30 april 2022
Festivalterrein, Lessines

Report: Philip Verhaege ​
Foto's: ​© Philip Verhaege​ 
​
​Met dank aan: Roots & Roses
Op zaterdag 30 april en zondag 01 mei 2022 vieren we de aftrap van het festivalseizoen. Roots & Roses in het Waalse Lessines, op een boogscheut van Geraardsbergen was zowaar het eerste corona proof festival. Deze editie, na twee jaar van stilzwijgen, was meteen een dubbelfestival. Het is een cultfestival dat met zijn gedifferentieerde affiche blues, garagerock, rockabilly en Americana omarmt. De line-up werd even door elkaar geschut, maar de organisatie vond al even snel waardige vervangers. We begroeten in het weekend ook heel wat Belgische acts zoals Bertrand Lani & The Mudbugs, SONS, Deadline, Equal Idiots, High Jinks Delegation en Sloper. Het Roots & Roses Festival was alwaar een spectaculair muzikaal hoofdstuk. Naast zijn eclectische affiche konden de vele bezoekers ook genieten van heel wat zelfbereid lekkers en een breed gamma aan artisanale bieren. Het Festival is een ware smeltkroes voor  liefhebbers van moderne folk, blues, rock-‘n-roll, punk en garagerock. Maar de link met de blues is nooit ver zoek…..
 
Zaterdag 30 april, om 11u30 werd de aftrap gegeven door Bertrand Lani & The Mudbugs op de Roots Stage. In de familie Lani, na Fred, zijn grote broer, bekend bij heel wat bluesfans als Fred & The Healers, is hier Bertrand. In 2013 had de jongste Lani zijn debuutplaat  ‘It Get's Bluer In A While’ in de winkelrekken. Bertrand is zelf een doorwinterde singer-songwriter/gitarist die zijn strepen verdiende bij Family Healers. Om niet gecategoriseerd te worden had hij al snel een eigen stijl ontwikkeld. Opnieuw begeleid door de Mudbugs, keert Bertrand Lani terug met de EP ‘Small Bowl’. Countryside en blues met een vette knipoog naar die Americana-sound.
 
Op de Roses Stage maakte Trixie & The Trainwrecks haar opwachting. Een eerste duo die moderne blues en folk inluid. De band werd opgericht in London. Maar Trixie Trainwreck aka Trinity Sarratt werd geboren in San Francisco en verhuisde in een opwelling naar Berlijn toen ze 18 was. Toen Dylan Walshe Trixie Trainwreck voorstelde aan Charlie Hangdog met het idee om in Londen te spelen, had niemand kunnen voorspellen wat er zou gebeuren. Zij speelt gitaar en drums, terwijl Charlie Hangdog met zijn bluesharp het ritme indiceert. Country-blues-trash-nummers als ‘I’m Leavin’ en ‘Lonesome Whistle’ konden op heel wat bijval rekenen. Globetrotters die de muzikale wet dicteren.
 
In de Roots Tent was het de beurt aan The Black Wizards. Portugese jeugdigheid. Strak, stoner rock en fuzzadelische grooves. De band explodeerde eind 2015 op het toneel met hun debuut ‘Lake of Fire’, gevolgd door de EP ‘Fuzzadelic’ en het tweede veelgeprezen album ‘What the Fuzz!’. Het enige vrouwelijke gezelschap van de band is zangeres Joana Brito. Haar timbre slingerde zich moeiteloos tussen de ritmesectie van gitarist Paulo Ferreira, drummerster Helena Peixoto en bassist João Mendes. Met een intense explosie van emoties en heel wat een stevige fuzz waren songs als ‘Kaleidoscope’, ‘Reflection’ en vooral ‘I Hope You Know’ waren culminatiepunten in de set. Joana speelt gretig met haar wah wah pedaal, zonder in overdrive te geraken. Heerlijke fuzzadelic…
 
Moonshine Wagon staat te popelen in de Roses Tent. Deze heavy bluegrassband komt uit Baskenland en zijn sinds 2013 haast steevast ‘on the route’. Ze reizen in hun camper "The Wagon" de hele wereld rond om te doen wat ze het leukst vinden. En dat is live performen. Akoestische gitaarsnaren, dubble bas, banjo en viool zijn hierbij onvermijdelijk. ’Porca Miseria’ blijft helaas een actuele song, net zoals de titeltrack van de nieuwe plaat ‘Self-Destruction’, het Spaans vertolkte  ‘El Nao Sei’ en ‘You, Yourself And You’, over een hebzuchtigheid in een relatie. De akoestische snaren beroerden ook ‘I Want It ThatWay’, en dit tot de fles leeg was…’ Empty Botlle’, Hell yeah….
De soundcheck is amper getuned als Nine Pound Hammer aan hun set beginnen. Van een akoestische set naar een geëlektrificeerde showcase, het is maar een kleine stap voor de festivalganger. Cow punk, hardrock en Southern rock zijn de hoofdmoot. Nine Pound Hammer is een Amerikaanse cowpunkband  die werd opgericht in 1985 door zanger Scott Luallen en gitarist Blaine Cartwright in Owensboro, Kentucky. Het is een hardcore punkband die substantieel minimalistische hardcore-geluiden in hun sound verwerkt. Gitarist Earl Crim, drummer Brian Pulito en bassist Mark Hendricks vervolledigen de ritmesectie. Heel wat nummers vloeiden uit hun recentste album ‘When The Sh*t Go Down’, dat verscheen op het label Acetate Records. Vooral het heavy ‘Free Chicken’, ‘Drunks, Babies And Fools’ en ‘What Kind Of God’ waren spraakmakende versies.
 
In aangenaam contrast spijkerde de set van Jesse Dayton zich op de Roses Stage. Hillbilly en Americana zijn al jaren zijn ruchtmakend handelsmerk. Hij komt uit Beaumont, Texas en is niet de enige acteur op dit Festival. Dayton speelde met Lucinda Williams, Johnny Cash, Waylon Jennings en Willie Nelson én heeft hij de afgelopen jaren gitaar gespeeld op het nieuwste soloalbum van Guns N' Roses-bassist Duff McKagan. Daytons levensverhaal leest als een 'who's who' van Amerikaanse muziek. Smaakmakkers waren ‘Holy Ghost Rock N Roll’, ‘Bad Else’ en hij liet ons zelfs meezingen op ‘May Have To Do It’ en dansen op Slim Harpo’s ‘The Hip Shake’ dat naadloos overging in ‘Whole Lotta Rosie’, jawel de AC/CD klassieker dat hier in een countryjasje werd getoverd.
 
Tijd voor The Morlocks op de Roots Stage. Dé garagerockband uit San Diego, Californië en  opgericht in 1984. In zijn eerste incarnatie bestond de band uit gitarist Tommy Clarke, bassist Jeff Lucas , drummer Mark Mullen, net als zanger Leighton Koizumi en gitarist Ted Friedman , beiden voormalige leden van de Gravedigger Five . Na de splitsing in 1987, hervormde de groep onder Koizumi met een andere line-up. De nieuw gevormde Morlocks omvatten Koizumi op zang, gitaristen Bobby Bones en Lenny Popsop, bassist Nic "The Canadian" en drummer Marky. Openen met ‘Sittin On Top Of The World’ om te vervolgen met highspeed versies van ‘Teeanage, Teenage’ en ‘Time To Move’. Lets’ rock, baby…
 
Op de Roses Stage stonden drie jongen wolven ongeduldig te wachten. GA-20 komen uit Boston, Massachusetts en bedachten de bandnaam naar de gitaarversterker die Gibson van 1950 tot 1961 produceerde. Ze zijn beïnvloed door Hound Dog Taylor en werden genomineerd voor een 2018 Boston Music Award voor ‘Bluesact of the Year’ en voor de Blues Music Award als ‘Best Emerging Artist’. Gitarist Matthew Stubbs speelde gitaar bij Charlie Musselwhite, én hij vond zijn soulmates in zanger/gitarist Pat Faherty en drummer Tim Carman. De John Lee Hooker begeesterde boogie ‘No No’ was een prelude voor de setlist. Al werd het slowtime met ‘Just Because’ en slidegitaar betoverde songs als ‘She’s Gone’, het moddervette ‘Let’s Get Funk’ en uiteraard ‘Give Me Back My Wig’, uit het rijkelijke oeuvre van Hound Dog Taylor. If you don’t love the blues, you listen tot he wrong shit… Right on, Pat..!
 
Tijd voor een volgende Belgische act in de vorm van SONS. Garagerock avant la lettre. Ze komen uit Stu Bru ‘Nieuwe Lichting’ en speelde in 2018 op Rock Werchter. En jaar later was er de geboorte van de plaat ‘Family Dinner’ en prijkten ze op de affiche van Pukkelpop. De vaders van Robin Borghgraef (zang en gitaar), Jens De Ruyte (basgitaar en zang), Arno De Ruyte (gitaar) en drummer Thomas Pultyn waren Melselse vrienden, vandaar de simplistische bandnaam Sons. We genoten met volle teugen van songs als ‘Succed’ en ‘Sweet Boy’, maar ook het snarenplukken uit ‘Naughty’ én ‘Ricochet’ waren knallers. Sons, een retestrakke show!
 
Chicagoan Jake LaBotz stond meermaals op de bühne in Lessen. Van gelauwerd muzikant naar acteur. Een kleine stap voor LaBotz, waar voor hem zelfs een kleine hoofdrol werd weggelegd in de kaskraker Rambo en als blues zingende acteur in  de filmprent Animal Factory uit 2000. Hij werd eind jaren '60 geboren in Chicago, studeert aan het Shimer College en maakt eind jaren '80 kennis met blues. Jake speelde op straat, in bars, kerken en zelfs in tattooshops. Hij reist af naar New Orleans en de Mississippi Delta, en leert de kneepjes van het vak van de laatst levende vooroorlogse bluesartiesten zoals David ‘Honeyboy’ Edwards, Homesick James en Maxwell Steet artiest Jimmy Davis in The Windy City.  Zijn nieuwste album ‘They're Coming For Me’ dateert uit 2019. Hij opende met het swampy ‘Nickels and Dimes’ uit zijn plaat ‘Sunnyside’, om te vervolgen het bluesy ‘The Bankrobber’s Lament’ en de swingende countrysong ‘Shaken & Taken’ en de nieuwe single ‘I Don’t Want It, If It’s Not Above Love’. Wie zijn wij om hem ongelijk te geven! 
 
The London legendary alternative rock en new wave practitioners The Godfathers bekend van de wereldhit ‘Birth, School, Work, Death’ uit 1988 (hier de afsluiter van de set), stonden voor het eerst op de Roots Stage. The Godfathers zijn een van de meest ondergewaardeerde indierockbands van de jaren '80, een genre-tartende groep goedgeklede gitaarmaffioso's. Vocalist Peter Coyne, gitaristen Steve Crittal en Alex McBain, bassist Darren Bitch én drummer Tim James haalden hun invloeden uit de R&B en punkbewegingen. De single ‘You Don't Love Me’ uit de release ‘Big Bad Beautiful Noise’ klonk hier leuk en schuimig, net zoals rave-ups ‘Wild & Free’ en de countryritmiek van ‘Johnny Cash Blues’. ‘Unreal World’ klonk zelfs funky, ‘Lay That Money Down’, uit de nog te verschijnen studioplaat  'Alpha, Beta, Gamma, Delta' divergeerde met de song ‘One Good Reason’ dat even knakte naar jankende pop, net zoals de alternatieve hit en meerstemmige ‘She Gives Me Love’.  The Godfathers leggen nog steeds de lat hoog. Een totale overtuiging, een echte présence, haarscherp gitaarspel. En ze laten het er op de koop toe wel heel makkelijk uitzien.
 
Voor de legendarische  Flamin’ Groovies moeten we terug naar de Roses Stage. De rockband die in 1965 werd opgericht in San Francisco en oorspronkelijk geleid door Roy Loney en Cyril Jordan en speelden met grootheden als Iggy Pop & The Stooges en The Ramones. Er volgden in die vijftig jaar heel wat personeelswissels.  Gitarist en stichtend lid Cyril Jordan is het enig originele bandlid. Hun invloedrijke album ‘Shake Some Action’ uit 1976 was een succesverhaal. ‘Tore Me Down’ en ‘Way Over My Head’ klonk even fris als jaren terug. Net zoals de sixties rockers ‘Yes, It’s True’, ‘First Plain Home’ en het onvermijdelijke ‘Teenage Head’. Flamin’ Groovies klonken net zo groovy en rock-’n -roll als in hun beginjaren.
 
The King Khan & BBQ Show zijn langzaam een vaste waarde op het Festival. King Khan, oorspronkelijk van Indische afkomst, staat voor deze gelegenheid geprogrammeerd in de ‘Roots Tent’. Deze sensationele en in Berlijn gebaseerde artiest staat bekend om zijn grappen en grollen op het podium, net zoals zijn outfits. Garagerock en psychedelische soul worden herkauwd. De schaars geklede en overweldigende frontman maakte hier alweer de meest indrukwekkende capriolen. Dit jaar had hij zijn soulmate Mark “BBQ” Sultan meegebracht. Het scuzz-rock duo freakt er op los met songs als ‘Zombie’ en ‘Hold Me Tight’. Alles barst van energie. Het is haast zijn zielsmerk, schunnige rock uitdrijvingen als ‘I Don’t Giva A fuck, I Don’t Give A Shit’ karakteriseren de setlist.
 
The Black Lips uit Atlanta, Georgia hadden de eer om de eerste festival dag af te sluiten. Ook zij hadden met ‘In A World That’s Faling Apart’ een nieuw album in the stores. ‘Odelia’ is meteen een eerste single. Na de vele personeelswisselingen zijn alleen zanger/gitarist Cole Alexander en bassist Jared Swilley de enige over gebleven bandleden. Drummer Oakley Munson, Jeff Clarke (gitaar) en de  eigenzinnige Zumi Rosow die meer dan een deuntje mee blaast op saxofoon zijn de ideale soulmates voor het duo Cole/Jared. The Black Lips staan bekend om hun provocerende shows. De buitensporige garagerock steekt boordevol positieve energie, zo ook hier in Lessines. ‘Sea Of Blasphemy’, ‘Holding Me Holding You’, ‘Gentleman’ en ‘Dirty Hands’ waren volgende chapiters op de setlist. En waarschijnlijk zal ‘Raw Meat’, dat het indicatief is bij Reizen Waes, je ook wel bekend in de oren hebben geklonken. Maar dat hebben we hier gemist!
​