23 november 2017
SPORTPALEIS, ANTWERPEN

Report: DIRK VANDEREYKEN
​fOTOS: Nathalie Clijsters ©


Met dank aan NIGHT OF THE PROMS

Prom, dat is natuurlijk Engels voor ‘bal’. In de Van Dale vind je dat een bal een ‘groot dansfeest’ is en hoewel dat gedeeltelijk opgaat voor het jaarlijks terugkerende muziekfenomeen ‘Night of the Proms’, is de beschrijving niet helemaal correct. Waarom, lees je hieronder.
Wel correct is dat de organisatie van Night of the Proms er ook anno 2017 is in geslaagd om een interessante bezetting bij elkaar te brengen, ondersteund door enkele vaste namen: huisorkest Antwerp Philharmonic Orchestra (vroeger nog ‘Il Novecento’), Braziliaanse dirigente Alexandra Arrieche, huisband NOTP Backbone, backgroundzangers The Pretty Vanillas en koor Fine Fleur. Ervaring zat, dus, maar of dat voor een vlekkeloze editie zou zorgen? Wij waren benieuwd.
Zoals gebruikelijk, wordt de aftrap gegeven door het orkest, deze keer met de ouverture van het meervoudig bekroonde ‘La La Land’. Helaas komen we door wat verwarring bij het druk gesolliciteerde personeel vooraan iets te laat aan, maar wanneer we binnenkomen, blijkt ook de prestatie van de gepassioneerde zanger Johannes Genard niet voldoende te zijn om het publiek in lichterlaaie te zetten. Goed, Genard en zijn School Is Cool werden onlangs nog genadeloos afgemaakt op Concertnews, maar de man kan wel degelijk uitstekend zingen, lijkt meer bevrijd te zingen zonder gitaar en heeft met ‘The World is Gonna End Tonight’ en ‘Trophy Wall’ toch een paar songs die zich uitstekend lenen tot een optreden met symfonisch orkest. Van ons mogen deze jongens hun synthesizers in de toekomst dus gewoon thuislaten.
Wanneer je een bont allegaartje van stijlen brengt waarbij de muziek alleen wordt verbonden door een symfonisch orkest en het publiek verplicht is om naar elk optreden te kijken – tenzij men toch de zaal verlaat om iets te drinken of te eten – is het veel moeilijker om animo op te wekken of om iedereen aan hetzelfde zeel te laten trekken zoals dat wel op genrefestivals als Graspop kan. Dat is tijdens zowat de hele avond ook nu weer zichtbaar: de meeste mensen zitten rustig neer en blijven ook behoorlijk braafjes op hun stoelen, ondanks het feit dat sommige artiesten de vlam in de pan proberen te krijgen. Jammer, maar soms lijkt de ambiance toch meer op die van een stijf klassiek optreden in plaats van op de begeestering die je voelt tijdens een goed rockconcert. Natuurlijk gaan de lichtgevende kleurtjes die worden uitgedeeld geregeld de lucht in en wordt er eens geklapt, maar écht warm wordt het tijdens deze avond slechts een paar keer.
Die paar keer, dat is alvast niet tijdens de degelijke uitvoering van ‘Cyber Conductor’ door het Antwerp Philharmonic Orchestra. Dat orkest is deze keer, zoals we al impliceerden, de zwakke schakel van de avond. Terwijl geen enkele zanger(es) er deze keer echt naast zit – iets wat een paar artiesten vorig jaar wél overkwam – klinkt het orkest in het Sportpaleis een beetje mat en ontbreekt de nodige kracht. Dat wordt later – vlak na de pauze – extra duidelijk tijdens een erg matige uitvoering van ‘Danzon nr. 2’, waarbij onder andere de solo hoboïste veel te iel klinkt. 
Aan de artiesten zal het dit jaar alvast niet gelegen hebben, ook niet aan Isabelle A – die door de mensen op de rij achter ons onterecht wordt uitgelachen. Nochtans is Isabelle A altijd een degelijke zangeres geweest, getuige ook het goede ‘Envoûte-moi’. ‘Blank of zwart’ en (na de pauze) ‘Hé lekker beest’ klinken wat minder begeesterd dan toen de vocalist dat nummer als tiener voor het eerst opvoerde en de zangeres mag wel enkele kilootjes zwaarder geworden zijn, maar haar iets volwassener stemgeluid mag er zeker wezen en de nummers klinken muzikaal een stuk interessanter met een orkest op de achtergrond dan met de simpele beats en synthesizerriedeltjes waar ze in hun ‘normale’ uitvoering op steun(d)en.
Het ‘Cartoonfestival’ is een leuk intermezzo waarbij enkele slagwerkers hun ding mogen komen doen, maar het is pianiste Emily Bear die voor het eerste echte kippenvelmoment van de avond zorgt. Bear is een perfect voorbeeld van hoe thuisscholing soms beter werkt dan een kind naar het reguliere onderwijs te sturen: de zestienjarige werd grotendeels thuis opgevoed door een orthopedische chirurg en een moeder die zelf zangeres was, begon al op haar achttiende met de piano en wist sindsdien allerlei prijzen binnen te halen als componiste, aan de beste muziekcolleges ter wereld te studeren, op haar zesde al haar opwachting te maken in de populaire ‘The Ellen DeGeneres Show’ en in het Witte Huis op te treden voor president George W. Bush (nooit gedacht dat we dié man ooit nog zouden missen) en indruk te maken op zowat de hele muziekwereld. Desondanks komt de jongedame bescheiden en erg sympathiek over; al is dat natuurlijk niet echt nodig voor haar magistrale uitvoeringen van ‘Skyfall’ (gespeeld terwijl ze nog in de lucht hangt met haar piano) en ‘Crazy’.
Dat de schone uit Illinois wel over meer dan voldoende zelfzekerheid beschikt, toont ze wanneer ze presentator Kobe Ilsen vraagt om iemand uit het publiek te kiezen die een verhaal moet vertellen waar ze een liedje op zal improviseren. Kobe kiest een ietsje oudere heer die meteen vertelt hoe zijn hart twintig jaar geleden werd gebroken en hoe de twee mensen naast hem er in zijn geslaagd om hem erbovenop te helpen. 

Kobe informeert natuurlijk onmiddellijk of er meer gaande is, maar de man blijkt niet op vrouwen te vallen, wat Kobe onmiddellijk een ‘he’s gay’ ontlokt. Het is op het randje van discriminatie – waarom zou een andere seksuele voorkeur extra in de verf moeten worden gezet? – maar Kobe geraakt er mee weg en Bear maakt er zoals verwacht een leuk pianonummer van, al is dat niets vergeleken met het verschroeiende ‘Bumble Bee Boogie’ dat ze daarna brengt. Nadat Emily Bear de collectieve mond doet openvallen, is het de beurt aan Blanche om haar Songfestivalkunstje nog eens te herhalen. ‘City Lights’ steunt op een iets te vaak terugkerende, maar enorm memorabele zanglijn en de zwoele stem van Blanche zelf, wat ook deze keer voldoende blijkt te zijn. Blanche zelf heeft namelijk nog steeds moeite om zich levendig te gedragen op het podium en ziet er constant uit alsof ze pijn heeft, maar dat wordt haar door het publiek gemakkelijk vergeven, ook tijdens haar degelijke uitvoering van ‘Scared to be Lonely’ van Martin Garrix.
Aan een routinier als Mel(anie) C om met de eerste helft met een drietal songs af te sluiten. ‘Never Be the Same Again’ klinkt gewoon beter dan op album, maar natuurlijk moet haar Spice Girls-verleden ook opgehaald worden, waarna ‘I Turn to You’ nog steeds even goed klinkt als 18 jaar geleden. Overigens kunnen we verkeerd zijn, maar we hebben het gevoel dat Mel C haar eigen songs met meer goesting, overtuiging en emotie vertolkt dan een ‘Never Be the Same’.
​
Na de pauze en het teleurstellende ‘Danzon nr. 2’ mag tv-maker Thomas Vanderveken laten horen wat hij al kent van het moeilijke pianoconcerto van Edvard Grieg waar hij al een jaar lang op zit te studeren voor zijn programma. Dat mocht hij daags voordien overigens ook al doen in Hasselt en we kunnen nu al zeggen dat zijn uitdaging een goede afloop zal kennen. We zijn nog niet overtuigd van het televisieformat, maar het is leuk dat we doorlopend ook Vandervekens hartslag te zien krijgen. Die gaat van ongeveer 160 naar zo’n 140 eenmaal hij aan de piano plaatsneemt en bijna tot 180 wanneer het publiek na afloop begint te applaudisseren. Perfect is het nog niet, maar Thomas maakt voornamelijk schoonheidsfoutjes en ziet er voldoende gefocust uit om zijn aantreden ook tijdens de volgende paar optredens succesvol te kunnen afronden.
De Nederlandse Leona mag – ondanks het feit dat ze een erg krachtige, mooie stem heeft – welgeteld een keer alleen opdraven: voor ‘Shape of You’, dat helaas niet ontdaan is van alle elektronische klanken, waardoor het symfonische orkest niet voldoende kan bijdragen om de song muzikaal sterker te maken. Jammer, want met Leona’s prestatie en met de zanglijnen zelf zit alles wel goed.
Na ‘Lekker beest’ volgt een rapper Gers Pardoel. De Nederlander heeft uitstraling, schudt tussendoor tientallen handjes en weet het publiek moeiteloos mee te krijgen met ‘Zo bijzonder’, maar wat er nu eigenlijk zo goed is aan ‘Ik neem je mee’ zullen we wellicht nooit begrijpen. Nog onbegrijpelijker: hoe het kan dat die song meer bijval krijgt dan wat we van Emily Bear of later (spoilers!) van John Miles en Jess Stone te horen krijgen.
Bear mag zich overigens nog even wagen aan Rachmaninov voor ze John Miles begeleidt op ‘All by Myself’. Miles zorgt met zijn warme, nauwelijks door de tand des tijds aangetaste stem , zoals gewoonlijk weer voor een van de hoogtepunten van de avond en bewijst zich op gitaar voor hij Bear achter de piano vervangt voor zijn eigen klassieker ‘Music’. Dat nummer vormt deze keer echter niet het slot van de avond en ook het nog steeds tijdloze ‘Addicted to Love’ van Robert Palmer of het duet ‘When You Are Gone’ met Melanie C doet dat niet, want na ‘Honeybee’ (gebracht door een ontketende Johannes, maar wat jammer van die afgezaagde, platte tekst) mag Joss Stone iedereen komen wegblazen met haar songs.
Stone heeft gewoon alles: uitstraling, een geweldige stem en de techniek die nodig is om liedjes als ‘Son of a Preacher Man’ van Dusty Springfield en haar eigen ‘Right to be Wrong?’ naar een eenzaam hoog niveau te tillen. Stone krijgt er naar eigen zeggen geen genoeg van en rekt haar optreden op een manier die tegelijkertijd fris én ingestudeerd aanvoelt, maar weet deze avond vele hartjes te veroveren. De soulzangeres gaat op handen en knieën om aan het publiek te vragen hoe we in het Nederlands ‘I love you’ zeggen (‘Ik zie u graag’, zegt een West-Vlaamse, waarna Stone het na enkele pogingen begrijpelijk opgeeft), walst als enige van de avond ook naar zowel de backingzangers als de dirigente en het koor, lacht luidop tussen haar bindteksten door en heeft het soort flair die alleen de allergrootsten uitstralen.
Afsluiter ‘Sweet Dreams’, meegezongen door de volledige bezetting, is een mooie afsluiter van een geslaagde editie van Night of the Proms, die alleen op orkestraal vlak en op gebied van een paar songkeuzes teleurstelt. Een ‘parade der B-artiesten en has-beens’, Concertnews? Foei, foei, foei.
 
​