|
16 januari 2018 |
Mâäk 20 years presents: MikMâäk
Op deze dinsdagavond mag ik voor de tweede keer dit jaar een concert meepikken op het Brussels Jazz Festival in het mooie Flagey gebouw. Het is de beurt aan Mâäk, een jazzcollectief die in 2018 zijn 20 jaar bestaan viert. Het festival presenteert elk jaar opnieuw het beste van bij ons en daar mag Mâäk deel van uit maken. Het belooft een boeiende avond te worden, wetende dat het collectief 17 man (geen vrouwen deze avond) sterk is. Het meisje aan de ingang verwittigt mij attent te zijn voor de intro. Ik ben benieuwd.
Het concert is nog niet bezig, maar ze spelen reeds in de gangen van dit prachtig gebouw. De intro mag er inderdaad wezen, alle blazers hebben post gevat verspreid over het eerste balkon en brengen ons een zachte melodie. Dit is letterlijk zachtjes uit je winterslaap komen. Het balkon is dan ook gehuld in rode lichten, hierdoor zie je enkel schimmen met hun instrumenten. Ze spelen als een modern Big-band. De Groepsleden zijn; Bart Maris (trompet), Jean Paul Estiévenart (trompet), Laurent Blondiau (trompet), Michel Massot (tuba & trombone), Pascal Rousseau (tuba & trombone), Adrien Lambinet (tuba & trombone), Niels van Heertum (tuba & trombone), Guillaume Orti (saxofoon), Jeroen Van Herzeele (saxofoon), Bo Van der Werf (saxofoon), Grégoire Tirtiaux (saxofoon), Pierre Bernard (fluit), Quentin Manfroy (fluit), Yann Lecollaire (klarinet), Fabian Fiorini (piano), Nathan Wouters (contrabas) & Samuel Ber (drums). Hun Big-band noemen ze zelf MikMâäk. En je ziet dat ze er met de volle goesting spelen. De amusementswaarde op scène is erg groot. En het kenners publiek, die is volop aan het genieten. |
“Allez-Retour”, “Nine”, “Guyane”, “Pack & Force”, “Forza” en “Etoile de brume suspendue” is een greep van de erg mooie composities uit hun repertoire dat ze deze avond brengen.
Hun spel lijkt wel uit het dagelijks leven geplukt te zijn. De tuba snurkt en de dwarsfluit zingt je wakker als de koolmeesjes in de lentezon. Spelen doen ze alsof ze in een sprookje terecht gekomen zijn. En die hebben altijd een happy-end. Daarenboven heb ik nog nooit zulk een drummer gezien en gehoord. Wat een beheersing van zijn instrument heeft die jongen. Ik wist niet dat je zoveel verschillende geluiden er uit krijgt. En hij doet dit allemaal met de juiste mimiek en gevoel. Volgens de bandleider en pianist Fabian Fiorini is Samuel Ber de beste drummer ter wereld. Ik ga hem niet tegenspreken. En het collectief speelt gewoon maar door. Ze gaan van het geluid/lawaai op een rumoerige speeltuin tot de groovy en zwoele noten en melodieën van in een obscure jazzbar. Wat een afwisseling! Ik kan amper volgen. Eindigen doen ze met een oosters tintje. Ik durf bijna te zeggen dat het een bewerking is van Caravan. Daar zijn ze toch de soep gaan halen. Tijdens een bijna twee uur durend concert heb ik mij helemaal niet verveelt. In 2018 gaan die jongens rond toeren. Ga zeker eens kijken, het loont de moeite. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024