zaterdag 12 november 2022
Koninklijk Circus, Brussel​

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Gracia Live
Simon Reed Frampton komt uit het Engelse Beckenham, Kent. Hij zat met David Bowie in de Bromley Technical School en samen musiceerden ze tijdens de lunchpauze Buddy Holly songs. Op zijn elfde speelde Peter in de band The Trubeats, voordat hij zich aansloot bij The Preachers, een formatie die werd geproducet door Rolling Stone Bill Wyman. Niet veel later speelde hij gitaar bij de succesvolle band The Herd, hadden drie Britse Top-10 hits én de baanbrekende single ‘From The Underworld’. In 1969, toen Peter pas achttien was, stampte hij met Steve Mariott (Small Faces) de baanbrekende band Humle Pie uit de grond. Het was tenslotte Pete Drake die hem introduceerde tot de ‘talkbox’, het werd zowaar Frampton’s representatieve trademark.
 
Peter Framton en band waren nu te gast in het Brusselse Koninklijk Circus. Een iconische gitarist in een iconische locatie. Net voor aanvang van het concert weerklonk Peter’s stem door de woofer met de vraag om enkel tijdens de eerste drie nummers te fotograferen en/of te filmen met de smartphone, om dan samen van de show te genieten. Er klonk zowaar een daverend applaus vanop de fluwelen balkons. Om van livemuziek te genieten, terwijl je rond je naar de opgeheven mobiele telefoons van anderen tuurt, is extreem vervelend. Helaas hadden enkelingen de boodschap niet begrepenén  en werd er gelukkig kordaat ingrepen door de security.
 
Maar voor Peter Frampton het podium werd opgeholpen mocht Jack Broadbrent zich aan het publiek voorstellen. Deze Engelse singer-songwriter/gitarist heeft met ‘Ride’ een zesde langspeler in de winkelrekken. Hij fungeert als support act voor Peter Frampton en wordt nu al ‘the new master of slidegitaar’ genoemd. Van volleerd straatmuzikant naar de grote podia.  Broadbent vond heel wat bijval en een publiek nadat het Montreux Jazz Festival hem begroette.
Zijn natuurlijke grit, een rauw stemtimbre en een gitaar, meer heeft Jack niet nodig om ons te persuaderen. Hij begeesterd ons vrijwel meteen met vette bluessongs en speelt slidegitaar met een ‘metal whiskey bottle’. Met zijn diepe Delta blues slide-gitaartunes in de boogie shuffle ‘On The Road Again’ (Canned Heat) maakte hij meteen indruk. En ook ‘Back Home’ en ‘Don’t Be Lonesome’ waren meesterlijke vertolking. Om ons na amper dertig minuten overtuigend te verlaten met de single ‘Gone, Gone, Gone’ en ‘Hit The Road Jack’, een song met Percy Mayfield credits en ooit een wereldhit voor Ray Charles.
Jack Broadbent was ook gastartiest op Joe Bonamassa’s derde Keeping The Blues Alive Stream-A- Thon (geldinzamelactie voor muzikanten die getroffen zijn door de pandemie) en dit naast beroemdheden als Georges Thorogood, Eric Gales, Joanne Shaw Taylor, Eric Gales, en uiteraard ook Peter Frampton.
 
‘Peter Frampton Finale The Farewell Tour’ was oorspronkelijk gepland in 2020, maar vanwege COVID-19 werd ook deze tournee helaas geannuleerd. Enkele jaren geleden werd er ook de auto-immuunziekte Inclusion Body Myositis (IBM) vastgesteld, een uiterst zeldzame en progressieve spieraandoening die gekenmerkt wordt door spierontstekingen en atrofie… Frampton wordt het podium opgeleid, gaat zitten en zet meteen ‘Baby’ (Somethin’s Happening) in de steigers. Zijn weelderige blonde kroezen is hij inmiddels al een poosje kwijt, maar zijn goed humeur is net zoals zijn stem intact gebleven, en ook van die vingervlugheid heeft hij nog niets ingeboet. 
 Van ‘Lying’, uit zijn negende langspeler ‘Premonition’ uit 1986, ging het naar de rockballade ‘Lines On My Face’, met zijn jazzy gitaarintro. Zijn kaskraker ‘Show Me The Way’, met die karakteristieke ‘talkbox’, zat al vrij vroeg in de setlist en ook het akoestische ‘The Lodger’ piekte ooit op nummer één in de hitlijsten. Een deal met het major label A&M Records in 1969 gaf Frampton destijds de gelegenheid om een auto en een huis te kopen. Naadloos ging het naar de seventies twingitaar rocksong ‘It’s a Plain Shame’, een nummer waarin het gitaarwerk van Frampton alweer van het podium spatte, de intieme ballade ‘All I Wanna Be’ (Is By Your Side) en de overweldigende uptempo pianorocker ‘Breaking All The Rules’.
 
Naast zijn werk met Steve Marriot in de band Humble Pie, heeft Frampton achttien solo-studioalbums uitgebracht. De langspeler ‘Frampton Comes Alive’, een live-release uit 1976 is een van best verkochte live-albums aller tijden. En hij lijkt ook een geboren verteller te zijn. Tussen haast ieder nummer komt hij wel met een  anekdote aandraven. Story's uit zijn halve eeuw in de rockwereld, net zoals ook enkele epische historiën worden gesolveerd. Tussendoor bevond Hoagy Carmichael’s ‘Georgia’ (On My Mind) zich halverwege de set. Frampton performde hier een heerlijke instrumentale versie. Het nummer dat Ray Charles grootmaakte staat op Frampton’s album ‘All Blues’ uit 2019. En ook Soundgarden’s ‘Black Hole Sun’ was een perkloze cover met snauwende gitaarlicks.
De speelse én haast improviserende twingitaartunes tussen Peter en Adam geven nummers als (I’ll Give You) ‘Money’ de nodige rocktouch, en ook de akoestische slowblues ‘Baby, I Love Your Way’ contrasteert met een uitgesponnen ‘Do You Feel Like We Do’, waar een hoofdrol is weggelegd voor Rob Arthur. Zijn orgelarrangementen accorderen met Framton’s Gibson Les Paul gitaarlicks, dé gitaar die na meer dan dertig jaar opnieuw tevoorschijn kwam én die talkbox outro.
Adam Lester is een verwelkoming op gitaar. Rob Arthus staat achter het klavier en speelt occasioneel akoestische gitaar, op de drumstoel zit Dan Wojciechowski en de baslijnen werden verzorgt door Steve Mackey. De bandleden bleven ook heel show op hun zitje als recognitie en appreciatie voor de salubriteit waarmee Frampton momenteel wordt geconfronteerd.
Uiteraard volgde er een bisronde. Normaal gaan we even van het podium zegt Peter, maar mijn gezondheid is niet zo best, en we komen toch terug, dus blijven we maar meteen ook zitten Het finale ‘Four Day Creep’, een song van Ida Cox was nu een ode aan Humple Pie, om met ‘While My Guitar Gently Weeps’ -George Harrison’s masterpieces op ‘The White Album’ van The Beatles- vaarwel te zeggen aan zijn fanbase. Een staande ovatie was zijn deel voordat een schijnbaar geëmotioneerde Peter Frampton de nacht intrekt met zijn hand op de schouder van Dan Wojciechowski.
Peter Frampton blijft een van de meest geprezen artiesten uit de rockgeschiedenis.