1 mei 2019
festivalterrein, lessines

Report roses tent: philip verhaege
Report roots tent: margod
​
​fOTOS: PHILIP VERHAEGE

Met dank aan: roots & roses
Roots & Roses Festival vierde zijn tiende editie. Een festival dat zijn muzikale roots cultiveert met bluegrass, rock-‘n-roll, garagerock en diepe rocktunes die allen  fundamenteel zijn gekoppeld aan de iconische blues. Het equivalent van Belgische en Internationale bands vindt hier zijn weg naar twee podia, de Roots en de Roses Stage.
Naast al deze schitterende muzikale omkaderingen komen ook de culinaire- en lokale bier liefhebbende levensgenieters aan zijn trekken. Sinds het ontstaan van het festival werkt de organisatie enkel met lokale -en liefst bio- producten. Een vijftigtal huiskoks staan garant voor kwalitatieve gastronomie. De kraampjes food zijn geglobaliseerd, of wat dacht je van Japan, Cambodja, Italië, Japan, Mauritius en uiteraard onze eigen Belgische keuken.
Tien jaar Roots & Roses dus, traditioneel op in één mei. Zou God dan toch een socialist zijn op die dag. Neen, dit is een brug te ver. De weergoden waren wel op de afspraak en een zonovergoten festivalterrein kon naast al dat lekkers uiteraard genieten van een muzikaal palet.
 
De muzikale dag begint rond de klok van 11u00 op en rond de Roots Stage.
Is er een dokter in de zaal…. Wel, blijkbaar wel want Dr. Voy mocht het festival starten. Een groep uit la Louvière, die ook nog eens uitstekende rock-‘n-roll speelt. Jeff Voy (gitaar & Vocals), Reg Voy (drums), Vince Voy (gitaar & backing vocals) en bassist Rod Voy hebben sinds vorig jaar de plaat ‘Apoclyptic Boms’ in de platenrekken. Het nummer ‘Apocalyptic Boms’ was met zijn scherpe en hoekige riffs meteen een excellente binnenkomer. En de heren konden ons in hun korte set ook overtuigen met ‘Rally Car’ en met een genetische impulsiviteit knalden ze ook ‘You Are Just A Dream’ door de woofer. Met vijf zelf geproducete albums achter hun naam, vonden we in hun muziek een volwassenheid die bij Dr. Voy past. 
 
Op naar de Roses Tent voor Everyone is Guilty. Een band die als een staartster door het Belgische roots firmament schiet. Mirco Gasparrini, een Liégeois met Italiaanse roots, is het meesterbrein achter de band Everyone Is Guilty. Slim Cessna ontdekte de band doorheen zijn passage in ons landje. Ook hij was al even snel onder de indruk. Welgeteld vijfendertig minuten kregen Mirco Gasparrini (vocals, gitaar), Jérôme Mardaga (elektrische gitaar), Jon Crespini (akoestische gitaar), Eric François (bas) en drummer Pierre Mulder van de organisatie. En in die korte tijdspanne hoorden we heel wat belovende alternatieve countrytunes en Denver-sound beïnvloede songs. Heerlijk waren vooral de single ‘A Wolf & A Lamb’, het opgewekte ‘Five Horses’, het activerende ‘Mother’ en vooral het aanstekelijke ‘God’s Or Nothing’ én de knappe country boogie ‘Peter’s Sermon’. Een knappe en terechte opener op de Roses Stage…!
 
De 10de editie van het Roots & Roses festival was haast niet mogelijk zonder de aanwezigheid van The Goon Mat & Lord Benardo. Nadat bassist Stinky Lou van de Waalse band Stinky Lou and The Goon Mat with Lord Bernardo dik tien jaar geleden de band verliet (om Lou’s Bar in hartje Luik te kunnen openen) bleven Mathias Dalle aka The Goon Mat en Fabian Bennardo aka Lord Benardo wat verweest achter. Maar het duo vond zijn muzikale weg en belandde bij de Boogie Beats. Gelukkig bleven ze intussen ook verder werken aan een eigen concept. The Goon Mat & Lord Bernardo serveren moddervette in gruis en slijk gedrenkte blues, trash boogie en complexloze blues met een scheut garagerock.
 
Terug naar de Roses Stage want daar wachten The Courettes. Old school garage rock uit Denemarken en Brazilië. Wat een sensatie! Na het explosieve debuutalbum ‘Here are the Courettes’ en de explosieve singles ‘Boom! Dynamite!’ en ‘Hoodoo Hop’ wachtte het duo Couri (vocals, gitaar) en drummer, vocalist Martin Couri een heuse carrière move. Fullspeed energieke uitvoeringen als ‘Hoodoo Hop’, met zijn fulminant drumwerk en het sixties beïnvloed ‘Money Blind’ uit de release ‘Here Are The Courettes!’ uit 2015 waren opeenvolgende hoogtepunten.
De hitsingles ‘The Boy I Love’, met zijn beukende gitaarriffs en het retro begeesterde ‘We’re Gonna Die’ waren onze favoriete nummers. Maar dan moest de titeltrack ‘Here Are The Courettes!’ nog de revue passeren. The Courettes, high speed garagerock dat flirt met het bovenaardse…
 
Voor The Sadies moesten we alweer naar de Roots tent.
De Canadese The Sadies zijn haast iconen van de garage rock. Ze hebben zowel wijlen Andre Williams, The Mekons 'Jon Langford, Jon Spencer, Robyn Hitchcock, John Doe, Buffy Sainte-Marie, Gord Downie als Neil Young op het podium begeleid. Drummer Mike Belitsky, bassist Sean Dean, zanger/gitarist Dallas Good en Travis Good (vocals, gitaar) komen uit Toronto, Ontario. Met hun punkrock-attitude staan ze inmiddels reeds meer dan twee decennia in de Amerikaanse muziekscène. Met hun typerend psychedelisch geraas van golvende feedback hadden ze al snel hun fanbase op de hand. De duale vocalen en gitaartalenten van de Good brothers, Dallas en Travis zijn zo belangrijk voor hun beoogde sound. Instrumentale surfrockers als ‘Cheat’ werden keurig afgewisseld met hippe songs als ‘Flash’ en het folky en viool geïnstrumenteerde ‘All Passed Away’ en ‘Uncle Larry’s Breakdown’. 
The Sadies zijn een laaiende, gloeiend hot live-band die hun publiek nauwelijks laat ademen.   
 
Calibro 35 is een Italiaans combo uit Milaan. Ze maakten hun opwachting in de Roses tent.
Deze Italiaanse funkband werd opgericht in 2007. De band heeft inmiddels vier albums en verschillende filmsoundtracks uitgebracht. Verschillende nummers van de band zijn gesampled in hiphop-producties. Waaronder ‘Ogni Riferimento A Fatti Realmente Accaduti’ door Dr. Dre gesampled op zijn album ‘One Shot One Kill’ (feat Snoop Dogg en Jon Connor) en Jay Z’ ‘Picasso Baby’.
Enrico Gabrielli (toetsenborden, fluit, saxofoon en xylofoon), bassist Luca Cavina, Massimo Martellotta (gitaar, toetsen) en drummer Fabio Rondanini vormen het kwartet. Hierachter zit topproducer Tommaso Colliva. Calibro 35’s grooves zijn een ontmoeting van het psychedelische met de seventies funksound. De band klinkt strak en het atmosferische ‘Intro’ is niet meer dan een leuk interludium. Massimo wisselt vlotjes tussen gitaar en keyboards en net dat geeft de band die extra slagkracht. Het coherente ‘Giulia Mon Amour’ uit de langspeler ‘Traditori di Tutti’ uit 2013, het funky fusion ‘Vendetta’, ‘Bouchet Funk’ en het uiterst dansbare chapiter ‘Travelers, Explores’ konden ook ons meer dan bekoren.
 
The Devil Makes Three, een Americana- band uit Santa Cruz, Californie staan vol ongeduldig te wachten in de Roots tent. Vocalist/gitarist Pete Bernhard, up-right bassist Lucia Turino en gitarist, drummer Stefan Amidon en tenorbanjo- speler Cooper McBean combineren gezellige bluegrass , alt-country, country, folk, blues, jazz en ragtime muziek. Ze hebben inmiddels zes album uitgebracht. Vorig jaar hadden ze de release ‘Chains Are Broken’ op het label New West Records te promootten. Samen met de geëvolueerde sonische benadering waren ‘The Bullet’ en ‘Drunken Hearted Man’ knappe insiders. Maar de introspectie die enigszins uniek is voor Bernhards werk werd ook hier bewerkstelligd in songs als ‘Gracefully Facedown’, dat werd begeesterd door een leuk country banjo deuntje. ‘Changes Are Broken’ nodigde uit tot meezingen, en ook de country uptunes uit ‘Black Irish’ en ‘Need To Lose’ zetten aan tot enige moves. Net zoals het swingende ‘Paint My Face’. The Devil Makes Three onderscheiden zich van alle andere folk bands..!
 
Voor Endless Boogie maakten we graag de oversteek naar de Roses tent. De band werd opgericht in 1997 in Brooklyn, New York. De huidige line-up van de band bestaat uit Paul ‘Top Dollar’ Major (zang, gitaar), Jesper ‘The Governor’ Eklow (gitaar), Marc Razo (bas) en drummer Harry Druzd. De bandnaam komt trouwens uit John Lee Hooker’s album ‘Endless Boogie’. De bandleden omschrijven hun sound maar al te graag als ‘Kraut Southern Rock’. Een smeltkroes van stevige jamrock , psychedelische rock , stonerrock en een portie bluesrock. De plaat ‘Vibe Killer’ uit 2018 is hun vijfde en tevens laatste release. Logisch dat hieruit enkele nummers naar onze hoofden werden geslingerd. De titelsong ‘Vibe Killer’ is met een vette knipoog nar Fat Possum en zijn diepe Mississippi blues. De fuzzy sound kenmerkte hier ook nummers als 'Occult Banker’ en het coulantere ‘On Cryology’. De uitgesponnen songs zijn haast geniale psychedelica. Helaas was stagediven verboden… een gemiste kans!
 
Wovenhand was er al bij in 2015. Hij maakte toen zoveel indruk  als afsluiter. Nu mag hij zijn ding doen in de late namiddag op de Roots Stage. Wovenhand is het alter ego van David Eugene Edwards, tot bij de split in 2005 het boegbeeld van 16 Horsepower. Deze uit Denver, Colorado afkomstige band mengt Americana met alternatieve country. Dat hij een brombeer is wisten wij al langer dan gisteren. Fotografen werden dan ook niet toegelaten in de fronstage. We namen dan maar wat kiekjes tijdens zijn soundcheck. En dat bleek een dankbaar geschenk. Na een Indiaanse bezwerende intro exorciseerde Edwards ons als het ware met songs  als ‘King O King’ en ‘Kingdom Of Ice’. Het waren slecht enkele exempels van zijn doorspekte sound en zware grafstem. Samen met drummer Ordy Garrison, bassist Gregory Garcia, Jr. en gitarist Chuck French was Edwards’ set een kosmische mix van stonerrock met progressieve en sludge nummers waarin zijn epische gitaarriffs versmelten met zware en complexe psychedelica.
 
Voor NYC- underground hero Jon Spencer keerden we graag terug naar de Roses tent. Hij is alive and kicking en heeft met zijn HITmakers alweer een nieuw project. Hij blijft hiermee één van de meest creatieve muzikanten uit de Amerikaanse rockscene. Na zijn passages met de Blues Explosion in 2012 en Heavy Trash vier jaar later betoverd Spencer ons alweer met opwindende Indierock en alternatieve hooks.
Zijn nieuwe plaat ‘Spencer Sings The Hits!’, uit 2018, is zowaar de eerste in dertig jaar onder eigen naam! Naast heel wat nieuwe nummers speelt Spencer haast alle classics van zijn nevenprojecten Heavy Trash, Pussy Galore, Boss Hog (met zijn vrouw, zangeres Cristina Martinez) én natuurlijk The Blues Explosion. Na een uitgebreide tournee door Amerika en Japan streken ze nu neer in Europa. Spencer, een volleerde showman, dweilt het podium. De band knalde meedogenloos met songs als ‘Alien’, ‘Wilderness’, ‘Overload’ en ‘Beetle Boots’. Een vierluik uit zijn vorig jaar verschenen album. De songs ‘Bellbottoms’ en ‘Dang’, beiden uit het album ‘Orange’ uit alweer 1994, komen van The Blues Explosion. Net zoals het nummer ‘New Breed’ dat Pussy Galore in de credits heeft. Het muzikale imperium werd verder ingezet met ‘Do The Trashcan’, de eerste single van het nieuwe album. Van Heavy Trash onthouden wij hier vooral het rockabilly begeesterde ‘Loveless’. En zo heeft Jon Spencer de afgelopen dertig jaar zijn unieke psychedelische garage-rootsrock sound steeds meer perfectionerend. Snoeiharde donkere blues blijft weliswaar zijn handelsmerk. Ook hij raast door zijn setlist heen, communiceert weinig met zijn fanbase en laat zijn heavy gitaarriffs spreken.
 
De Roots tent was volgelopen voor Kitty, Daisy & Lewis Durham. Ze komen uit het noorden van Londen en na de zelf titelende debuutplaat in 2008 was er drie jaar later het succesvolle ‘Smoking In Heaven’. Het trio had met ‘The Third’ in 2015 een nieuwe knaller van een release te promoten. Net zoals met de plaat ‘Superscope’ van vorig jaar. Het vintage geluid doet ons ook hier met enige heimwee ongewild terugdenken aan die fifties analoge sound. Heel hun doen en laten ademt dan ook deze sfeer uit en zorgt voor een betamende atmosfeer. De Durham familie blijken allen multi-instrumentalisten te zijn en switchen haast bij elke song van instrument. Daisy die zwanger is begint aan het drumtoestel. ‘Slave’ is meteen een knappe poprocksong, net zoals ‘It Ain’t Your Business’, met zijn schitterende harpriffs . De song ‘Baby Bye Bye’ nodigde uit tot meebrullen en als ook de Jamaicaanse trompettist Eddie ‘Tan Tan’ Thorton het gezelschap komt vervoegen met zijn ska arrangementen in het nummer ‘Turkisch Delight’ gaat het spreekwoordelijk dak er voor de zoveelste af. Daisy neemt vooraan plaats met haar drum voor het opgewekte ‘Going Up The Country’ en de energieke rock-‘n-roll song ‘Mean Son Of A Gun’. Staf!
 
Een laatste keer op naar de Roses Stage voor Black Box Revelation.
Ook dit duo was reeds te gast op het allereerste Roots & Roses festival in 2010.
Het Dilbeekse duo Paternoster (zang, gitaar) en drummer Van Dyck zijn gegroeid in hun rol als representanten van de Belgische rock-‘n-roll. Net zoals dit festival trouwens. Wie drie AB’s kan vullen en Werchter moeiteloos inpakt, verdiend alvast zijn stek in Lessines. ‘Kick The Habbit’ schalde alweer mateloos door de woofer. ‘War Horse’ was een meezinger die Paternoster wel tot vijf keer terug inzette en ook ‘Gloria’ is inmiddels een instant klassieker. Tijdens ‘Blown Away’ ging het gaspedaal er dan voor heel even af. Ja, voor heel even… ! Hypnotiserende gitaarriffs en beukende drumpartijen, het trademark van een sympathiek duo. Black Box Revelation blijven wij ook hier koesteren.
 
 
De Aussie Christopher William ‘C.W.’ Stoneking had de eer om het tiende Roots & Roses Festival af te sluiten in de Roots tent. De meervoudige award winnende en genomineerde singer-songwriter, gitarist heeft inmiddels drie succesvolle albums op zijn credits. Hij werd geboren in Katherine, Northern Territory , op 15 maart 1974. In 2005 nam Stoneking een album op met originele blues composities, ‘King Hokum’ . Het album werd met veel lovende kritieken ontvangen in de Australische media.  In 2006 richtte Stoneking dan zijn begeleidingsband op, het Primitive Horn Orchestra. Met swingende vooroorlogse blues en raggtime laat hij een uitgelaten menigte in Lessines nog een laatste keer dansen. En dat begon met ‘The Jungle Swing’ en ‘The Thing I Do’ uit zijn nieuwe plaat. Tussendoor spoelde hij zijn slissend stemtibre en zette zijn weg verder met ‘Zombie’. Een heupwiegende menigte genoten ook van de calypso-song ‘The Love Me Or Die’, het bluegrass geënthousiasmeerde ‘Good Luck Charm’ en de slowblues ‘Tomorrow Gon’ Be To Late’. Net zoals de blues story telling song ‘Handyman Blues’ uit zijn album ‘King Hokum’ uit alweer 2006.
 
Roots & Roses was alweer voorbij. Wij dachten dat het festival vorig jaar aan zijn maximum capaciteit toe was. Neen, niets is minder waar. Deze editie overtrof alle vorige uitgaven. De duizenden bezoeker genoten van heel wat moois. Noteer alvast in jullie agenda 01 mei 2020…!
 
Met dank aan Fred Maréchal, Miriam Boone, het Roots & Roses Festival, de vele vrijwilligers en het Cultureel Centrum René Magritte, Lessines