vrijdag 31 mei 2024
Cultuurcentrum Palethe, Pelt

Report: Lambert Smits
Foto's: Albert Loos ©

​Met dank aan: CC Palethe, Tom Coppers
Reeds voor de elfde maal gooide Patrick Cuyvers de deuren van zijn juke joint open. Ook nu had hij weer een fantastische band samengesteld. De ritmesectie bestond uit drummer Davy Deckmijn van Zornik en Lesley Troquet van Arsenal op bas, Luc Janssens zorgde voor subliem gitaarwerk en natuurlijk gastheer Patrick Cuyvers op toetsen. Samen met gasten David Ronaldo, Kristo en Tijs Vaneste, die allen hun eigen muzikale bagage meebrachten, beloofde het een erg gevarieerde muzikale avond te worden. Zoals de traditie het wil was het openingsnummer voorbehouden aan de gastheer, die met het bekende ‘T-Bone Shuffle’ het startsein gaf. Meteen viel op wat een super getalenteerde muzikanten Patrick weer rond zich verzameld had. Een ritmesectie die vakkundig de touwtjes in handen hield en een gitarist die de ene parel na de andere uit zijn gitaar perste. De eerste gast mocht daarna al aantreden en dat was niemand minder dan David Ronaldo. David heeft een uitermate krachtige stem, maar ook zit hij steeds volledig in de nummers die hij brengt. Als Ronaldo een song covert, dan doet hij dat met volle overgave. Hij gelooft erin en brengt dit resoluut over op het publiek, waardoor hij mateloos weet te overtuigen. Dat deed hij ook nu weer met Dylans ‘Like A Rolling Stone’ en ‘Whipping Post’ van The Allman Brothers Band. David is een fan van deze band, waardoor hij in de tweede set, naast ‘Almost Cut My Hair’ en het van The Band gekende ‘The Weight’, ook ‘Soulshine’ bracht, wat meteen ook een ‘sing along’ moment opleverde. De volgende gast die het juke joint podium mocht betreden was Kristiaan Deruytter alias Kristo. Kristo is een uitermate getalenteerd zanger en multi-instrumentalist. Vocaal springt hij zonder moeite van de lage regionen naar de hogere en wanneer hij een gitaar omgordt, dan resulteert het acrobatisch vingerwerk op de gitaarhals in kunstige solo’s. Kristo is een aanstormend talent, zoveel is zeker, maar ook is hij nog steeds zoekend.

Mooi was zijn ‘Do I Miss You More’ dat hij samen met Tom Vanstiphout schreef en dat hij enkel gesteund door zijn elektrische gitaar bracht. In de tweede set bracht hij, zichzelf begeleidend op piano ‘Woman Of This Time’, waarna hij de gitaar weer bovenhaalde voor ‘Where Do I Belong’. In dat laatste nummer propte hij al zijn talenten, zowel vocaal als instrumentaal, wat de song niet echt ten goede kwam. Misschien iets meer doseren, zodat de balans tussen vocaal en instrumentaal mooi in evenwicht blijft. De derde gast die Patrick had uitgenodigd, was Tijs Vaneste. Tijs is geen grote gitarist en zanger, desondanks koos hij niet voor de makkelijkste covers. Starten deed hij met ‘Change’ een nummer van de Amerikaanse Indierockband Blind Melon, waarna hij de eerste set afsloot met het stevig rockende ‘Roadhouse Blues’ van The Doors. In de tweede set, die Patrick opende met John Mayers ‘Who Says’, coverde Tijs nog Elton Johns ‘Rocket Man’ en ‘Roads’ van de Britse triphopband Portishead. Tijs mocht de avond ook afsluiten met ‘Redemption Song’ van Bob Marley. Nummer waarin hij vocaal werd bijgestaan door David Ronaldo. Ondanks de sublieme prestaties van de band, zat Tijs niet altijd voor de volle 100 % in zijn nummers, waardoor ze jammer genoeg overtuigingskracht misten.
De elfde editie van PC’s Juke Joint was zeker niet de sterkste, maar het publiek genoot ervan en dat was uiteraard de bedoeling.