dinsdag 8 augustus 2023​
Grote Kaai, Lokeren

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Lokerse Feesten
Op dinsdagavond ging de Grote Kaai moeiteloos op de knieën voor superband Blur. Het was haast tien jaar geleden dat de band nog op een Belgisch podium stond. Het was bijwijlen een Turks stoombad in Lokeren.  Dag vijf werd ontgrendeld met Baxter Dury. Voor niet-ingewijden is Baxter Dury vooral bekend als het nageslacht van de legendarische rocker Ian Dury, de overleden leider van The Blockheads en schrijver van hits als ‘Hit Me With Your Rhythm Stick’ en ‘Sex & Drugs & Rock & Roll’. Maar ook de Britse electropop-band Hot Chip bracht al vrij vroeg heel wat jeugdigheid in verroering. En dan was er nog Stijn van de Voorde en Thibault Christiaensen, twee heerschappen die achter hun platenspeler kruipen. Zij mochten ons de nacht inleiden met hun plaatjes.
 
Baxter Dury, zoon van Ian Dury, je weet wel de man achter ‘Hit Me With Your Rhythm Stick’ met zijn mythische  Blockheads. Als vijfjarige prijkte Baxter samen met zijn vader op de cover van diens album ‘New Boots and Panties!!’ Baxter zong ook Ians nummer ‘My Old Man’  in het Forum in Kentish Town bij de begrafenis in 2000. Twee jaar later had Baxter zijn debuut EP ‘Len Parrot's Memorial Lift’ in de stores. Sindsdien heeft hij zeven albums uitgebracht met scherp waargenomen experimentele indierock. Nu heeft hij al een tijdje ‘The Night Chancers’ in de aanbieding. Baxter excelleert ook hier met zijn eigenzinnige anti-pop songs. Zo creëert hij een rijk klankenpalet. De muzikale poëet laat zich begeleiden door Madelaine Hart (toetsen/vocals), Lee Canham (bas), Shaun Paterson (gitaar) en drummer Adam Gammage. Met flarden van gezonde krankzinnigheid dartelt Dury over het podium. Madeline Hart is de ingetogen vocale tegenhanger van Dury’s machismo. In ‘So Much Money’….Hey mummy, hey daddy. Who am I? Who am I, mummy?, vraagt hij zichzelf af wie hij eigenlijk wel is. Een kind met een roemverhaal. Jarenlang verzette Baxter zich tegen het renommee van zijn vader. Gelukkig klonken ‘Leak At The Disco’ en ‘I’m Not Your Dog’ heel wat vrolijker. Het vlijmscherpe street-smart lyrische ‘Slumlord’ had vocaal een link naar pa Ian, net zoals het duistere ‘Aylesbury Boy’. Prompt pleurde hij zijn vest in de massa, en het funky begeesterde ‘Miami’ deed ons zelfs even swingen, net zoals ‘Celebrate me’ zich catalogeerde als een sing-along song. Het afsluitende (Baxter) ‘These Are My Friends’ zat dan weer vol met ideeën en frappante allotria. Dury's litanie en dictie plaatsen hem tussen zijn culthelden. Baxter Dury, is allang niet meer dat stoïcijns poserende knulletje van op platenhoes. Hij blijft ook in Lokeren op de een of andere manier een beetje een mysterie. We love you Belgium, more then anything…
 
Hot Chip staat haast twintig jaar garant voor kwalitatieve synthpop. Muzikaal is het een mixture van divergente stijlen. Electro en indietronica worden geaccordeerd met invloeden van disco en hiphop. Zo wordt een rijke sound gecreëerd.  In 2008 veroverden ze Rock Werchter en in 2015 ging Pukkelpop voor de bijl. Alexis Taylor en Joe Goddard zijn de stichtende bandleden. Nu heeft Hot Chip met ‘Freakout/Release’ een achtste en nieuwe langspeler. ‘Huarache Lights’ is hier schijnbaar meer dan een interludium, en ‘Down’ is misschien wel het meest funky Hot Chip nummer ever. Het urban elektronische ‘Flutes’ en ‘One Life Stand’ zorgen voor een caleidoscopische sfeertje. ‘Eleanor’ is best toegankelijk, net zoals de onvoorspelbaar en uiterst dansbaar titeltrack ‘Freakout/Release’. 
 
​​Het nummer ‘I Feel Better’  was voer voor een gemêleerd publiek van die-hard fans en jonge volgelingen. Om finaal ‘Over and Over’ uit de langspeler ‘The Warning’ over de Grote Kaai uit te spreidden. Hot Chip heeft knappe platen en een meeslepende liveshow, maar hier was het heel wat chip en iets te weinig hot…

Blur is een van de bekendste Britpopbands. Blur vs. Oasis, een van de grootste clashes in de Brits muziekgeschiedenis. The Batlle of Britpop! Blur werd opgericht door jeugdvrienden Damon Albarn en Graham Coxon. De band begon zijn carrière in Londen onder de naam Circus, dat later Seymour werd. Toen de groep een platencontract kreeg aangeboden, vroeg de platenfirma de naam te veranderen naar iets dat beter bekte. Een van de suggesties was Blur, de rest is zowaar geschiedenis. Het album ‘The Ballad Of Daren’ werd in juli vrijgegeven, een eerste album sinds 2015. Naast zanger/gitarist Damon Albarn en gitarist Graham Coxon zijn Alex James (bas) en drummer Dave Rowntree, de stevige lijm die het ritme van Blur bij elkaar houden.
Blur opent met de nieuwe song ‘St. Charles Square’, om meteen haast naadloos de hits ‘There’s No Other Way’ en het in highspeed geperfomde ‘Popscene’ op te dissen. Voor ‘Tracy Jacks’ trek Albarn het volk in, schoudert zijn akoestische gitaar bij ‘Beetlebum’ en ‘Trimm Trabb’. Uit de langspeler ‘Modern Life Is Rubbish’ uit 1993 haalden ze het luid mee gekeilde ‘Villa Rosie’ van onder het stof, en was ‘Coffee & TV’ een akoestisch anthem. Het is een nummer tegen zijn strijd tegen alcohol, dat ooit bij elkaar werd gepend door gitarist Coxon, die hier ook de zang mag accorderen. ‘End Of A Centey’ kreeg een herkansing na een valse start, en dat maakt deze schowcase dan ook zo boeiend.
En toen kwam een euforisch hoogtepunt aangewaaid met ‘Country House’, was ‘Parklife’ de ideale sing-along song en ging bij ‘To The End’ heel Lokeren in trance. Dat alles werd snel opgevolgd door een swingende ‘Barbaric’, the big hit ‘Girls & Boys’ en het New Wave en punk sensitieve ‘Advert’. ‘Song 2’ was een volgende adrenalinestoot, en contrasteerde met de ballade ‘This Is A Low’ dat werd overgoten met heerlijke gitaarriffs. ‘Tender’ deed iedereen nog eens meezingen, en toen ging het finaal naar de pas uitgebrachte single ‘The Narcissist’. Bij ‘The Universal’ kregen we onverwijld nog heel wat goosebumps over ons heen. Het was eens wat anders dan de bekertjes water bij Damon Albarn doodleuk over zijn fans heen kieperde.
Alex James vertelde ooit dat een concert van The Smiths de aanleiding was voor Damon Albarn om Blur op te richten. Blur én Lokeren, de ideale match, maar dan wel met paardenworst. Blur’s podiumpréséance en muzikaal talent is anno 2023 nog steeds boeiend, frappant en zelfverzekerde!