8 juni 2018
ANCIENNE BELGIQUE, BRUSSEL
​
report: MICHEL VAN RHIJN
photos: © michel van rhijn

met dank aan: ab

Al is het voor mij niet de eerste keer dat ik een concert van P.I.L. zie, John Lydon weet mij toch iedere keer te verrassen en te boeien. Met de ‘Public Image is Rotten Tour’, die voor één avond halt hield in de AB ga ik eerst mijn grootste teleurstelling van de avond tegemoet. Ik krijg geen fotopass. Niet getreurd, ik improviseer wel.
Geen voorprogramma vandaag, we vliegen er dus ook meteen in.
Public Image Ltd, is in 1978 ontstaan met als voornaamste doel de luisteraar die het van de Seks Pistols stevig op de zenuwen kreeg, wat meer toegankelijkheid voorgeschoteld te krijgen. Vier decennia lang is de groep nog altijd een uitlaatklep voor Rotten woede en frustratie. De songs van PiL, zijn een mix van dub en postpunk en disco. Lydon is de enige constante in de groep. Vandaag bestaat de samenstelling van P.I.L. uit gitarist Lu Edmonds (The Damned), drummer Bruce Smith ( The Pop Group) en bassist Scott Firth. Het zijn onderling sterk verschillende muzikanten, maar ze geven hun frontman op het podium alle nodige steun en ruimte om te improviseren.
​Maar P.I.L. is belangen niet meer wat het was. Al die woede en energie is duidelijk wat afgeknot. Dat zie je ook al in de wijze waar Johnny Rotten op het podium komt. Hij is nu eerder gewapend met zijn pupiter, teksten en leesbril. Zijn fles Brandy neemt hij wel nog regelmatig in handen. De mimiek en zijn stem zijn wel nog ok!

Opvallend is Lu Simmons, die met zijn lange baard als een dakloze oogde. Hij speelt op zijn elektrische saz en bewerkt een banjo met een strijkstok dat versierd was met Arabische toonaarden. Simmons is een gigantische meerwaarde voor de sound van P.I.L.
Het ritmesectie deed zich gelden. Smith en Firth laten je hartslag silletjes aan in de loop van hun set oplopen. Met de song ‘Rise’ merk je toch op dat ‘Anger is an energy’. De 500 aanwezigen wagen zich zelfs aan een timiede nostalgische pogo. Maar daar blijft het ook bij.
Uiteraard krijgen we ook de hits “This is Not a Love song” en “Public Image” voorgeschoteld. P.I.L. besluit het 85 minuten durende concert met een waardige “Fuck Off”. Persoonlijk heb ik toch wel erg genoten van het personage Johnny Rotten en de rifs van Lu Simmons. Maar ik heb een “Albatros” gemist.
Het was een avondje theatrale nostalgie waar John Lydon besloot met ‘Bedankt om te komen’ en ‘Same time next year?’