10 juli 2021
CC Palethe, Pelt

Report: Lambert Smits
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CC Palethe 
Gezien de nog steeds heersende coronamaatregelen, had deze 6de editie van P.C.’s Juke Joint ‘buiten de Zinne’ moeten doorgaan. Weergoden laten zich echter niet bedwingen en dus moest cultuurfunctionaris Tom Coppers reorganiseren om het concert alsnog te kunnen laten doorgaan ‘binnen de Zinne’. Een probleem was dat echter niet, want met de bubbelopstelling van zetels en tafels, de drankbediening aan tafel en de mondmaskerplicht bij verplaatsingen, was alles geheel coronaproof.
P.C.’s Juke Joint is steeds een verrassing. Dat was nu niet anders, maar toetsenwizzard Patrick Cuyvers kennende, wist hij ook nu weer een keurkorps van muzikanten en gasten naar Pelt te halen. Laten we beginnen met de band, die traditiegetrouw uit rasmuzikanten was samengesteld. Met drummer Steve Wouters, Kevin Maenen op bas, Luc ‘Luke Alexander’ Janssens op gitaar, Igor Maseroli aan de sax en uiteraard Patrick op toetsen, kon de muzikale hoogmis starten. Daarvoor was ‘Mama Told Me Not To Come’, zonder meer een formidabel nummer van Three Dog Night, uitgekozen. De juiste groove en het speelplezier maakten dat de sfeer onmiddellijk goed zat en daar maakten de eerste gasten reeds hun opwachting. Het trio Jos, Eva en Danny mochten, gesteund door akoestische gitaar en bluesharp een korte akoestische set brengen met het bluesy ‘Key To The Highway’ en het eerder country getinte ‘Roving Gambler’. Aansluitend presenteerde zich in de persoon van Fred Klee reeds de volgende gast. Ook hij is gepokt en gemazeld in de blues, iets wat hij in vijf songs etaleerde, waaronder ‘Home Of The Blues’ en het pakkende ‘Desperado’. Met ‘Good Day For The Blues’, inclusief een kippenvel bezorgende saxsolo, sloot Fred de eerste set af.
​Wie dacht dat de tweede set op de toch al kwalitatief ogende eerste zou lijken, kwam bedrogen uit, want met ‘T-Bone Shuffle’ inclusief een super in vorm zijnde Luc Janssens en klassieker ‘Iko Iko Iko’ schakelde de band een versnelling hoger. De topsnelheid was echter nog niet bereikt. Die kwam er toen TEE op het podium verscheen. Hoe lang het was geleden dat we Marc ‘Tee’ Thys nog aan het werk zagen, daarvoor durven wij ons hoofd niet op verwedden. Dat deze allround muzikant echter nog steeds de muziekmicrobe met zich meedraagt, werd onmiddellijk duidelijk.
 TEE staat niet alleen garant voor sublieme blues, maar ook voor een portie stomende soul, ben je bij hem aan het juiste adres. Voeg daarbij een immense dosis podiumprésence en hoog entertainmentgehalte en het vuurwerk kon losbarsten. Uniek is ook dat wanneer je zoveel talent samen zet, veredelde jamsessies nummers al vlug doen kristalliseren in prachtige, uitgesponnen versies. Wij noteerden ronduit sublieme versies van ‘I Can’t Stand The Rain’ en het van Hot Chocolate gekende ‘You Sexy Thing’. ‘Can I Change My Mind’ zorgde even later dan weer voor hemelse drum-, bas- en saxsolo’s. Een muzikant die we ook reeds lang misten op de podia, was ex- Jumpin’ Jerks Laurent ‘Leroy’ Drijkoningen. TEE had hem gespot in het publiek en haalde hem meteen het podium op. Ook Leroy heeft de gitaarknepen nog niet verleerd. In het begin stond hij er misschien wat onwennig bij, maar het duurde niet lang of het leek of hij nooit was weggeweest. Wat hier gebeurde was magisch. Het wegens de coronapandemie gedurende lange tijd niet hebben kunnen spelen, werd hier omgebogen naar een wervelende set. Meteen het bewijs dat onze muzikanten zeker niet de duimen moeten leggen voor hun buitenlandse collega’s. Bissen deed de volledige cast al jammend met een formidabel lange versie van ‘Take Me To The River’.
Het voelde aanvankelijk een beetje vreemd om opnieuw een concert te kunnen meemaken. Dat gevoel maakte echter al vlug plaats voor ongelimiteerd genieten.
Deze ‘eerste na corona editie’ van P.C.’s Juke Joint was een schot in de roos. Wij hebben er met volle teugen van genoten, wat meteen ook bewijst dat culturele activiteiten broodnodig zijn voor het mentale welzijn.

​