7 mei 2022
Festivalterrein, Ospel

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Moulin Blues
De dag begon onder een schitterend gesternte met andermaal de zon die van de partij was toen we terug voet aan wal zetten op de middag. We wilden immers zeker op het appel zijn voor Travellin’ Blue Kings, die het startschot mochten geven van de slotdag op het hoofdpodium. Geen gemakkelijke opdracht lijkt het ons, maar TBK effenden het muzikale pad met verve. Het ging allemaal zo vanzelfsprekend bij deze Belgisch-Limburgse band. Uiteraard werden er nogal wat eigen nummers gespeeld uit het recente album Bending The Rules.  We denken aan het rustige  ‘If Only’ met een flinks solerende gitarist, het schitterend swingende  ‘Do It Baby’  met ondersteuning van een prachtig staaltje keys. Ook ‘What Needed Doin’ Done’ uit dat album passeerde de revue met en  puik zingende frontman. Het laatste nummer kwam er versterking op de plaatselijke host en ex-lid van TBK Stephan Hermsen. Leuk optreden en twee dik verdiende bissen er bovenop. Mooi werk van JB Biesmans, Jimmy Hontelé, Patrick Cuyvers,  Winne Penninckx en Marc Gijbels.
In de Juke Joint werd plaats gemaakt voor het Nederlandse duo Richard van Bergen en Jeroen Goossens, luisterend naar de naam Richville. Ervaring zat hebben deze heren en vooral van Bergen heeft een rijk muzikaal verleden in de Nederblues. Ook live zijn ze best te pruimen en met hun debuutalbum ‘Richville’ (2019) gooiden ze hoge ogen bij de gespecialiseerde pers. In Ospel speelden ze een erg gevarieerde set met heel wat gitaarwissels.
Daarna was het uitkijken naar GA-20, een Amerikaans trio  uit Boston en ze waren onlangs nog te bewonderen in Oud-Turnhout, met succes blijkbaar. In Ospel waren er even technische problemen, maar na een kwartier kwamen deze gedreven heren erg op toerental. Frontman zanger-gitarist Pat Faharty, gitarist Matthew Stubes en drummer Tim Carman gaven er een flinke lap op met hun ‘high-energy elektrisch blues’. Deze heren inspireerden zich op blues/rock’n’rollmuziek uit de jaren 50 en 60. Maar zij geven een bepaalde benadering aan die nummers. Ze hebben ook een voorliefde voor Hound Dog Taylor en maakten er ook een album van met allemaal nummers van de Chicagoblues-gitarist.  ‘GA-20 Does Hound Dog Taylor’ is dan ook een aanrader. Wat mij betreft toch wel een hoogtepunt op deze tweede festivaldat.
Een overstap naar de kleinere tent bracht ons bij de Canadees  Jeremie Albino, die een onderhoudende set gaf die vooral in het teken stond van zijn debuutcd ‘Hard Time’,  maar hij had ook nieuw platenwerk in de pijplijn zitten. Jeremie is niet vies van verschillende stijlen, variërend van roots en folk tot rockgetinte songs, ook  van een stevige portie rock’n roll is hij wel te vinden, zo bleek.
Van Altered Five Blues Band hadden we nog niet veel gehoord, maar deze Amerikanen uit Milwaukee hebben ons wel verrast op het hoofdpodium en namen een stevige start (‘Ride On, Ride On’) met een krachtige overtuigende zanger, die flink kan uithalen. Maar ook ballades zijn hem niet vreemd en zijn  uitstekende soulstem maakt indruk. Met een uitgebreid en gevarieerd aanbod van stijlen zoals uptempo country, boogie en shuffle. Ze vervelen dus niet en dat wordt erg gesmaakt door een toch wel genietend publiek. Ook de vijfkoppige band laat een goede indruk en dat was alvast een positieve passage in Ospel . We zijn blij dat we Altered Five Blues Band hebben leren kennen.
Door het afzeggen van The Bluesanovas kon de organisatie toch met Lowland Brothers onder aanvoering van Nico Duportal nog een grote naam strikken. Zijn zoveelste project en hij is dan ook erg graag gezien in de Lage Landen. Ook was hij al eerder te gast op Moulin Blues. De Parijzenaar brengt samen met zijn uitstekende band een rustige set met soms wat ritmische accenten. De met soul doorspekte songs zijn wat zweverig, maar dat hoef zeker niet slecht te zijn. Nico heeft duidelijk zijn fans in de Benelux, zoveel is duidelijk. Ook een grote delegatie van Gevarenwinkel in special outfit volgde de prestatie van Nico Duportal met grote interesse maar hij is dan ook als het ware ‘kind des huizes’.
Op de mainstage werd Bywater Call  aangekondigd, een zevenkoppige Canadese formatie met als frontvrouw Megham Parnell, die de vocals voor haar rekening neemt en zij doet dat met verve. Ook hun titelloze debuutalbum scoorde goed met een mix van soul, blues en southern rock en ook een streepje funky.  Ook live maakt de band een gedegen indruk, zeker met de inbreng van een blazerssectie, die toch een extra dimensie geven. Ook gitarist Dave Barnes valt op met zijn manier van spelen. Hier staa een stelletje professionele te spelen van een band die nog maar een handvol jaren bestaat en toch al heel wat nominaties en prijzen in de wacht wist te slepen. We zijn alvast benieuwd naar de evolutie van deze Bywater Call , want nieuw werk kondigt zich aan.
Ook in de kleine  tent kwamen we met PM Warson opnieuw tot een verrassende ontdekking. De vervangingsact voor de weggevallen Dany Franchi maakte indruk. Frontman Warson is een talentrijke zanger die indruk maakt met zijn groovy sound en zijn uitstekende stem leent zich daar goed voor. Het is soms teruggaan naar de fifties-sixties, maar zijn aanpak is anders en dat maakt het zo leuk aan zijn songs. PM Warson wordt begeleid door een uitstekende band die een aantal nummers brengt uit hun recente album ‘True Story’. Dit was alvast een optreden dat meer dan gezien mocht worden. Ze toeren de komende dagen nog in Nederland.
Wie ook veel fans heeft is Ian Siegal die met een aantal kompanen ook - naar eigen zeggen - met Birdmens een tijdelijk project heeft opgezet maar met Ian weet je nooit. Hij nam zich ook een andere pose aan op het podium, strak in maatpak, telkens met een opzichtig flesje water. Met Jon Amor, Bob Friszema, Joel Fisk, Johnny Henderson, Dave Doherty, Giles King en Rob Harry had hij heel wat routiniers in de rangen. Ian is een verteller pur sang en maakt bij momenten indruk met in combinatie met zijn indrukwekkende manier om de slidegitaar te hanteren. Dat hij veel Nederlandse fans heeft lijdt geen twijfel, dat was in een ver verleden ook al zo. Op het einde van de set meldde hij dat dit het enige optreden was van de band in deze bezetting. We zijn benieuwd. In Ospel oogstte Birdmens wel het nodige succes.
Ondertussen hoorden we in de kleine tent leuk klinkende geluiden van The Achievers, een Brits gezelschap dat het predikaat van blues- en rootsfenomenen kreeg opgekleefd en is blijkbaar één van de meest besproken bands in Groot-Brittannië. Ze namen overigens ook deel aan de Europese Blues Challenge voor UK en werden genomineerd voor 3 UK Blues Awards.  Qua repertoire brengen ze ‘dancefloor gospel-blues’ lezen we in de bio. Het klinkt allemaal behoorlijk die aanstekelijke ritmes en die heuglijke deuntjes. Ze brengen veel van hun recente album ‘The Last Arc’ en de sympathieke frontman vertelt ook graag verhaaltjes. Kortom: dit was een leuk en gevarieerd optreden met zowaar een Gospelsong in een punkversie en dat klonk evenmin slecht.
Echte bluestime was er met de komst van Texas Blues Guitar Summit met aan het roer drie befaamde gitaristen, zijnde Anson Funderburgh, Mike Morgan en Shaw Pittman.  Drie heren die elk hun ding mochten doen en zij speelden hun rol uitstekend. Dit was nog eens echte authentieke gebrachte blues van deze topgitaristen, bijgestaan door drummer Danny Cochran en bassist Drew Allain. Funderburgh en Morgan zijn routiniers tot en met, al kan dat ook gezegd worden van de jongere Shaw Pittman, die uitstekend van stem is maar ook goed onderweg kan met de gitaar. Dat bewees hij met ‘Let The Good Times Roll’, waarin hij in volle finale ook de hulp krijgt van zijn kompanen. Met ‘Ding Dong Daddy’, uit het recente album van Mike Morgan kreeg deze gig nog een meer dan verdiende toegift.
Het was wachten op Robert Jon & The Wreck, een bijzonder populair gezelschap in de Benelux. We hebben zelfs de indruk dat ze populairder zijn in Europa dan in hometowm USA. Ook in Ospel was het terug bingo en kregen de fans er niet genoeg van. Zoals bekend houden ze van de seventies, de tijd van The Allman Brothers, Little Feat en andere Lynyrd Skynyrds. Nogal wat fans hebben leuke momenten van deze nog vrij jonge heren, die een lange set spelen. Even worden ze nog vergezeld met een zangeres en bijkomende blazers maar na dat intermezzo maakten ze er nog een lange finale van. Met succes.
Ondertussen had Cedric Burnside - de kleinzoon van zijn opa R.L.Burnside - zich genesteld in de Ospelse juke joint om er  rauwe, ruige en onversneden blues te spelen. Hij had zich zeer laag geposteerd op een stoeltje zodat het jammer was dat we de man amper of niet konden zien. Begonnen als drummer maar nadien legde hij zich toe op de akoestische gitaar. We hadden de indruk dat de echte fans aan zijn lippen hing en qua applaus zat het dus ook goed voor deze 44-jarige man uit de Mississippi.
Het Ospelse festival werd afgesloten met Nikki Hill, die we in een ver verleden nog zagen op het Goezotfestsival in Oud-Turnhout en waren toen fel onder de indruk. Met een lange autorit richting Kempen konden we het ganse optreden niet volledig meemaken. We hoorden in de verte dat het goed was en dat was ook het geval voor deze nieuwe tweedaagse Moulin Blues, waarin we toch een aantal interessante dingen mochten ontdekken. Met dank aan de organisatie en de vele vrijwilligers.

​