6 mei 2022
Festivalterrein, Ospel

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Moulin Blues
Het eerste weekend van mei is de plaats van afspraak voor het Moulin Blues Festival in het Nederlands-Limburgse Ospel. Het blues- en rootsfestival -  klein van naam in aanpak  maar groot van vorm - koos voor deze 35ste editie niet meer voor de vertrouwde omgeving van de Meijelsedijk, maar de heilige grond van Ospel week uit naar de  Vrijkebomenweg/Venloseweg. Het was GPS-gewijs een beetje zoeken om de parking te vinden met deze namen. Om het de autobestuurders gemakkelijker te maken zou het gebruik van eigen wegwijzers op tal van invalswegen handig zijn om zonder problemen te geraken waar je moet zijn. Maar ons humeur verbeterde zienderogen want de weersomstandigheden waren uitstekend met een heerlijk lentezonnetje dat van de partij was. We waren benieuwd hoe de 35ste verjaardag – twee jaar na datum - gevierd zou worden.
Het waren de Dynamite Blues Band die dit vermaarde Europese festival op het hoofdpodium mochten openen en zij deden wat ze moesten doen. Het was dus best oké voor dit gezelschap dat nog niet lang aan de slag is in deze formatie maar met muzikanten die toch wel iets betekenen in de Nederlandse bluesscène. De mondharmonicia is veel aanwezig in combinatie van de electrische gitaar. We hoorden op het einde van de set een mix van blues, reggae en ska.
Ook Ticket West is van Nederlandse komaf, een project van de broers Pascal en Walter Wilhelm. Als opener voor het Moulin Blues Café bestaat hun genre uit een combinatie van Chicago Blues en West Coast Blues. Zopas brachten ze met ‘Cab Driving Man’ hun tweede album op de markt al opvolger voor de eerste boreling ‘High Class Horse’. In Ospel brachten ze een mix van nummers uit hun beide albums in een onderhoudende set.
Met Errol Linton verscheen een eerste naam met betekenis want deze Britse mondharmonicaspecialist met Jamaïcaanse roots groeide op met de bluesmuziek maar latere etaleerde hij de Chicagoblues met een mix van reggae. Aanvankelijk als busker op de  hoek van een Londense straat in de buurt van Brixton. Dat legde hem geen windeieren,  want hij viel een aantal malen in de prijzen voor ‘British Best Harmonicaplayer of  the Year’. In Ospel liet hij alvast ook blijken dat hij zeker wat in zijn mars heeft.
Die eer was ook weggelegd voor Trainman Blues, een project van twee broers en een samenwerking met een Deen sinds 2016. Dat ging niet onopgemerkt voorbij want amper een paar jaren later won dit gezelschap een Deense trofee als ‘Best Album of the Year’. In Ospel brachten de heren een pleiade oudere en nieuwe nummers uit ‘Shadows and Shapes’. Een gevarieerde set overigens die met bij momenten gevoelig gebrachte soulvolle songs in combinatie met wat ritmischer werk met een gitarist die hard zijn best deed. Leuk en dat lieten de toeschouwers toch wel merken want twee bisnummers volgden. 
Op het grote podium werd dan plaats gemaakt voor de in de Benelux bekende Laurence Jones. Vooral de Nederlanders lusten pap van deze bluesrock, zo konden we vaststellen. De keysplayer zwengelde de boel nog aan met zijn energieke uithalen op de key. Dat zorgde mee voor een goede ambiance bij het publiek. De sympathieke Brit zong en speelde een mix van  oud (onder andere zijn eerst geschreven nummer ‘Thunder In The Sky’) en nieuw werk uit zijn nog te verschijnen album op het einde van het jaar. Ook maakte hij graag plaats voor bekende covers van o.a. Gerry Moore. Leuk voor heel wat toeschouwers die er niet genoeg van kregen en voor een stevige ambiance zorgden tot grote genoegdoening van de dankbare Laurence Jones.
In de kleinere tent mochten onze Nederlandse vrienden van Gumbo Kings hun kunnen tonen, een vijftallig gezelschap dat heel wat invloeden heeft van tal van muziekstijlen, van New Orleans tot Deltablues en melodieuze soul uit Memphis. Voor pure rock ’n roll  gaan deze heren ook niet uit de weg, getuige ‘Rock ‘N ‘Roll Juice’, knap nummer overigens. Gumbo Kings hebben al heel wat waters doorzwommen, ook in het buitenland zijn ze graaggeziene gasten die voor een feestje kunnen zorgen, mede door hun energieke livegigs.
​Voor de Scandinavische Kokomo Kings moesten we aan het hoofdpodium zijn om van hun energieke muziek te kunnen genieten. De heren lieten een gedreven indruk, puttend uit hun beide recente albums ‘’Fighting Fire with Gasoline’ (2019) en ‘A Drive-By Love Affair’ (2021). Beide albums werden overigens  overladen met goede kritieken. In Ospel lieten ze dat ook merken aan het publiek  en we konden vaststellen dat vele toeschouwers wel weg waren van deze heupwiegende muziek. Dat was duidelijk te merken in onder andere nummers als ‘She’s Shaking Up A Storm’ en titeltrack ‘A Drive-By Love Affair’.  Een mooie passage alvast van The Kokomo Kings in Ospel.
Voor Lindsay Beaver & Brad Stivers moesten we in de juke joint zijn. Lindsay is een beetje alround want ze zingt niet alleen, drumt soms dat de stukken er af vliegen maar de Canadese dame speelt ook gitaar. Samen met haar Amerikaanse kompaan Brad (zang en gitaar) speelden ze een bij momenten energieke set die best te pruimen was, al verliep het soms wel een beetje chaotisch met gitaarklanken die amper hoorbaar waren. Ook omdat de man van het geluid niet altijd bij de les was en dat was bijzonder jammer. Zowel Lindsay als Bad brachten elk al eigen werk uit, maar nu is er ook een gezamenlijk album. Het was alvast een energieke rockgerichte set, maar er werd ook af en toe een rustpauze ingebouwd, onder andere met de mooie slow ‘Take It Slow’, prima ingetogen gezonden door Lindsay. Maar Brad doet stemgewijs ook zijn duit in het zakje, o.a. met de mooie ballade  ‘Hesitate’.
Op de mainstage zien we James Hunter Six. James heeft al veel van de wereld gezien, mede door zijn eerste professionele band Howlin’ Wilf & The Vee-Jays en was ook even als gitarist aan de slag bij Van Morisson. Deze Brit met zijn doorleefde soulvolle stem heeft al heel wat watertjes doorzwommen en is een performer ‘pur sang’. Samen met zijn vijfkoppige band waarmee hij al tien jaren mee toert brengt hij een combinatie van R&B en soul. Ook in het genre van de popcorn is James Hunter een graaggeziene muzikant die al tal van klassiekers op zijn palmares heeft. Een naam in de muziekwereld, zeker sinds hij onder dak is bij het befaamde label Daptone Records in New York. Al liet het publiek dat niet altijd merken hadden we de indruk.  Want nogal veel ‘geroezemoes’ in de tent mede door veel achtergrondgeluid  en door mekaar gepraat.
Het was ondertussen al uitkijken naar de afsluiter en dat zou Rick Estrin & zijn Nightcats geweest zijn maar ettelijke dagen voor het optreden werd dat geannuleerd wegens ziekte. De organisatie moest dus snel schakelen en deed dat met Boogie Beasts en dit viertal  kent de heilige grond van Ospel maar al te goed. Ze maakten er dan ook een leuke afsluiter van met hun aanstekelijke sound om de eerste dag succesvol af te sluiten voor een dankbaar publiek. Met dank aan Jan Jaspers (gitaar-zang) , Patrick Louis (gitaar-zang), Fabian Bennardo (mondharmonica) en last but not least drummer Gert Servaes.
​