|
26 maart 2022 GC Tentakel, Zonhoven Report: Lambert Smits Foto's: Stefan Meekers © Met dank aan: Peter Wetsels |
In 2019 vond voor de negende maal dit Limburgse rootsrockgebeuren plaats. Logischerwijze had de jubileumeditie in 2020 moeten plaatsvinden. Maar daar stak het venijnige Covid-19 virus een serieuze stok voor. Organisator Peter Wetsels hoopte toen dat de tiende editie dan toch in 2021 kon doorgaan. Maar ook dan was het virus Peter niet goed gezind. Gelukkig maar werden onlangs heel wat maatregelen opgeheven zodat nu, twee jaren later, Peter toch de 10 kaarsjes mocht aansteken. Om 13u mocht DJ Andy’s Rock Around The Jukebox de draaitafels op toeren brengen. Later op de dag droeg Andy deze bevoegdheid over aan DJ Pebbles en DJ Boule.
Gelijktijdig met de draaiset van DJ Andy, maakten Slap ’n Quiff & The Uncles zich op de mainstage klaar voor een pakweg drie kwartier durende set. Door omstandigheden en het vroege uur van aanvang misten wij de immer energieke en vriendelijke zingende bassist en frontman Slap ’n Quiff. Uit wat wij later opvingen, had hij deze jubileumeditie van Rolmo’s Roots Rock op een stijlvolle manier geopend. Een mooie mix van covers en eigen songs, waaronder ‘Let’s Bop’, ‘Goldorama’, ‘When The Sun Goed Down’ en ‘Calimero’, sierden de setlist. Nieuw aan het Belgisch rootsfirmament zijn The Ragged Roses. Onlangs brachten zij hun debuutalbum ‘Do Me Right’ uit, dat de band hier nog eens live overdeed. Frontvrouw Katrien Van Proeyen leidde met strakke hand haar band door inspirerende songs als ‘Hoodoo Voodoo’, ‘Crying Over You’ en ‘Sugar Coated Lovin’’. Natuurlijk mocht ook hun knappe bewerking van Del Shannons ‘Runaway’ niet ontbreken. Afsluiten deden Katrien en haar kompanen met de titeltrack van hun album ‘Do Me Right’. Binnen de rock-‘n-roll had Mexico zich al vroeg een eigen plaats weten te bemachtigen, die al snel omschreven werd als ‘latino rock-‘n-roll’. Alhoewel er nog heel wat Mexicaanse bands het genre uitdragen, kan je ze maar zelden in ons land live aanschouwen. Organisator Peter Wetsels zag dit gemis in en boekte Eddy Y Los Grasosos. Vier jonge wolven uit Mexico City die het ‘latino rock-‘n-roll’ vuur passioneel brandend houden. Een heerlijk authentieke sound met een enorm inlevingsvermogen en dynamiek werd er de zaal in geslingerd. Een op speed presterende ritmesectie, creatief werk op de leadgitaar en frontman Eddie die zich voor de volle 100 % smeed, onmisbare ingrediënten voor degelijke latino rock-‘n-roll, waarbij natuurlijk ook de klassieker ‘La Bamba’ van de partij was. Ondertussen opende ook het casino zijn deuren, waar om beurten Sebi Lee, Johnny Trash, Hadicol Tremblers en Truck Stop Cutie voor de nodige ambiance zorgden. Uit eigen regio, meer bepaald uit de Antwerpse Kempen zakten Slipmates af naar Zonhoven. Jaren geleden zagen wij de band tijdens Rockin’ Around Turnhout aan het werk op de zondagse kroegentocht. Wel wat wij nu hoorden was van een compleet andere orde. Deze vijfkoppige band heeft een onvoorstelbare metamorfose ondergaan. Rootsrock interpreteren deze gasten uitermate breed en zo hoort het ook. Blues, rock-‘n-roll, rockabilly, country en hillbilly zitten altijd wel ergens in hun songs. De toegevoegde en enorm vinnig bespeelde mondharmonica zorgde voor een bluesfeel waar menige band alleen maar jaloers op kan worden. Eigen songs uit hun album ‘After Dawn’ gekoppeld aan covers als ‘Love Potion Number 9’ en ‘Messin’ With The Kid’ overtuigden zonder meer. Enige Amerikaan op de affiche was Bob Wayne. Hem zagen we in het verleden reeds met zijn voltallige band, maar hier stond Bob er met zijn akoestische gitaar, alleen voor. Wij wisten niet dadelijk wat we moesten verwachten. Immers wanneer Wayne met band optreedt, dan spat het vuurwerk van het podium. Zou Bob dit solo kunnen evenaren? Wel, vanaf de eerste song werd het duidelijk dat hij niet echt een band nodig heeft. Akkoord de sound is dan wel voller, maar solo pakt Bob ook moeiteloos zijn publiek in. Rebels, passioneel, recht voor de raap, zonder kapsones zijn woorden die hier echt wel op hun plaats zijn. Bob maakte er een verzoekjesoptreden van, wat natuurlijk duidelijk in de smaak viel. Zijn rauwe stem en de niets ontziende manier waarop hij zijn gitaar de sporen gaf, resulteerden in outlaw country, truck- en trainsongs van het beste soort. Wij noteerden klasbakken van nummers als ‘Fuck The Law’, ‘Dope Train’, ‘Ghosttown’, ‘Blood To Dust’ en nieuwkomer ‘Truckin’ For Jesus’. Een dijk van een optreden! |
Rustiger en meer op de countrytoer gingen we daarna met Belle Starr & The Boot Jacks. Het vertrek van gitarist Jimmy Hontelé, maakte dat de band op zoek moest naar een waardige vervanger, waardoor de sound toch enigszins een andere wending kreeg. Het was eventjes wennen, maar cowgirl Ariane ‘Belle Starr’ Van Hasselt gaf er een serieuze lap op met een bonte mix van rock-‘n-roll, rockabilly en country. Vocaal is Belle echt sterk, maar ook op gitaar en autoharp staat ze haar mannetje.
Wanneer de Nederlandse Fez and The Furious het podium betreden, dan weet je het wel. Het is partytime geblazen. Eric Jaspers is een man van vele gedaantes. Wanneer hij zijn geruite drape aantrekt, kruipt hij in de huid van entertainer Fez, die met een onweerstaanbaar enthousiasme en tonnen energie, door middel van fifties en sixties rock-‘n-roll en rhythm & blues, het publiek omtovert in een kolkende massa. Er valt niet aan te ontkomen. In hun strakke pakken met witte colberts zien de muzikanten er niet alleen professioneel uit, maar zo klinken ze ook. Gedreven en met strakke hand vuurt Fez zijn Furious aan door een setlist waarbij stilstaan geen optie is. Covers worden op een eigen manier aangepakt en ingevuld, met een grote inbreng van de vierkoppige blazerssectie. Een vergelijking met Roomful Of Blues en Ray Collins Hot Club dringt zich dan ook op. Als een hoge snelheidstrein daveren Fez en zijn medestanders door de set. Jumpblues met ‘You Better Believe It’, New Orleans blues met Fats Domino’s ‘Be My Guest Tonight’ koppelt Fez moeiteloos aan John Fred’s ‘Shirley’. Fez’ showattitude kreeg nog een boost toen hij tijdens het bissen de voorste rijen een bordje met aardbeien aanbood. Fez is een entertainer op het hoogste niveau, die samen met zijn uitmuntende Furious de koudste zalen in hoogovens kan doen veranderen. Na zo een formidabele set te moeten aantreden, is echt wel een ondankbare taak. De enige resterende mogelijkheid blijft dan om een huzarenstuk op te voeren. Dat probeerde Lily Moe’s Rock ’n Roll Show. De band heeft twee gitaristen in de gelederen, de ideale setting voor authentieke swingende fifties rock-‘n-roll. Lily Moe smeet zich volledig en ook haar muzikanten gingen tot het uiterste, maar toch hadden wij het gevoel dat de rock-‘n-rollmachine ergens haperde en het optreden ter plaatse bleef trappelen. Het was al voorbij middernacht toen de Italiaanse Uncle Bard & The Dirty Bastards aan zet kwamen. Het feit dat de wintertijd vervangen werd door de zomertijd en bijgevolg de nacht een uur korter werd, zal er zeker mee de oorzaak van zijn geweest, dat een deel van het publiek reeds huiswaarts keerden. Aan de kwaliteit van deze zeskoppige band had het nochtans niet gelegen. Immers op de vorige editie zorgden deze heren reeds voor tonnen ambiance. Ook nu straalden energie en actie weer van het podium, terwijl de stevige op Ierse folk gebaseerde rock de laatste blijvers nog tevreden de nacht in stuurde. Deze tiende editie was zeker een succes. Ondanks het feit dat het momenteel nog steeds moeilijk is om Amerikaanse bands naar hier te krijgen, wist Peter Wetsels toch een meer dan behoorlijke affiche op poten te zetten. Net zoals op ieder festival waren er ook hier hoogtepunten en iets mindere momenten. Maar over de ganse lijn bekeken mag Peter terecht fier zijn over deze editie. Het talrijk opgekomen publiek is daar trouwens het beste bewijs van. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025