|
Oetsloven Blues zaterdag 5 augustus 2023 • Festivalterrein, Wellen Report: Stefan Meekers Foto's: Stefan Meekers © Met dank aan: Oetsloven Blues |
Oetslovenblues viert vandaag zijn 25-jarig bestaan. De weergoden werkten de afgelopen weken al niet mee en ook voor vandaag waren er nog buien voorspeld. Door de vele regen van de afgelopen dagen was de kampeerweide te zompig om er campers en wagens op toe te laten. Maar de organisatie zat niet stil en vond een verhard privé parkeerterrein dat als camping kon gebruikt worden. Er werd ook nog opgeroepen om vanaf wat verder gelegen parkeermogelijkheden zoveel mogelijk te carpoolen, zodat geparkeerde wagens langs de smalle toegangsweg geen overlast bezorgden in de buurt.
Het verhaal van Oetslovenblues begon als een toevallig initiatief. Enkele bluesliefhebbers kwamen samen in het toenmalige café 'De Passant' recht tegenover de barokke Kapel van Oetersloven en zonder enige financiële steun of sponsoring, zetten ze de allereerste editie op poten. Op die eerste editie in open lucht prijkten enkel Belgische bluesgroepen op de affiche, en deze traditie wordt vandaag de dag nog steeds in ere gehouden door de organisatie. Tegenwoordig staan de bands in een grote tent op het hoogste punt van Wellen met een adembenemend uitzicht, al was dit vandaag enkel een zwaar bewolkte skyline. De gezelligheid, goede sfeer en natuurlijk de prachtige locatie hebben Oetslovenblues doen uitgroeien tot een gerenommeerd Belgisch bluesfestival. Het festival heeft al lang haar plaats verdiend op de kaart van bekende Belgische bluesfestivals en blijft trouw aan haar roots door te focussen op Belgisch talent en democratische prijzen. De tent was al aardig goed volgelopen op dit vroege uur toen MC van dienst Wouter Celis AKA Doghouse Sam de eerste band van de avond aankondigde. Deman Rogue mocht vanavond aftrappen. Deze jonge talentvolle band uit buurgemeente Alken neemt ons mee op reis door hun wereld van verhalen en muziek. Vol rauwe energie, meeslepende grooves, intense emoties, in een unieke mix van country, blues en rock 'n roll. Onder leiding van frontman, gitarist en songwritter/oprichter Diether 'Deman Rogue' Govaerts, al bezig sinds 2014, breidde Diether, met bassiste Lore 'Rhythm Queen' Jaenen, drummer Robrecht 'Mister Magic Sticks' Smolders en gitarist Jens 'The Wizard' Jacobs uit tot een viertal. In 2020 brachten ze in eigen beheer hun selftitled debuutalbum uit. Ze handhaven hun bluesy karakter, maar slagen erin aanzienlijke variatie te brengen in hun setlist met ‘Hungover Harteache’ een aanstekelijke bluesrocker en het biografische ‘Self-made Man’. De ruwe, doch warme stem van Diether slaagt er moeiteloos in om indruk op ons te maken in de nieuwe nummers ‘Closer To The Sun’ en het toepasselijke ‘Bye Blue Sky’. Die zullen binnenkort verschijnen op hun nieuwe album ‘Deman Rouge II’, wist de frontman me achteraf te vertellen. Het folky ‘Escape Route’ en ‘Beermance’ komen uit de beginperiode en zijn terug te vinden op de EP die Diether in 2014 uitbracht. ‘Limbo’ is dan weer enorm dansbaar en nodigt door de aanstekelijke melodie en het makkelijke refrein ook uit om luidkeels mee te zingen. Als afsluiter brengen ze de ballade ‘Make You Mine’ met uitgebreide gitaarsolo’s. Tijdens de stage changes speelt Lapwing Train op het zijpodium. Dat deed deze 5-koppige band uit Limburg, die hun inspiratie halen uit de 60-ties en 70-ties, dan ook volmondig met een flinke vleug rockmuziek. De band wordt gevormd door Wim (Gitaar & vocals), Ruben (Gitaar), Joachim (Drum), Wesley (Bas) en Pieter (Toetsen). Lapwing Trail toont niet alleen respect voor de muziek die hen inspireerde, maar ze zijn ook meesters in het geven van een frisse en eigentijdse twist aan hun geluid. Nummers zoals 'I'm Struck', 'Charlene', en het iets rustigere 'Look Up' zijn indrukwekkend. Het verdient zeker waardering dat de band veel van hun eigen nummers schrijft. Lapwing Trail is absoluut een band om nauwlettend in de gaten te houden. Dan is het de beurt aan The Mosemænd Blues Band. Buitengewone muzikanten die een jaar geleden de band startten en je meenemen op een opwindende reis door de blues. Geworteld in Limburg, bestaat de band uit drie getalenteerde lokale muzikanten Dietrich Nelissen (zang/mondharmonica), de ritmesectie Stefan Missotten (Drums) en Rik Emonds (Bass) en Jakob Randa, een Deense gitarist. Samen creëren ze een uniek geluid dat zowel de traditionele als moderne blues omarmt. Met een naam die is geïnspireerd op hun Deens bandlid (moerasmannen) en een passie die diep geworteld is, weet The Mosemænd Blues Band hoe ze de essentie van de blues kunnen vangen en deze overbrengen op het publiek. Met het alom bekende ‘The Trill Is Gone’ van BB King en Buddy Guy’s 'Damn Right I've Got The Blues' trappen ze hun set af. Ze dompelen ons onder in de rauwe, eerlijke en soms hartverscheurende klanken van de blues in ‘Moonshine Got Me’ van de Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren en Bo Diddley’s meezinger 'I Can Tell'. Willie Dixon's 'Spoonful', ‘Got My Mojo Working’ en ‘Hoochie Coochie Man’ van Muddy Waters klinken toch allemaal vertrouwd voor het talrijk aanwezige publiek. Slotnummer werd CCR’s wereldhit ‘Take Me To The River’. De manier waarop de band de ol’ Blues bracht sloeg aan bij het publiek. We gaan zeker nog horen van deze band. Vervolgens is het de beurt aan The Blues Rats. Een band die bij sommigen misschien nog een belletje doet rinkelen. Ze speelden 25 jaar geleden al op de 1ste editie van dit festival. The Blues Rats maakten 30 jaar geleden naam en faam in de nationale bluesscène, maar ook in buurlanden Nederland, Frankrijk en Duitsland. Na het uitbrengen van een titelloos debuutalbum in 1995 en ‘No Rules’ in 1999 stopte de band in 2002 met spelen . |
De pandemie was voor Lonenaar René Dillen (gitaar/vocals) en Defau Ronny (gitaar/vocals), de reden om samen met oud gediende Desair Wim (mondharmonica) te denken aan een ‘reünie’. Met bassist Ivan Coppens en drummer David Dolezal werd een nieuwe ritmesectie aangetrokken. Ze besloten de naam ‘The Blues Rats’ te behouden, maar hun muziekstijl werd een mix van blues, Americana, rock en funk. Vanavond bestaat hun setlist uit een mix van oud en nieuw werk. Starten doen ze met het stevig rockende ‘Waterbed’ uit hun debuutalbum. Uit datzelfde album noteerden we nog het bluesy ‘So Long’ en ‘Alcohol and Woman’ waarop Wim zich mocht uitleven op zijn Missisippi Saxophone. Eind vorig jaar rond Kerstmis verscheen hun nieuw album ‘Last Train’ met 14 originals. Hieruit puurden ze de meeste songs vanavond zoals ‘Walking Your Blues Away’ met een hoog rock-‘n-rollgehalte. Vervolgens nemen ze je mee naar de West Coast met ‘I’m Still Waiting For You’. Ze nemen wat gas terug met ‘Take Me Down To The River’ en ‘No Passion Without Love’. Het bluesy ‘Don’t Lie To Me Baby’ is dan eerder een nummer met ballen. De titelsong ‘The Last Train’ is een erg aanstekelijk Americananummer met een hoog Chris Rea gehalte. Afsluiten doen ze met ‘Just Comfort Me’ een feel good nummer. Deze mannen zijn het niet verleerd en hun optreden werd dan ook erg geapprecieerd door het talrijke publiek.
Wouter mocht dan zijn eigen band aankondigen. De langverwachte reünie van de Rhythm Bombs. De band waar velen speciaal voor zijn afgezakt naar Oetersloven. TRB begonnen in 1999 en hadden al snel een reputatie verworven als één van de vooraanstaande jump- en swingbands in de Benelux. Ze stonden hier al op de allereerste en tweede editie. Na een lange pauze sinds hun laatste optreden in 2015, staan ze hier in hun originele bezetting. Aangevoerd door de uitstekende harmonicaspeler en zanger Wouter Celis AKA Doghouse Sam, drummer Marc Gijbels, bassist Patrick Indestege en gitarist Stanley Patti. Ze staan bekend om hun spicy mix of blues, boogie, swing, shuffle en mambo. Het wordt vanavond een reis door het eerdere repertoire van The Rhythm Bombs. Zowel het studioalbum ‘One Gear Up’ uit 2002 als de live-cd ‘Better Be Ready’ uit 2008 werden toen, zowel in België als daarbuiten, zeer positief ontvangen. Op de tonen van ‘House Party Tonight’ ging het RB feestje van start en werd het gelijk drummen aan het podium. De energie was zo besmettelijk dat het leek alsof de Rhythm Bombs nooit waren weggeweest. Tijdens 'I Believe I'm In Love With You' blies Wouter zijn enige blues harp in G, perte totale. Op vraag werd hij door harper Bert uit het publiek gedepanneerd. Bij de jazzblues instrumental ‘Chitlins Con Carne’, een rustmomentje in de set, toonde Stanley zijn subtiele speelstijl op zijn snarenplank. Vervolgens komen we bij de drumact van vader Marc en zoon Jeffrey Gijbels, die we kennen als drummer bij Black Cat Biscuit. Samen achter de drumkit zorgden ze voor een ongelooflijke drumsolo die hypnotiserend inwerkte op de vele toeschouwers, die met ritmisch handgeklap volledig opgingen in de betoverende cadans. Met de slowblues 'Blue And Lonesome' van Little Walter wordt nog een laatste rustmomentje aan de set toegevoegd om dan gestaag terug op te bouwen naar de apotheose met ‘She’s So Fine’ en ‘Disconnect My Phone’, het nummer waar alles mee begon voor TRB. Afsluiten deed de band met het swingende ‘Ain’t Nobody’. Ondanks de tijdsoverschrijding kon er toch nog een bisnummer vanaf. Met ‘Boogie Burst’ zette Wouter en de zijne de tent nog eens spreekwoordelijk in vuur en vlam. Een waar kippenvelmoment. We zijn ondertussen al na middernacht als Katrien de laatste band mag aankondigen. Maar eerst wil ze iedereen nog bedanken, het publiek, de bands en natuurlijk de vele vrijwilligers waar ze ieder jaar op kunnen rekenen. Ook een speciale dank aan de mannen van het eerste uur Benny en Johnny, die na 25 jaar stoppen in het bestuur en nu met bluespensioen mogen. Noteer alvast 3 augustus 2024 in jullie agenda voor de volgende editie. En dan nu tijd voor de Backseat Boppers. Deze 5 vetkuiven, Hunter Verheyden (contrabas, vocals), Kurt Verheyden (vocals, sax, gitaar), Frans van De Woestyne (lead gitaar), Davy De Wolf (drums, backing vocals) en Maarten Roellekens (piano, vocals) brengen ons terug naar de roots van de muziek! Met het programmeren van de Backseat Boppers als laatste band, ben je als organisator niet alleen verzekerd van een kwalitatieve uitstekende formatie, maar hou je ook het vuur brandend bij het toch al ietwat vermoeide publiek. Deze vijfkoppige rockabilly- en surfband katapulteert je terug naar de vijftiger jaren, de hoogdagen van aanstekelijke rockabilly en doordringende instrumentale, door twanggitaren gedirigeerde surf. Niet alleen kennen deze gasten de klassiekers van beide genres, maar ook hun podiumact baadt in de fifties. Het daarvan deel uitmakende ‘beklimming van de staande bas’ maakt daar ontegensprekelijk deel van uit. De setlist met knappe coverversies van overbekende nummers zorgde voor een hoge dosis herkenbaarheid, wat de aanwezigen duidelijk konden smaken. The Stray Cats, Link Wray en Gene Vincent passeerden dan ook de revue. ‘Rock This Town’, het instrumentale ‘Run Chicken Run’ en ‘Be-Bop-A-Lula’ waren maar enkele van de vele hoogstandjes. Afsluiten deden Backseat Boppers met het van Jerry Lee Lewis geleende ‘Great Balls Of Fire’. Prima afsluiter! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024