zaterdag 11 maart 2023
CC René Magritte, Lessines

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©
Foto's: Michel Van Rhijn ©

​Met dank aan: CC René Magritte
Na het succesvolle ‘Tits, Lips & Power’ en ‘A Spoonful Of Blues: Part One & Part 2’ was het nu de beurt aan ‘Ready, Steady, Go!. Een formule die duidelijk aanslaat in het Waalse Lessines. Van soul over blues naar garagerock, punk en rock-‘n-roll, een kleine stap voor al die heetgebakerde fans…
 
Met een oerkreet mochten Idiots de avond aftrappen. Zanger Luc Dufourmont, gelegenheid bassist Ludwig, gitarist Wouter Spaens en drummer Minco De Bruin staan garant voor een stevig potje ‘dirty rock en punkgevoelige songs’. In 2020, en dit na enkele succesvolle albums zoals ‘Album II’ uit 2016 en ‘Ma Guitar’ kondigde de band een ‘Never Ending Farewell Tour’ aan. Al hadden Luc Dufourmont en Wouter Spaens vorig jaar ook het schitterende en pakkende project Riptunes in de steigers gezet. Inmiddels is het dik tien jaar geleden dat Idiots hun titelloze debuutplaat boven de doopvond hielden. Van het revolutionaire ‘Officeline’, ging het naar de bluesrocker ‘Crossing Border Collie’ en de instrumentale rocker ‘Lipstick’. De song ‘The Underground’ was existent underground, net zoals het duistere ‘Blackout Of The Kast’ werd ingekleurd met dwarrelende bluesharp. Knappe set!
 
Tweede band op de affiche was Giac Taylor, het soloproject van Giacomo Panarisi, de flamboyante frontman van Romano Nervoso. De lockdown zette Giacomo aan tot het registeren van een soloplaat, en het bleef niet bij dat ene hebbeding, want er volgde in snel tempo nog vier langspeler. ‘First Of All ... Fuck You’ (januari 2021), ‘Jesus Loves You But I Don’t’ (maart 2021), ‘Dead Man Shoes’ (juni 2021) en ‘The Last Sicilian Standing’ uit december 2021, dat werd opgenomen in minder dan 24 uur. De band Romano Nervoso wordt dan weer bestempeld als de uitvinder van de spaghetti-rock. Op het podium wordt Giac Taylor begeleid door enkele ervaren muzikantenvrienden. Hun Psychedelisch begeesterde rocksound zit stevig in elkaar en de setlist werd gekruid met breedgebouwd songmateriaal. Aangekondigd als de Arnold Schwarzenegger van de rock-‘n-roll opende ze met ‘Arachair’ om naadloos de set te vervolgen met het stemming wisselende ‘Mr. Hollywood’, het stevige ‘Soldier’, én heeft Dufourmont schijt en laks aan iedereen in ‘The World’. Het aan trash metal grenzende ‘Italien Aducation’ kan hun signature song wel zijn. Heavy gitaarriffs, beukende drum en baslijnen for the entire duration! May Jesus bless your soul, guys…
 
‘The London legendary alternative rock en new wave practitioners’ The Godfathers bekend van de wereldhit ‘Birth, School, Work, Death’ uit 1988, stonden vorig jaar op het Roots & Roses Festival. The Godfathers zijn een van de meest ondergewaardeerde indie-rockbands uit de jaren '80, een genre-tartende groep goedgeklede gitaarmaffioso's. Vocalist Peter Coyne haalde dan ook zijn invloeden uit de R&B en punkbeweging. 
​​
Ze openen in stijl met ‘This Is War!’, de singel uit de release ‘This IsWar! Godfathers Live’, om verder te knallen met de alternatieve rockers ‘Cause I Said So’ uit 1988 en ‘If I Only Had Time’. Het gitaarriff extatische en heavy ‘OCD’, klonk schunnig, net zoals de rave-ups en de countryritmiek van ‘Johnny Cash Blues’. Een accurate intro was de voorbode voor ‘I Despair’, trokken we een blik new-wave open met de pop-getinte rockers ‘How Low Is Low’, ‘Love Is Dead’, dat hier de derde versie bleek te zijn én ‘I Can’t Slep Tonight’, een swingende hommage aan The Ramones. ‘Lay That Money Down’, uit de recente studioplaat ‘Alpha, Beta, Gamma, Delta’ divergeerde dan weer makkelijk met ‘This Damn Nation’, dat even knakte naar jankende punk. Van het alternatieve ‘She Gives Me Love’ ging het naar de rocker ‘I Want Everything’, om de set te beëindigen met de wereldhit ‘Birth, School, Work, Death’. The Godfathers, dat is na al die jaren nog steeds die totale overtuiging, existente présence én vlijmscherp gitaarspel.
 
Ook The Morlocks stonden vorig jaar op de Roots Stage van het inmiddels befaamde festival. Dé garagerockband uit San Diego, Californië dat werd opgericht in 1984. The Morlocks kwamen voort uit de as van de Californische garageband The Gravedigger 5, maar kenmerkten zich met een zwaarder geluid, moorddadige songs en die kenmerkende grauwe stem van zanger Leighton Koizumi. Na een split in 1987, reformeerde de groep onder zanger-oprichter Koizumi met een andere line-up. The Morlocks hebben een existente en authentieke garage-attitude. In tegenstelling tot veel moderne garagebands, weten The Morlocks dat je high speed nodig hebt om een ​​garagesong te verkopen. De traditionele opener ‘Sittin On Top Of The World’ werd gemodificeerd tot een groezelige sixties garagerocker. De single ‘I Don’t Do Funerals Anymore’ is alweer gedateerd 2008, en ze knallen door met het gitaarriff overgoten ‘Good Times’, het zeer toegankelijke ‘Teenage Head’ en het zwaarbeladen ‘Hang Up’ uit de langspeler ‘Tune Into Area Pirata’. En het kon blijkbaar nog een versnelling hoger met het swingende ‘Dirty Red’, ‘Killing Floor’ en ‘Sex Panther’. Lets’ rock, baby…!