dinsdag 9 augustus 2022
Grote Kaai, Lokeren

Report: Philip Verhaege
​Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Lokerse Feesten
Lokerse Feesten is een tiendaags muziekfestival in het centrum van Lokeren, hartje Waasland en rustig gelegen tussen Gent en Antwerpen. Het festival bestaat sinds 1975 en mocht ondertussen de grootste sterren uit de muziekwereld ontvangen, vroeger op de Oude Vismijn en sinds 1994 op en rond de Grote Kaai. Al jaren zijn de Lokerse Feesten het grootste stadfestival van Vlaanderen. In de eerste plaats dankzij de honderden vrijwilligers die zich tien dagen lang belangeloos inzetten voor en achter de schermen. Maar duidelijk ook voor en bij het publiek. De respons op de combitickets was meteen bijzonder groot en waren in een mum van tijd de deur uit. Lokerse Feesten tien dagen muziek, volle zon en sfeer…!
 
Whispering Sons, recht uit Limburg, verbaasde vriend en antagonist in 2019 op de Main Stage in Lokeren. Nu mochten ze weer als eerste hun instrumenten inpluggen op dinsdag 09 augustus. Het schuchtere meisje Fenny Kuppens is al lang niet meer. Voor ons staat een frontvrouw die blinkt van aplomb en die zelfbewust is in haar performen. Met haar astrante, haast Gotiek uitgelaten  stem, neemt ze je meteen bij het strot. Gitarist Kobe Lijnen, Tuur Vandeborne (bas), Sander Hermans (toetsen) en drummer Sander Pelsmaekers, vormen die retestrakke ritmesectie. Een Humo’s Rockrally win je dan ook niet zomaar. ‘Several Other’s is het nieuwe album. Een ontdekking waard! Het pompende ‘Surface’ vond in Lokeren enige alteratie met nummers als ‘Vision’, het hitgevoelige en diep imponerende ‘Alone’ en publiekslieveling ‘Santantango’. De song ‘Tilt’ was dan ook een innig rustmoment in de set.  Met haar doordacht hyper kinetische moves gaat Fenny bijna in een muzikale trance. Zonder enige grimiek en haast stoïcijnst bezweert ze haar fanbase in het afsluitende ‘Waste’. Whispering Sons bevestigd alweer de stelling dat ze een van de beste liveacts zijn in hun genre in dit Belgenland. Een intense ervaring!
 
The Vaccines, jawel die Britse indierock formatie uit het prachtige London dat werd opgericht in 2010. De band die destijds knap derde eindigde na Jessie J en James Blake op de BBC Sounds of 2011. Met de debuutplaat ‘What Did You Expect From The Vaccines’ werden ze zelfs genomineerd voor een MTV Award in de categorie, ‘Best New Band of 2011’. Ze verschenen zelfs in ‘Later with Jools Holland.  Ook hier slaat hun rockgetinte muziek alvast heel hard aan.
De band rond Justin Hayward-Young (gitaar, vocals) waren pas de kinderschoenen ontgroeid of de groep tekende een lucratief contract bij het grote en zeer invloedrijke Colombia Records. Sindsdien gaat het hard voor The Vaccines. De band wordt nu gevormd door Freddie Cowan (gitaar), Arni Arnason (bas), keyboardvirtuoos en ritmegitarist Timothy Lanham (ontdekt ook eens zijn zijproject T Truman) én drummer Yoann Intonti.
Ze openen hier met ‘I Can’t Quit’, de singel uit het vierde album ‘Combat Sports’ uit 2018, dat al snel werd opgevolgd door ‘I Always Knew’ en het swingende ‘Wanderlust’. Het vrolijke ‘Teenage Icon’ pulseerde , net zoals het Ramones-achtige ‘Wrecking Ball’ (Ra Ra Ra). ‘Wetsuit’, met zijn makkelijk meebrullend refrein en het radiovriendelijke ‘Post Break-Up Seks’, de tweede single uit het album ‘What Did You Expect From The Vaccines?’.
Naadloos ging het gezwind naar songs als ‘Your Love Is My Favourite Band’ en de punkrocker ‘No Hope’, waar Justin op de knieën voor gaat. De semi-akoestische gitaarriffs uit ‘Headphones Baby’ en het seventies spijkerende ‘Handsome’ brengen ons naar de surfgitaarloopjes van ‘Jump Off The Top’ en de escapistische song ‘XCT’. Maar ook de moderne popproductie ‘All My Friends Are Falling In Love’ werd gesmaakt, net zoals de alternatieve Indierocker ‘If You Wanna’, dat met zijn strakke drumintro hier haast een nationale hymne werd. Maar ook het afsluitende en stemming wisselende ‘All In White’ greep ons meteen bij het nekvel. Schitterend toch! The Vaccines gooien er een heleboel nummers in van de recentste plaat ‘Combat Sports’, nummers die al worden begroet door een refrein van goedkeuring. The Vaccines, live net zo strak en punchy als op plaat! Ook in Lokeren sloeg hun Indie rockgetinte muziek alvast heel hard aan.
 
In de Club StuBru was er geen doorkomen meer aan voor de band Hairbaby. Presentator Stijn Van de Voorde had het voorspeld. We wezen gewaarschuwd. Hairbaby is een project van Otto-Jan Ham, en dat heeft een jeugdig publiek geweten. ‘California’ rockte, net zoals ‘Onward’. Vette gitaarriffs, beukende drums incluis die corpulente blazerssectie. Knap en een ontdekking waard. Nu bent u gewaarschuwd. Right?
 
Kings Of Leon, de rockers uit Nashville toeren ter ere van hun twintigjarige geschiedenis. Drie broers en een neef die in een korte tijdspanne de muzikale wereld verbaasden. Voor degenen die de Kings niet kennen, wel er zijn vier Followills. Broers Matthew op leadgitaar, Jared op bas, Caleb op gitaar en zang én neef Nathan die op de drumstoel zit, brengen Southern geïnfluenceerde rock-‘n-roll. De band evolueerde en vond al vrij snel een eigen sound. King Of Leon verwierf wereldwijde bekendheid in 2008 met het sensationele album ‘Only By The Night’ en de releasesingles van ‘Sex On Fire’, ‘Use Somebody’ en ‘Notion’.
Inmiddels promoten ze hun achtste langspeler ‘When You See Yourself’. Caleb Followill and friends (now?!) bleken in het verleden nogal wel eens een moeilijk jongens te zijn op een podium. Op Pinkpop arriveerden de bandleden ooit elk in een aparte Mercedes, en weigerde ze zelfs een bisnummer nadat een enkeling een bekertje bier naar het podium had gekeild. Maar Calebs gemoedsrust blijkt vanavond intact te zijn. Al werden wij wel verbannen uit de frontstage om enkele foto’s te nemen. We probeerden het dan maar even van tussen een uitgelaten publiek, net zoals zovelen anderen om smartphone-gewijs enkele foto’s te nemen. Oordeel u zelf maar….
Opener ‘Waste A Moment’ klonk helder en ritmisch, terwijl ‘Taper Jean Girl’, with her motel face, zich spijkert als een oude classic uit 2004. In ‘Slow Night, So Long’ hybridiseren de dromerige gitaren en die zwoele baslijnen, een nummer dat flirtte met enige punk
attitudes. Het swingende ‘Supersoaker’ komt waar uit de langspeler ‘Mechanical Bull’, uitgebracht in 2013. De band blinkt ook uit in intieme songs als ‘Revelry’, wat uiteindelijk een meeslepende rocker wordt. Om te divergeren met het traag tergende ‘Manhatten’ en de popsong ‘Time In Disguise’. De fijne gitaarriffs uit ‘Radioactive’ worden accuraat ingevolgd door die strakke drums. Enige jeugdige energie druipt van Valebs als hij ook de nummers ‘Find Me’ en ‘On Call’ inzet.
Dit alles divergeert met de melancholische baslijnen en elektronische beats  uit ‘Closer’, de punkgevoelige songs ‘Crawl’ en ‘Molly’s Chamber’s’ én met de strakke beat uit ‘Milk’. Blijkbaar waren er toen al velen over hun theewater in plaats van hun melk. De hit ‘Use Somebody’ werd dan ook door duizenden meegezongen met gesloten ogen, genietend van elke noot die dat nummer rijk is. Maar ook loeiharde nummers als ‘Knocked Up’ en ‘Fans’ uit de plaat ‘Because Of The Times’ waren hier adembenemende vertolkingen. Het toen ging het gezwind naar het luid mee gekeilde ‘Sex On Fire’. Yeah, you… Your Seks Is In Fire… With what's just transpired! De ideale interactie tussen een nummer zijn het publiek. Kings Of Leon, de muzikale troonbestijging in Lokeren!
 
Wie nog zin had in een feestje vond dit waarschijnlijk wel bij High Hi in de Club StuBru. Geluidstechnisch ging het de mist in op Rock Werchter. Vanavond scoorde de band. Het lied ‘Return To Dust’ is de eerste single uit het gelijknamige album. Het powertrio Anne-Sophie Ooghe (gitaar/zang), Dieter ‘Didi’ Beerten (drums/zang) en Koen Weverbergh (bas) hielden ons bij de les in nummers als ‘All Cool All Fine’ en vooral met ‘Daggers’. Knap! ​

​​