donderdag 13 oktober 2022
Muziekodroom, Hasselt

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Move2Blues
Uitstel is geen afstel. Nadat hij al in 2020 geprogrammeerd stond op de agenda van Move2Blues mochten  de organisatoren de deuren openen voor de komst van Ray Fuller, vergezeld van een drummer (Jeffrey Fowlkes) en een bassist (Cliff Starbuck). Jammer genoeg geen mondharmonicaspeler en dat was toch wel een beetje spijtig. Desalniettemin maakte het drietal er een aangename avond van.  Dit met een mengeling van uptempo (blues)rock, mooie shuffles in combinatie met erg gedegen gitaarwerk en de prima stem van Ray Fuller . Ook de medewerking van de uitstekende ritmesectie mag zeker niet over het hoofd gezien worden.
Zanger-gitarist Ray Fuller draait al ettelijke decennia mee en startte zijn eerste band al in 1974 en speelde zich jaren later in de kijker en dat bracht hem geen windeieren op. Zo mocht hij shows openen voor zijn grote helden Muddy Waters, John Lee Hooker, Stevie Ray Vaughan, Buddy Guy en Albert Collins. Geef toe: een status die er best mag wezen.
Hij eert deze muzikanten dan ook regelmatig  in zijn optredens en ook op albums zoals op ‘Live At Buddy Guys Legends’ (Chicago). Maar ook als tekstschrijver komt Fuller zeker ook aan de bak en dat illustreert hij in ‘Long Back Train’ (2016). Hij pende er 14 al dan niet stevige rockende songs bij mekaar met af en toe een rustpunt. Ook de pers spaarde de lovende woorden niet over dat album en had het onder meer over een band die klinkt zoals Hound Dog Taylor en Elmore James. Maar er is ook het meest recente album ‘Pay The Price’(2019), waar ook een aantal pareltjes op te vinden zijn.

​In Hasselt brachten Ray Fuller & The Bluesrockers  in twee sets dan ook een mix van nummers van beide albums, alsook een pleiade van covers van zijn helden van vroeger. Na een ietwat aarzelend begin trok de gitaarmachine zich op gang met het stevig  gebrachte ‘Voodoo Mama’, een eigen nummer. We herinneren ons ook het mooie ‘So Many Roads’ (Otis Rush) en ‘Pay The Price’, het pompende titelnummer van het gelijknamige album uit 2019. Ook de klassieker ‘Boom Boom’ (JLH) kreeg een mooi eerbetoon met een speciaal gebrachte versie en dat is eigen aan een veelzijdige gitarist als Ray Fuller. Het voegt vaak in de covers een speciale twist toe bij de song en dat geeft toch wel een goede input van het nummer. Dat was ook te horen in de Lightnin’ Hopkins-klassieker ‘Mojo Hand’, waarin we weliswaar toch de mondharmonica misten. De eerste set werd besloten met het stevige ‘My Baby Left Me’.
Na de pauze werden we al snel wakker geschud door ‘Woke Up This Morning’ (R.Johnson) gevolgd door ‘Rollin’Stone (Muddy Waters) maar ook een Dr.Feelgoodsound passeerde met het stevig gebrachte ‘I Can Tell’, een nummer van Bo Didley. Kwamen nog langs in het rijtje klassiekers: ‘Rockinitus’  van Billy Boy Arnold, de rock & roll van Chuck Berry (Don’t You Lie To Me’) en Slim Harpo met de sexysong ‘I Got Love If You Want It’. Met het eigen pakkende nummer ‘Bayou Blue’ werd de tweede set besloten.  Maar na even aandringen vanuit het publiek klommen Ray en zijn kompanen terug op het podium voor de Jerry Lee Lewisklassieker ‘I Got a Woman’. Dit was wat mij betreft een degelijke avond van drie erg behoorlijke muzikanten, weliswaar in een iets te beperkte bezetting om van een spraakmakende avond te kunnen spreken. Deze mini-Europese tourneevan Ray Fuller & The Bluesrockers krijgt een vervolg in Almelo (Nl.), Ruislede, Kadern (D.) en het Ziwtserse Bazel.
Volgende afspraak van Move2Blues is met José Ramirez en zijn band op donderdag 10 november in de Hasseltse MOD. ​
​