maandag 1 mei 2023 
Festivalterrein, Lessines

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Roots & Roses
Roots & Roses is terug, twee dagen lang, en dit met liefst 28 bands. Met de editie van 2019 had het festival al eens hoogtepunt gehad wat betreft het bezoekersaantal. Een jaar later werden alle culturele evenementen helaas afgelast vanwege de pandemie. In 2021 werd er tijdens de maand juli een beperkte zomereditie opgezet, ieder in zijn bubbel, ieder op zijn zitje, iedere aan zijn tafeltje. In 2022, net toen de grip van de pandemie wat begon weg te kwijnen, keerde het festival terug naar zijn gebruikelijke format,  weliswaar met enkele annuleringen uit de States. Wie had gedacht dat de uitgave van 2023 terugkeerde naar de gebruikelijke indeling, kwam wat bedrogen uit. Zijn twee gebruikelijke en alom gekende Roots & Roses Stage stonden nu opgesteld in één en dezelfde tent…dit omwille van veiligheidsredenen en een te doorweekte ondergrond om een tweede festivaltent neer te planten…
 
In tegenstelling tot zondag starten we nu op de Roses stage met The Cleopatras. Een Italiaanse band die zijn ontstaan vond in 1998, en dit met vijf vastberaden en best wel grappige dames. Ze brengen surf en punkgaragerock, vol zelfspot. Het staat in scherp contrast met die uitgesproken overwegend mannelijke rockwereld. ‘Bikini Girl’ is de vierde langspeler van deze dolgedraaide knappe meidenband. Met een creatieve en vooral expressieve sound maken we kennis met heel wat nieuwbakken nummers. Van ‘Vagina’ ging het naadloos naar ‘Forty’, ‘Chick Habbit’ en ‘Ye-Ye Girl’. De jeugd krijgt hier alweer een pak podiumervaring aangeboden, en die grijpen The Cleopatras met beide handjes. Cleopower!
 
Na drie jaar onder verschillende groepsnamen, waarvan de meest recente Neptunian Maximalism  and its Supernova Arkestra, keert het free/psych/doom/drone combo terug naar de basis van vrije muzikale improvisatie! Multi-instrumentalist/vocalist Guillaume Cazalet en saxofonist Jean Jacques Duerinckx vormen op de Roots stage de ruggengraat van dit polymorfe project, dat startte in april met een exclusieve creatie op initiatief van de vrienden uit de Brusselse Botanique. Nu had het duo speciale gast Sattar Khan op ‘tablas’ meegebracht. Een verrijking voor die hypnotiserende sound. Ze eindigden hun showcase zoals ze was begonnen. Met een lang uitgerekt nummer. Improviserend was de Roots stage was al snel ingepakt met hun sound die zelfs psychrock en free jazz omarmt.
 
We draaien ons even om voor de Psychonaut. Een metalband uit het Mechelse. Een band dat van oorsprong Generation noemde. Psychonaut werd opgericht door zanger-gitarist Stefan De Graef, bassist Thomas Michiels en drummer Peter Le Page. In 2020 kwamen ze als hoogste nieuwkomer op #42 in Studio Brussel's De Zwaarste Lijst met het nummer ‘The Fall of Consciousnes’. Twee jaar later promootten ze de langspeler ‘Violate Consensus Reality’ op het label Pelagic Records. De single ‘Interbeing’, maar vooral ‘All I Saw As A Huge Monkey’ uit 2018 én een uitgesponnen ‘The Fall Of Consciousness’ konden op heel wat sympathie rekenen.
 
Lee Bains & The Glory Fires zijn een zeer originele Southern rockband uit Birmingham, Alabama. Een formatie die ver af staat van de clichés van het genre. De muziek van Lee Bains is alternatief, krachtig en eigentijds. Kortweg, een uitstekende band. Op vijf augustus ‘23 brengen ze met ‘Old-Time Folks’ hun vierde studioalbum uit via het label Don Giovanni Records. Zanger/gitarist Lee Bains, bassist Adam Williamson en drummer Blake Williamson hebben een reputatie opgebouwd wat men in de vakpers NPR ook wel eens ‘punks revved up by the hot-damn hallelujah of Southern rock’ noemt. Vaak zijn de teksten politiek geladen, net zoals in de knappe Southern rocker ‘Lizard People’. Voor Labour Day haalden ze (In Remenbrance of the) 40-Hour Week én ‘God’s A-Working, Man’ van onder het stof. Iedereen heeft het tegenwoordig over de schitterende formatie Robert Jon & The Wreck, maar ook Lee Bains & The Glory Fires zijn een ontdekking waard. Power To The People !
 
Nog een geweldig duo zijn The Devil’s Barkers. De onwaarschijnlijke en presumptieve ontmoeting tussen Fred Lani  (Fred & the Healers, Superslinger, X-Three) en Giacomo Panarisi (Romano Nervoso, Giac Taylor, Hulk).  De band zag het licht in 2021 op initiatief van het Roots & Roses team. De twee muzikanten staan dan ook wel heel dicht bij de organisatie. Zij zijn zelfs de enige twee echte externe adviseurs voor het programma! Met Devil’s Barkers komen de twee programmeringslijnen van het festival samen in één band; explosief en verrassend! Songs als ‘The Punisher’, ‘X-Shaped Gun’ en vooral ‘The Fall’ waren gedoodverfde rockers.
 
Voor zanger/gitarist en songsmid Bai Kamara Jr. moesten we naar de Roost stage, Hij werd geboren in West-Afrika, daar waar het allemaal begon. Hij is de zoon van een voormalige ambassadeur, werd geboren in Bo Town, Sierra Leone, groeide op in het Verenigd Koninkrijk en woont ruim vijfentwintig jaar in het Brusselse. Diep doordrongen van de polyritmiek van zijn geboorteland begon hij muziek te spelen. Hij liep school ging in Manchester en Bath, Engeland, waar hij in de ban raakte van John Lee Hooker, Big Bill Broonzy en andere legendarische blues artiesten. Hij genoot er van een succesvolle carrière in het Europese soul en R&B-circuit én bracht een handvol succesvolle cd's uit sinds zijn debuutrelease de EP’ Lay Your Body’. Topics als corruptie, machtsmisbruik en sociaal onrecht, waarvan hij getuige was in Afrika en ver daarbuiten, stromen als een rivier doorheen zijn muziek. Kamara leidt met de The Voodoo Sniffers een vierkoppig ensemble. Bai heeft een warme soulstem en zijn cordiaal timbre doet ons hier vaak denken aan Keb’ Mo en Eric Bibb. Een album kreeg de titel ‘Salone’ mee, wat gewoonweg Sierra Leone in de Krio-taal betekend.  Een album dat doorspekt is met blues en rootsmuziek. Bai haalt zijn muzikale inspiraties uit zijn Afrikaanse roots. Anno 2023 heeft hij met ‘Traveling Medicine Man’ nieuw werk in de winkelrekken.
Met zijn opwindende sound creëerde hij ook hier haast een muzikaal orgasme. Eentje dat hij graag kruid met akoestische instrumentatie en die rettestrakke ritmesectie. Neem hierbij zijn uiterst warme soulstem en je krijgt die subtiele blues en roots sound. Met een melodieuze shuffle drum was ‘Trouble’ vrijwel meteen een knaller van een openingsong. Net zoals ook de Afrikaanse bluessong ‘Cold Cold Love’ doordrenkt is met zijn doorleefde soulstem. Van de ballade ‘It Ain’t Easy’ ging het naar de bluesnummers ‘Miranda Blue’ en ‘Cry Baby’, om al even snel te contrasteren met ‘I Don’t Roll With Snakes’, drijvend op die rauwe John Lee Hooker boogie ritmiek. Bai Kamara begeesterde ons een laatste keer met het funky en voodoo schurende ‘Fortune’. En dat is hij zeker…
 
Ada Oda is misschien wel de nieuwste sensatie uit ons Belgenlandje. Het is een nieuwe band uit de Brussel-scene dat binaire en uptempo rock offreert. Zij die het post-punk aplomb van de jaren tachtig synthetiseert. Het project werd in 2020, tijdens de eerste covid vrijheidsberoving geïnitieerd door César Laloux (The Tellers, BRNS, Italian Boyfriend). Hij, die al even snel vergezeld werd door zangeres Victoria Barracato. Opzwepende muziek dat balanceert op de grenslijn tussen die knappe en exclusieve Italiaanse songteksten én die diep beukende garagerock. Op het podium en in de studio wordt het duo omringd door Marc Pirard op bas, Alex De Bueuger en Aurélien Gainetdinoff op gitaar. Ada Oda staat dit jaar ook in voor het lijflied van Roots & Roses. Het album ‘Un Amore Debole’ was de debuutplaat in 2022. De rocker ‘Niente Da Offrire’, het opwindende ‘Un Amore Debole’ en ‘Non So Che Cosa Ne Sara Di Me’ zijn hier dan ook dé belichaming voor hun sound.
 
Fantastic Cat, op de Roots stage is de reünie van vier Amerikaanse singer-songwriters in een superband. Ze offreren elektrische folk en Americana muziek geworteld in de jaren 60 en ‘70. Hun single ‘C’Mon Armageddon’ wordt stilaan een hit, en klinkt als een jonge Bob Dylan, en heeft net als ‘Nobody’s Coming To Get You’ dat ruwe in zich. En dat divergeert met het pop-getinte ‘Fioan’ en ‘Wild & Free’. Ze zeggen dat sommige katten cool worden geboren. Anderen hebben hun imaginatie opgedrongen. Wel, deze jongens zitten ergens in het midden. Fantastic Cat zijn één van de ontdekkingen op Roots & Roses 2023!

​Net als de band Les Deuxluxes zijn ook The Courettes een koppel in het echte leven én dat ook nog eens samen op een podium staat.  Het sprankelende Braziliaans-Deense duo Flavia (gitaar/zang) en Martin Couri (drums) zijn al een paar jaar op de Europese neo-garagescene te zien. The Courettes zijn absoluut een must op de Roses stage. Hun muziek is inventief, fris en geïnspireerd. Wat een sensatie alweer, net zoals toen hier in 2019…! Na het explosieve debuutalbum ‘Here are The Courettes’, de explosieve singles ‘Boom! Dynamite!’ en ‘Hoodoo Hop’ wachtte het duo Couri (vocals, gitaar) en drummer/vocalist Martin Couri een heuse carrière move. Fullspeed energieke uitvoeringen als ‘Hoodoo Hop’, met zijn fulminant drumwerk en het sixties beïnvloed ‘Time Is Ticking’ konden op heel wat instem rekenen. Songs als ‘Daydream’, met zijn beukende gitaarriffs én het retro begeesterde ‘Tough Like That’ waren ook hier onze favoriete nummers. Maar dan moest ‘Stawberry Boy’ nog de revue passeren. The Courettes, high speed garagerock dat flirt met het bovenaardse…

​Delvon Lamarr Organ Trio is een instrumentale soulfunkband uit Seattle. De band put zijn geluiden uit de soul, funk en blues van de jaren 60 en ’70. De stijl van Booker T & The MG.'s is dus nooit ver weg. Uitstekende muziek op Hammondorgel dus! Het Delvon Lamarr Organ Trio werd opgericht in 2015. Een jaar later was er het debuutalbum ‘Close But No Cigar’, waarmee ze zichzelf introduceerden aan de wereld. Nu is er ‘Cold As Weiss’, de opvolger van ‘I Told You So’ uit 2021. Songs als ‘Pull Your Pants Up’ en ‘Don’t Worry ‘Bout What I Do’ knalden onvoorwaardelijk op de Roots stage. Dit alles stond dan weer in aangename antithese met covers als ‘Move On Up’ (Curtis Mayfield)  en het enigszins verrassende ‘Careless Whisper’ van Georges Michael. Delvon Lamarr is dan ook een virtuoos op Hammond B3.
 
Kadavar is een uit Berlijn afkomstige vintage hardrockband. Een band die diep geïnspireerd is door de grote bands uit de jaren '70 zoals Led  Zeppelin en Black Sabbath, al blijft hun sound ook diepgeworteld in de blues. In 2010 begonnen drummer Christopher ‘Tiger’ Bartelt en gitarist Philipp ‘Mammut’ Lippitz samen te performen. Ze werden pas een band toen Christoph ‘Lupus’ Lindemann toetrad als zanger/bassist. Niet veel later besloot Lindemann over te stappen op gitaar, waardoor Lippitz de baslijnen kon beroeren. De plaat ‘Berlin’ uit 2015 behoord tot het beste wat Kadavar ooit heeft uitgebracht. De nieuwste, uitgebracht in 2020, is logische wijs ‘The Isolation Tapes’. Alweer een thematiserende alteratie en spirituele ontwikkeling in de sound. Het prijkte zelfs op nummer tien in de Duitse album charts. Dit trio toert vooral in het Stoner-circuit en konden dan ook niet ontbreken op de Roses stage. ‘Lord Of The Sky’ is haast een traditionele opener, maar was pas hier de derde song. Openen deed de band met ‘All Our Thought’. In snel tempo volgen opruiende nummers als ‘Under The Sun’, van Black Sabbath, het veelzeggende ‘Die Baby Die’, het toegankelijke ‘Doomsady Machine’ en een uitgesponnen ‘Purple Sage’.
 
Barrence Whitfield werd als Barry White geboren in Jacksonville, Florida, en begon al snel te zingen in het plaatselijke gospelkoor. Daarnaast was hij drummer in talloze funk en prog.-rock bands. White nam de artiestennaam Barrence Whitfield aan om verwarring te voorkomen met zijn zeer bekende naamgenoot, de disco en soullegende Barry White. Hij is een legendarische figuur van de zwarte Amerikaanse Rhythm & Bues. In 1977, toen hij studeerde aan de Boston University richtte hij de band Barrence Whitfield & The Savages op. Zijn  muziek is krachtig, energiek, rauw en zit boordevol humor. Zijn explosieve podiumoptreden en rechttoe rechtaan rock-‘n-roll was ook hier een van de vele culminatiepunten. Barrence opende strak met ‘The Wolf Pack’, uit zijn langspeler ‘Rockinitis’ uit 2015. Maar Whitfield knutselde een fijne setlist in elkaar. Opwindende rock-‘n-roll waren ‘Bip Bop Bip’ en ‘The Corner Man’. Was ‘I’m Sad About’ een zeldzame ballade, ‘Right Hand Man’ een onvervalste rocker en waande hij zich een bokser in de ode aan een van de grootste onbekende vuistvechters aller tijden ‘Willie Meehan’. Tussendoor ontdekten we zijn rockabilly sound in ‘Turn Your Damper Down’ en was ‘Rock and Roll Baby’ knappe sixties rock.
 
Het Zweedse Graveyard is een gerenommeerde hardrockband. Zij mochten er de stekker uittrekken op de Roses stage! Hun muziek is energieke bluesrock, met een vette knipoog naar die seventies sound. Ze bewegen zich in een traditie rond Black Sabbath en Johnny Winter. Kortom, ze passen perfect in die rock-‘n-roll line-up van Roots & Roses. Al meer dan tien jaar is de band te zien in de Stonerscene. Zanger/gitarist Joakim Nilsson vind zijn soulmates in bassist Rikard Edlund, drummer Axel Sjöberg en gitarist Jonatan Ramm. Ze rammeien van start tot finish. Psychelica en hard bluesrock kruiden de setlist. De strakke beat van ‘Hard Times Lovin’, de hardrocktunes van ‘Please Don’t’ over hardhitters als ‘Slow Motion Countdown’ en ‘Walk On’. Het ging er verdorie hier allemaal mateloos in!
 
Pokey LaFarge is één van de meest vernieuwende zangers van zijn generatie. LaFarge werd geboren als Andrew Heissler in Bloomington , Illinois. De bijnaam ‘Pokey’ werd bedacht door zijn moeder, die hem als kind zo zou aanmanen om er wat spoed achter te zetten In zijn vroege tienerjaren ontdekte hij de waardering voor oudere blues muzikanten zoals Skip James, Robert Wilkins en Sleepy John Estes. Nadat hij op 16-jarige leeftijd Bill Monroe had ontdekt, ruilde LaFarge de gitaar die zijn grootvader hem had gegeven in voor een mandoline. Hij nam de naam Pokey LaFarge aan omdat het klonk als wat hij muzikaal zocht in de tijd dat hij door het land trok. Met zijn crossover van vintage swing, ragtime, oldschool blues en een streepje jazz is Pokey Lafarge uniek in al zijn muzikaliteit. ‘I Will Awake The Dawn’ en ‘Get It For It’s Gone’ personifiëren zijn sound. Americana, early jazz, ragtime, countryblues, Western swing, Vaudeville en Appalachian folk. Zijn muzikale rijkdom en erflating is zo ruim. Het nummer ‘To Love Or Be Alone’ is zelfs een Mariachi begeesterde ballade uit het album ‘In The Blossom of Their Shade’. Na het twanggitaar extatische ‘Yo-Yo’ en de ragtime swing van ‘La La’ én ‘Something In The Water’ kwam zelfs het jazzy ‘Wanne Be Your Man’ en de rocker ‘Central Time’ de setlist accorderen. En toen kwam Addie Hamilton nog de sectie vervoegen met haar sexy moves dito stem, en groeide ‘Goodbye Barcelona’ uit tot een considerabel duet. ‘Goodnight, Goodbye’ keilde Pokey een laatste keer. Dit was Pokey LaFarge’s derde passage op het Roots & Roses Festival. Terecht deze keer als top of the bill…!

​