15 november 2018
MUZIEKODROOM, HASSELT


REPORT: SIS VAN HOOF
​FOTOS:  STEFAN MEEKERS ©


MET DANK AAN: MOVE2BLUES EN DANNY GUILIAMS
Voor het jubileumfeestje van Move2Blues naar aanleiding van de twintigste verjaardag waren in eerste instantie Duke Robillard en Ason Funderburgh aangekondigd. Grote namen, maar door het afzeggen van de artiesten moest de organisatie op zoek gaan naar  waardige vervangers en die kwamen er ook voor dit vrij druk bijgewoonde verjaardagsconcert in de box van de Hasseltse Muziekodroom.

Een gelukkige Danny Guilliams was dan ook een tevreden man toen hij de eerste Vlaamse band mocht aankondigen. Mudvibe of een Antwerps vijftal die elkaar terug gevonden hebben na talrijke omzwermingen. Dat werd afgelopen juli nog bewezen met een schitterend concert in Peer voor dit nieuwe project onder de noemer ‘One time only band’. Maar dat kreeg een vervolg  voor deze feesteditie. Een mooie link is dat sommige van deze heren ook op het podium stonden bij het eerste bluesconcert van Move2Blues. We schrijven oktober 1999, bijna twee decennia geleden. Toen speelden daar The Paralyzers en de Belgische topband The Electric Kings. Big Dave, Henk Vandersypt, Luke Alexander, RC Stock en Steve Wouters hebben hun strepen dan ook al meer dan verdiend bij verschillende band en we denken dan in eerste instantie aan The Electric Kings,  John Henri Orchestra, Last Call, Elmore D.,…

Mudvibe brengt onder aanvoering van de imposante zanger/harpist Dave Reniers een mix van stijlen uit de regio Chicago, Texas en Louisiana. Ze omschrijven hun muziek dan ook als ‘muddy’, vettige blues met af en toe een knipoog naar soulblues. Vaak geven ze een eigen interpretatie op bekende covers zoals in het bezwerende ‘Commit A Crime’ van Howlin’ Wolf. Maar ook  ‘Stand Up, Get Up’, ‘Who Do You Love’ (met mooi drumwerk van Steve) en vooral ‘The Same Thing’ zijn pareltjes. Dit is en blijft een geweldige slowblues met emotie gebracht door Dave en geruggesteund door prima solerende gitaristen Henk en Luke. Een bijna acht minuten durende song die nooit verveelt. Pure klasse toch.
 We onthouden nog een soloduet tussen Henk en Dave, waarna de groep terug het podium bestijgt en met oerwoudgeluiden van Henk het feestnummer ‘Rambling’ inzet, een compositie van Luke Alexander. Afsluiten doet de band met ‘I Got Some Rambling On My Mind’ met een uitstekend solerende Big Dave. Er komt nog een boogie aan als terecht bisnummer van deze openingsband, die zorgde voor een prima opwarming van deze feestavond.

Daarna was het uitkijken naar The Welch Ledbetter Connection, die nog maar voor de tweede maal in deze bezetting voet op Belgische bodem zette (eerder dit jaar waren ze al te gast in Zingem).

Maar vooraf werden de organisatoren van Move2Blues door de directie van de Hasseltse Muziekodroom gehuldigd voor hun staat van verdienste in de vorm van een grote verjaardagstaart. Lovende woorden aan de organisatie en een overweldigend applaus van het publiek waren dan ook  meer dan terecht.

Muziekgewijs keren we terug naar de topact van de avond en die eer was weggelegd voor Monster Mike Welch en zijn kompaan Mike Ledbetter, overigens uitstekend begeleid door Domien Cornelis (hammond), Mig Touquereau (bas) en drummer Fabrice Bessouat.
Een beetje duiding leert ons dat Mike Welch een 39-jarige gitarist uit Boston is die al vanaf zijn elfde levensjaar ontdekt werd en er een paar jaren later al de bijnaam ‘Monster’ kreeg. Hij debuteerde met het album ‘These Blues Are Mine’ uit 1996. Als ‘Monster Mike Welch’ nam hij zes albums op en is ook te horen op albums van onder meer Duke Robillard, Nick Moss, Sugar Ray Rayford, Johnny Winter en Sugar Ray & The Bluetones. Geef toe, geen kleine namen.

​Mike Ledbetter komt uit de buurt van Chicago en is zanger-gitarist en haalde mosterd bij soulartiesten uit de jaren 50 en 60. Een tweetal jaren geleden ontmoetten ze mekaar op het befaamde Chicago Blues Festival, waar ze een hulde brachten aan de overleden Otis Rush. De beide heren werden muzikale vrienden en dat leidde tot een eerste album ‘Right Place, Right Time’ (2017), een uitstekend album van 12 nummers, waaronder meer dan een handvol uitstekende covers. Een album dat overstelpt werd met prijzen.

In Hasselt werden heel wat nummers gespeeld uit deze eerste boreling van The Welch Ledbetter Connection en het is al vlug duidelijk dat beide frontmannen een perfect duo vormen. Mike Welch hanteert uitstekende gitaartechnieken en zijn kompaan Mike Ledbetter heeft een stem uit de duizend. In de (weinige) trage nummers deed ze me denken aan Robert Cray. Het showelement speelt ook wel mee in hun pose die ze aannemen op het podium, tot grote vreugde van de vele fotografen onder de aanwezigen.
Dit optreden bestaat uit nogal wat nummers van hun enige album, waarbij vaak de monden open vallen bij de toeschouwers omwille van de energie die uitgaat van dit vijftal. Dat mondt uit in de vele gitaarsolo’s van vooral Mike Welch, al kan zijn spitsbroeder ook wel goed overweg kan met de gitaar.

Maar er is vooral de stem van Ledbetter die verbazing wekt bij de toeschouwers. Enerzijds energiek swingend in de soulgetinte songs, anderzijds ingetogen in de slowblues zoals het prachtig gebrachte ‘She Belongs To Me’ van Magic Sam met een meesterlijk Welch op gitaar. ‘Don’t Never Leave Me’ is ook een song  om in te kaderen. We herinneren ons ook ‘Kay Marie’ (nummer van Ledbetter), ‘Big Mama’en ‘Pretty Girl’, ondersteund’ met heerlijke orgelgeluiden. Ook werd met het snelle ‘I Got To Have It’ een nieuw nummer gespeeld. Met het soulgetinte ‘I Can’t Stop Baby’ (Otis Rush) levert Mike Ledbetter andermaal prima zangwerk af en de complementaire gitaarsolo’s maken het plaatje compleet.
​
Slotnummer ‘Goodbye Baby’ is ook nog een nummer dat de toeschouwers niet ongevoelig laat en dat laat zich gevoelen in een mooi afscheidsapplaus zodat een bisnummer (‘Can’t Sit Down’) niet kon uitblijven. Deze feestavond was er eentje waarover nog lang nagepraat zal worden. @ Move2Blues: Op naar het volgende decennium!