vrijdag 8 juli 2022 
Bevegemse Vijvers, Zottegem

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Rock Zottegem
Rock Zottegem maakt zich op voor een driedaagse. Na twee jaar stilte rockte de heilige grond weer aan de Bevegemse Vijvers. Wat ooit begon als een kleinschalig festival op de markt in Zottegem, is na enkele jaren gestaagd uitgegroeid tot een vaste waarde op onze festivalkalender. Jong geweld werd dit jaar gekoppeld aan enkele vaste waarden uit de rockscène. De organisatie staat dan ook bekend om zijn eclectische affiche. Corona bestaat  nog, kijk maar naar het stijgend aantal besmettingen. Maar op de weide van Rock Zottegem is daar maar weinig van te merken. Er werd gekust, er werd gedanst en er werd gedronken. Feesten met een mondmasker, het blijkt een curiosum.
 
Rockband Eno mocht het festival op gang trekken. Voor ons waren ze alvast een deugddoende kennismaking. De band rond singer-songwriter Eno Meulenbergs schopte het tot de finale van Stu Bru’s De Nieuwe Lichting en van Humo’s Rock Rally. Sindsdien gaat het hard voor de formatie Eno. Meulenbergs vindt zijn soulmates in bassist Mathias Stal, gitarist Tim Leyman, toetsenist Jan Roelkens en drummer Emilio De Temmerman De band is geïnfluenceerd door grootheden als Back, Blur en The Strokes. Het nummer ‘A Trip Around The Sun’, met zijn zonnige gitaarriffs en fijne baslijnen én ‘Good Toghter’ zijn hier meer dan aanstekelijke indie-gitaarrockers, net zoals ‘Johnny Marr’ en Nothing’s Real’. De afsluitende en catchy lo-fi popsong ‘Kim’ is de derde single voor Eno dat op de nieuwbakken EP zal staan dat ergens verschijnt in het najaar, geproducet door Reinhard Vanbergen. Eno, knappe opener.
 
Het is haast een derby tussen Eno en Ramkot, want ook deze formatie komt uit het Gentse. Al zweeft Ramkot, genoemd naar een dorpje in Nepal, hun sound wel tussen heavy tunes en knoertharde rock. De amplifier flirt meermaals met de decibelmeters. Ze waren dan ook niet voor niets winnaar van de talentenwedstrijd De Nieuwe Lichting in 2021, én daar verwacht je dan toch wel wat van. En Ramkot loste ook hier alle verwachtingen mateloos in! De band bestaande uit de broertjes Tim (vocals/gitaar) en Tom Leyman (drums) en bassist Hannes Cuyvers. Ze betoveren ons meteen met de single ‘Broken Thights’ en het radiovriendelijke ‘Red.’. En ook het afsluitende ‘Am I Alright Now’ was een geestverruimende rocker. Tussendoor genoten we van het meerstemmige ‘Fever’ en ‘Valium’. Haast 50 minuten rammeien onze trommelvliezen in Zottegem. Huilende en rauwe gitaren, bonzende drums en knallende baslijnen. Het trademark van de Ramkot, en die kregen de handen op elkaar.
 
De Britpop band Razorlight is de enige Internationale act op vrijdag. De geschiedenis begint ergens in 2002 in Londen. Niet veel later was de debuutplaat ‘Up All Night’, met producer Steve Lillywhite (U2, Talking Heads) een succesverhaal. In 2006 scoorde Razorlight met een zelf titelende release, en hadden de hitsingles ‘In The Morning’ en ‘America’ in de Charts.  Na jaren van studiostilte promoten ze nu hun laatste album ‘Olympus Sleeping’, de opvolger van ‘Slipway Fires’. Zanger, gitarist Johnny Borrell vond zijn zielsverwanten in drummer David Sullivan Kaplan, David Ellis (gitaar) en Harry Deacon op basgitaar. Als een kameleon wurmt Borrell zich door een fijn uitgekiende setlist. Ze openen met 'Rip It Up', een song uit hun eerste album om meteen de indierocker 'In The Morning', een van de meest populaire nummers in de discografie van Razorlight, de tent in te gooien. Funky gitaarriffs kleurden ‘Golden Touch’, en dat divergeerde met de rocker ‘Don’t Go Back To Dalston’ en ‘Who Needs Love?’, met zijn hypnotiserende keyboardtunes. Na een zieltogende intro krijgen songs als ‘Can’t Stop This Feeling I’ve Got’ pas structuur als Borrell zijn gitaarriffs accordeert, net zoals bij de punkrocker ‘In The City’, de zeldzame rockballade ‘LA Waltz’ en de garagerocker ‘Violance Forever’. Het afsluitende succesnummer ‘America’ was een ongecompliceerde meezinger. Razorlight, de ontroering van het festival in één set gestopt.
 
Triggerfinger, met drummer Mario Goossens, bassist Paul Van Bruystegem  en Ruben Block (vocals, gitaar) schitterden alweer aan het Zottegemse rock firmament. En dit met speciale gast Geoffrey Burton op gitaar. Ze speelden vorige maand, en dit na drie jaar stilte, een try-out in de N9 in Eeklo. Het was dan ook lang geleden dat ze nog op een festival konden schitterden. De instant klassieker ‘Flesh Tight’ excelleerde, het zwaarbeladen ‘Black Panic’ sneerde en ‘On My Knees’ én ‘Is It?’ deden ons onvoorwaardelijk meezingen. 
 
Mario Goossens bewijst dat hij een van de beste drummers is uit de lage landen en Monsieur Paul, die moest er even bij gaan zitten Old-school rock-‘n-roll werd het met de titeltrack van de gedistingeerde plaat ‘Colussus uit 2017, geproducet door Mitchell Froom. Met zijn meedogenloze groove spijkerde ook ‘All This Dancin’ Around’ zich doorheen de setlist. Om uiteindelijk te bissen met ‘Shot Down’, een nummer uit het songbook van Rihanna. Rampapapam rampapapam….Hell Yeah! Triggerfinger was een prachtige muzikale occupatie. Hip, bijwijlen subtiel, en ja nog steeds na al die jaren, knallende als broekies, die seventies garagerock sound de tent in slingeren.

​Bazart lijken wel de nieuwe goden in de Belpop. Werchter lag vorige week aan hun voeten. Nu speelden ze Rock Zottegem aan flarden. Dit Nederlandstalige popfenomeen is de meest trefzeker apotheose voor die vrouwelijke fanbase. En die stonden massaal op de eerste rijen. Bazart is een solide band, een liveband die de middelmaat ver is ontgroeid. Zanger Mathieu Terryn, gitarist Simon Nuytten en Oliver Symons (keys, gitaar) zijn de spilfiguren van de formatie. Triggerfinger drummer Mario Goossens en Goose bassist Tom Coghe zorgen voor die drijvende beat. Vorig jaar hadden ze het langverwachte derde album ‘Onderweg’ in de stores. In Zottegem trappen ze af met het nummer ‘Anders’ en Mathieu zingt…”maar het voelt alsof ik hier al ben geweest”. Hoe kan hij het weten. Al heel snel heeft hij de menigte in zijn hand. En die zouden pas loslaten na de eindnoot van ‘Denk Maar Niet Aan Morgen’. Tussendoor knalde Bazart  hun jukebox onvoorwaardelijk de nacht in. ‘Onder Ons’, ‘ Onderweg’, ‘Grip’ (Omarm Me) of ‘Maanlight’ het is maar een preludium van de setlist. Net of iedereen kent die teksten wel, en dat is ook wel zo. Mathieu’s sexappeal doet wonderen. “Zottegem zijn jullie nog wakker, we hebben iedereen nodig knalt hij meermaals door de woofer”. En dan moet ‘Goud’, het is haast een nationale hymne geworden, nog op zijn dolgedraaide fanbase worden losgelaten. De goudkleurige confetti knalt de tent in. Bazart, de weg naar de hel is geplaveid, of is het dan toch maar de hemel. De band is, ondanks zijn Nederlandstalige teksten, te groot geworden voor Vlaanderen.
 
Arsenal, de band van brainstormer Hendrik Willemyns en zanger John Roan mochten ruim na middernacht het festival afsluiten. Ze excellerende eerder op grote evenementen als Rock Werchter, Labadoux en de Lokerse Feesten. Nu lag Zottegem alweer aan hun voeten. Arsenal scoorde hoog met de plaat ‘In The Rush of Shaking Shoulders’. Een release die uit zijn voegen barstte van Afrikaanse ritmes en funky nummers. Arsenal, dat is energie op een podium. En ze hebben een grote muzikale backcatalogus, en  Best-Of hits als ‘Melvin’ en ‘Estupendo’ staan nog steeds op de setlist. ‘Mr Doorman’ was een excellent nummer. Een broeierige sfeertje werd meteen gecreëerd, en dat zou Arsenal heel lang volhouden.  Met de single ‘Amplify’ uit het album ‘In The Rush Of Shaking Shoulders’ steeg de temperatuur naar een ongekende hoogte, en ook ‘Amelaka Motinga’ werd van onder het stof gehaald. Frontvrouw Leonie Gysel ging maar al te graag in op de avances en sexy moves van John Roan. De zwoele sound van ‘One Day At A Time’ is zo metrologisch actueel dezer dagen. Rock Zottegem on fire ! Het Afro-beat geënthousiasmeerde en onconventionele ‘Sausade, Pt2’ is nog zo’n een seculaire song. Iedereen zong en danste. Het is dan ook zo’n (h)eerlijk dansnummer. Arsenal deed zijn livereputatie alweer alle eer aan en trok finaal de stekker uit op de Main Stage. Heerlijk !
Rock Zottegem anno 2022 was mooi, het was sereen en zonnig…Collectief kippenvel! ​
​