te genieten van haar originele insteek die herinnering opriepen aan PJ Harvey.
Ondertussen begon de New Yorker Gabriel Kahane in de theaterzaal aan een (ook te korte) set. Na 30 sec. wist je het: pure wereldklasse aan de piano. De New Yorker componeert voor theater en orkest. Begeleidt zichzelf op piano of gitaar met hedendaagse folkpop of musical songs. Een talentvolle singer-songwriter die volledig andere noten speelt dan zingt...aangrijpend, grappig, mooi, geslaagd!  Rufus Wainwright of Elvis Costello mag je classeren bij het horen van Gabriel Kahane. Op de main stage had Crayon Sun zich klaar gemaakt voor de voorstelling van hun gelijknamig debuutalbum. Met elektronische intro's en loops creëerden de bard's een hypnotiserende woestijnblues: overwegend psychedelisch, dan weer Ennio Morricone tunes revisited, of footstompin' music, cavemen met funky grooves en bluesharp. Een nieuwe sound geboren? Met de krachtige stem van Big Dave en de toetsen van Aldo Struyf een grandioze set. Wat je niet van de vernieuwde Isbells kon zeggen.  Het gezelschap van Gaëtan Vandewoude klonk intiem en melancholisch als voorheen, doch miste groepsdynamiek. Niet overtuigend dus en verre van origineel.  Het publiek vond het echter schitterend. Een zelfde indruk bij Portland. Zij vielen onmiddellijk in huis met hun hitje Lucky Clover. Voor de rest dreampop die soms (iets te weinig ) buiten de lijntjes kleurde om interesse op te wekken. De band wordt geroemd voor de samenzang van Jente en Sarah, toch ligt er nog een immens braak terrein. De thuishaven is duidelijk nog niet bereikt.
Meest beloftevolle Belgische band die avond stond op het kleine podium in de galerie van C-Mine. De talentvolle jazz-zangeres Isolde Van den Bulcke opende al grote ogen (en deuren) als Siam. Onder de naam Tristan neemt ze het heft helemaal in handen: ze schrijft, componeert en zingt. Geen vluchtige deuntjes met lijzige zangpartijen, neen. Wel knappe ambient artpop met een vleugje dance en jazz. Fascinerende vocals en zwoele intrigerende melodieën. Muzikale Kunst (grote K) in de galerie van C-Mine.  De concerten nadien konden niet meer tippen aan de sublieme set van Tristan. Nogmaals : dit had je niet mogen missen. Om meermaals van te genieten!
De uit New Jersey afkomstige Pinegrove speelden degelijke indierock-americana, maar daarmee was ook alles gezegd. De uit Boston spruitende Marissa Nadler vond geen voeling met de zaal, die nochtans muisstil luisterde naar haar spooky dreampop, verrijkt met gitaarloops. Niet al te opbeurende songs met titels als 'poison' of 'For my crimes'. Dark romantic folk (of gothic folk), die de volledige zaal de dieperik introk, in een ietwat stuntelige performance.
Veel werd verwacht van vaste klant Sam Amidon. Als singer songwriter uit Vermont USA verblijdde hij in het verleden met knappe Ierse traditionals. Voor deze editie van Little Waves bracht hij een drummer mee die tevens wat synths beroerde. Wat eerst een aanlokkelijk experiment leek, mondde uit in grote muzikale verwarring. Een experimenteel experiment ...aardse werkmanssongs op mandoline of gitaar en noest slagwerk. Onhandige toevoegingen van synths oogstten tegenstrijdige gevoelens bij het publiek. Jammer, want Sam Amidon barst van talent.
Toen de Limburgse headliner Whispering Sons om 23u30 er de beuk in sloeg met op eighties gestructureerde new wave en postpunk, ging alle aandacht naar zangeres Fenne Kuppens. Haar laag stemregister, een overtuigende mannelijke bas, en haar zwierige performance zorgden voor lijfelijke  rillingen in de overvolle zaal: zwaar fluisterend, beukend en rockend tot na middernacht. Schreeuw het maar uit:
Little Waves: super toffe locatie met baanbrekende muziekgolven!
​​