donderdag 10 augustus 2023​
Grote Kaai, Lokeren

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Lokerse Feesten
Popster Sylvie Kreusch was zowaar de allerlaatste naam die werd toegevoegd aan de affiche van de Lokerse Feesten. Het optreden aan de Grote Kaai wordt meteen ook haar laatste concert van wat een drukke festivalzomer was. In Lokeren deelt ze het podium met bands als Stone, Wilco en het immer populaire Balthazar.  In een overvolle Club Stu Bru stonden dan weer Lander & Adriaan, Tsar B, Stijn Plays Prince en Disco Donderdag -met Jeroen Delodder- geprogrammeerd. Wie nog zin had kon zich tot in de late uurtjes uitleven met de plaatjes die Silver Sisters op de draaitafel deponeerden. En dat zijn dan weer de broertjes Coorevits, jawel die van de formatie Compact Disk Dummies. Maar op dat moment was het eigenlijk al vrijdag. Right on….
 
We openen op donderdag met een meer dan smakelijke amuse. Stone, zij die uit de stad van The Beatles, maar ook van Echo & The Bunnymen, The La’s en OMD komen. Liverpool dus…! Het viertal heeft zoveel muzikale invloeden, hoe kan het ook anders. Het draagt sporen van Indierock, pop en Britpop en zelfs punk. Het verhaal begon als The Bohos, maar enkele jaren terug veranderden ze de bandnaam in Stone. Bassist Sarah Surrage sloot net voor de lockdown aan bij Fin Power (gitaar/vocals), Elliot Gill (gitaar) en drummer Alex Smith. De EP ‘Punkadonk’ was meteen een zelfverzekerd debuut. Vocalist Power zal ons bekeren vanavond. De oerkreet van ‘I Let Go’ was de voorbode van zijn modificering en ze raasden door met ‘Keep Running’ en ‘I Gotta A Feeling’. Ook de nieuwe single ‘Left Right Forward’ is een winner, net zoals de driftige knallers ‘Stay Silent’. De song ‘Fear Life’ was met zijn gigantische gitaarriffs een paradox van hun jonge volwassenheid. Opgekropte chaos vonden we in ‘Money’ (Hope Ain’t Gone), met zijn zinderende gitaarsalvo’. Tijdens een uitgesponnen outro knutselde Fin Power zijn Rubik kubus in elkaar. Hij heeft duidelijk de Fridrichmethode in de vingers. Het afsluitende ‘Leave It Out’ was een blauwdruk van die kenmerkende Alt-rock. Stone, een smeltkroes van meerdere subculturen die voortkomen uit de vele invloeden van de band. Knappe set…!
 
Als voorgerecht kregen we Sylvie Kreusch voorgeschoteld. Gehuld in een meer dan sexy kleedje, waar ze de tepels met zwarte plastic hadden bedekt, had Sylvie haar fanbase al snel op de hand. Ze was pas 16-jarige, ergens in 2007, toen Sylvie Kreusch, samen met enkele schoolvrienden, een eerste muziekbandje Soldier’s Heart oprichtte De band won in 2013 zowaar de eerste editie van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Drie jaar later verliet Sylvie de band en belandde bij Warhaus, de formatie van haar toenmalige vriend Maarten Devoldere. Maar het was haar droom om een solocarrière uit te bouwen. Langzaam en gestaag lukte ze in haar opzet. In 2021 was er de debuutplaat ‘Montbray’. Met haar sensuele stem neem Sylvie ons meteen bij het nekvel. Van bij de aftrap met ‘Falling High’ speelt ze met het publiek. Eerst wat afstandelijk, maar al even snel uitdagend en cordiaal. Het zwoele ‘Shangri-La’, zwevend als een nimf over het podium, ‘Seedy Tricks’ dat werd ingekleurd door Jasper Segers gitaartunes, het intieme ‘Midnight Cowboy’ en ‘Walk Walk’ toen er werd gedanst en gehand klapt én de African percussie bij ‘Just A Touch Away’ en ‘Please To Devon’. Sylvie Kreusch is stilaan een ‘femme fatale’ in de muziekscene…!
 
 
​Het hoofdgerecht dan maar met de alternatieve rockband Wilco, een band uit Chicago, Illinois. Een nazaat van de countryband Uncle Tupelo. Jay Farrar verliet de band in 1994 vanwege een verzuurde relatie met medezanger Jeff Tweedy. Singer-songwriter/gitarist Tweedy riep de formatie Wilco in het leven en vond met gitarist Nels Cline, bassist John Stirratt, drummer/percussionist Glenn Kotche, toetsenist Mikael Jorgensen en multi-instrumentalist Pat Sansone zijn gedroomde soulmates. Wilco is het 27 MC-jargon van Amerikaanse vrachtwagenchauffeurs en betekent 'will comply' (boodschap is ontvangen en verzoek wordt opgevolgd). Een klein wist je datje…
Wilco opende zijn Europese tourneeluik in Lokeren. Het verleidelijke ‘Handshake Drugs’ en ‘Story To Tell’ zijn meteen pakkende openingssongs. Het tempo wordt wat opgeschroefd met ‘I Am My Mother’ en onder de melodieuze hooks en met geordende snelheid viel de nacht bij ‘Cruel Country’, de titelsong van Wilco's recente album uit 2022. Een spooky intro was de voorbode voor ‘I Am Trying To Break Your Heart’, net zoals die strakke drumintro bij ‘ If I Ever Was A Child’. Een grootprater is Jeff Tweedy wel nooit geweest, en dit alles is ook niet nodig. Hij laat zijn muziek voor zich spreken. De bewondering steeg in Lokeren bij haast elk nummer. Het poëtische en piano-ingeleide ‘Hummingbird’, de countrysong ‘Misunderstood’ en de hit ‘Love Is Everywhere’ (Beware), ingeleide van een zeer uitgebalanceerde setlist. Wilco hield ons zo bij de les. Nels Cline kleurt dan weer ‘Impossible Germany’ met een geweldige gitaarsolo. En ook in hemels mooi opgebouwde ‘Jesus, ETc’ zit heel wat ruimte tot soleren. ‘Falling Apart’ (Right Now) kwam uit de langspeler ‘Cruel Country’ uit 2022 en bij Woody Guthrie haalde hij ‘California Stars’ van onder het stof, een nummer dat Wilco samen met Billy Brag registreerde. Het afsluitende ‘I Got You’ (At The End Of The Century) evolueerde langzaam in een jamsessie. Helaas hebben we tevergeefs gewacht op ‘Evicted’, de single van het nieuwe album ‘Cousin’, geproducet door Cate Le Bon. Wilco, een statement in de hedendaagse muziekscene.
 
Als dessertbuffet werd Balthazar klaargezet.  Nog een laatste concert voor er een (lange) break wordt ingelast. Balthazar ontstond ergens in 2004. Twee jaar later wonnen ze terecht Humo’s Rock Rally, zoals wel vaker de springplank naar meer. In het geval van Balthazar, heel wat meer! Na enkele personeelswisselingen vormen Maarten Devoldere, Jinte Deprez, Simon Casier, Michiel Balcaen en Tijs Delbeke al een poosje de band. Na jaren in overdrive houdt de band het deze zomer rustig. Na Live/sLive in Antwerpen en enkele buitenlandse avonturen zijn de Lokerse Feesten haast het enige op de kalender. Het zwaartepunt lag deze avond bij het album ‘Sands’. Ze lieten ons wegzweven in songs als ‘Decency’ en vervolgden met de wonderlijk muzikale soundscape van ‘Wrong Vibration’ en ‘Do Not Claim Them Anymore’. De hit ‘Then What’ het rustig opbouwende ‘The Oldest Of Sisters’ en ‘The Boatman’, het is haast een trademark voor bands als Balthazar. Het geile ‘You Wan’t Come Around/Leaving Antwerp’, het subtiele en luid mee gekeilde ‘Fever’ én het swingende en representatieve ‘Entertainment’. Om tenslotte te bissen met ‘Bunker’ én het uiterst funky ‘Losers’. Wat een gaaf uitgekiende setlist. Balthazar, fijnzinnig zoals altijd…!
​