woensdag 1 mei 2024
Festivalterrein, Lessines
​
Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Roots & Roses
Roots & Roses is zo’n een festival waar men muziek kan ontdekken in een aangenaam en gezellige omkadering. Een festival dat zijn muzikale roots ook graag cultiveert met bluegrass, rock-‘n-roll, garagerock en diepe rocktunes. Een sound die allen fundamenteel zijn gekoppeld aan die iconische blues. Het equivalent van Belgische en Internationale bands vindt hier al jaren zijn weg naar de twee podia, Roots en Roses Stage.  Naast al deze schitterende muzikaliteit komen ook de culinaire- en bierliefhebbende levensgenieter aan zijn trekken. Sinds het ontstaan van het festival werkt de organisatie enkel met lokale -en liefst bio-producten. Heel wat huiskoks staan dus garant voor kwalitatieve gastronomie. Roots & Roses, traditioneel op één mei. Zou God dan toch een socialist zijn op die dag. Neen, dit is een brug te ver, maar de weergoden waren wel op de afspraak en een zonovergoten festivalterrein kon naast al die lekkernijen uiteraard genieten van een muzikaal palet, en dit alweer voor een dertiende jaargang….
 
We begonnen er al vroeg aan op de Roots Stage met The Golden Glows. Een akoestisch als al even mysterieus en sprankelend Antwerps trio, dat helaas wegens ziekte van een van de bandleden was herleidt tot, jawel u raad het al… een duo! Met hun warme tweestemmige harmonieën blazen ze met alle gemak heel wat nummers en melodieën leven in. Eén gitaar en die gouden stemmen vormen de kern van al die muzikale avonturen. Vooral met hun langspeler ‘Prison Songs’ (Live at AB) uit 2009 maakten ze indruk. Eind vorig jaar was er ‘Sunrise’, een dromerige, poëtische plaat met een simpele boodschap. Op de Roses Stage vormt ook enige kwetsbaarheid hun grootste kracht. Minimalistisch en eenvoud, ze schitteren in al hun simpliciteit. We maakten kennis met nieuwe songs als  ‘Sunrise’, ‘Stardust’ en ‘California (The Golden Staten) uit die nieuwbakken langspeler.
 
De Indierockband Soror, ontstond uit de ontmoeting tussen Sophie Chiaramonte, een bassist met een passie voor rock én Alice Ably. De sound is een osmose tussen betoverende bas en Beth Gibbons-doordrenkte zangpartijen, en dat wordt verrijkt met scherpe drumgrooves en subtiele gitaarlijnen. Hun eerste EP ‘New Born’ werd uitgebracht in september 2023 en markeert heel wat psychedelische accenten. Ze houden ons bij de les met songs als ‘Shadow Of A Doubt’, de Indierocker ‘Bohemium Paradise’, die eerste single uit de debuutplaat, en ‘Copy Of You’. Soror, een buitengewone jonge rockgroep uit het Brusselse op de Roses Stage.
 
De Aussie Jesse Redwing was halve finalist op de 2024 International Blues Challenge op de iconische Beale Street in Memphis. Afkomstig uit Sydney, Australië, kanaliseert Jesse Redwing de geest van de Chicago-blues, daar waar hij werd beïnvloed door legendes als Howlin’ Wolf en Muddy Waters. Denk hierbij ook die Britse Bluesboom en je bekomt een authentieke sound. Met zijn eigentijdse kijk, begeleidt door Eric op drums en Carlo Van Belleghem op bas, maakt hij al snel indruk op de Roots Stage. Hij opent zeer funky met ‘I Don’t Wanna End Up Like That’ én eert zijn bluesgoden in nummers als het diepe Delta extatische ‘Turn Away’. Redwing slurpt tussen zijn bluesy harpriffs door van zijn bottle Tequila en zet de moddervette swamp boogie ‘Run DB’ in de steigers. Knap!
 
Voor Eosine, een jong rockkwartet uit het Luikse onder leiding van Elena Lacroix moesten we opnieuw naar de Roses Stage. Geïnspireerd door de bedwelmende en etherische soundscape van die “shoegaze”, evolueren de songs van Eosine naar meer progressieve structuren. Vocale harmonieën en openhartige melodieën, een vurige sound en heel wat psychedelische ondertonen. Eosine werd anno 2024 geselecteerd voor Humo Rock Rally, daar waar ooit bands als o.a. The Machines, Noordkaap, Novastar, Das Pop, Compact Disk Dummies en Warhola werden onthuld. En het gaat hard en slingeren ons naar een volgend delirium met songs als ‘Limewood’ en ‘Plant Healing’, uit de EP ‘Carolline’. En ook die aanhitsende gitaarriffs van Dima Fontaine begeesteren songs als ‘No Horses’ en ‘Above’. Hell yeah..!
 
Singer-songwriter Willy Mason werd geboren in White Plains, New York. Hij groeide op met folkmuziek en is de zoon van Jemima James en Michael Mason, die beiden begaafde songwriters waren. Hij sleet zijn tienerjaren met bands als Nirvana en maakte zijn podiumdebuut op 19-jarige leeftijd. Met enige cynisme van grunge, punk en Indierock hypnotiseert Mason het podium in de Roots Tent. En Mason divergeert zijn setlist met het swampy ‘Reservation’ uit 2021, de countryballade ‘Sharon’, het mooi geconstrueerde ‘RipTide’ én de voetstampende rocker ‘Our Town’ en de bluesrocker ‘Take It Off’. Willy Mason even zwoel als emotioneel.
 
De Frans band Dirty Deep is beïnvloed door Delta blues iconen als Little Walter, Son House, Sonny Boy Williamson II, John Lee Hooker en Robert Johnson. Vocalist en mondharmonicavirtuoos/gitarist Victor Sbrovazzo, drummer Geoffroy Sourp en bassist Adam Lanfrey vormen de basis voor dit powertrio en maakten hun opwachting op de Roses Stage.  Dirty Deep is een verwijzing naar de swamps en Louisiana. Garageblues waarbij de band grunge- en bluesinvloeden mêleert, en die de Fat Possum-bluesstijl hier heel de set insisteert. Dirty Deep kreeg de handen op elkaar met nummers als ‘Let It Ride’, het typerende ‘Bottleneck’ uit de langspeler ‘Shotgun Wedding’ en ‘Shake It’.
 
Eriksson - Delcroix & The Leftbank Ramblers brengen een ode aan de country pioniers op de Roots Stage. Een verademing na al dat jonge geweld. Als kind haalde Nathalie Delcroix heel wat inspiratie uit de countryalbums van haar ouders. Bjorn Eriksson kennen we beter als de gitarist van Zita Swoon, Maxon Blewitt en Admiral Freebee. In 1999 ontmoetten Nathalie en Bjorn elkaar en het was liefde op het eerste gezicht. Hun stemmen leken bedoeld om elkaar te vinden. Na vier albums is het tijd voor Eriksson-Delcroix om de gitaar en een microfoon op te pakken en te doen wat ze het liefste doen: spelen zoals hun country-helden. Ze laten zich omringen door een stelletje formidabele muzikanten “The Leftbank Ramblers”, Elko Blijweert op gitaar, Tomas De Smet op contrabas, Peter Pask op gitaar en keyboards én drummer Alain Rylant.
Hank Williams wordt geëerd in zijn ‘You’re Gonna Change’ en ‘Lovesick Blues’. Thomas Dolby’s ‘I Scare Muself’ was een hemelse herwerking. Er was even cajun met ‘Mississippi Woman, Louisiana Man’ en de folksong ‘If I Were a Carpenter’, origineel van Tim Hardin, was een majestueuze vertolking én een volgende goosebumps song.

De Amerikaanse bluesrockers The Cold Stares toerden als duo haast tien jaar de wereld rond. In 2023 begon de band een geheel nieuw soort chemie te omarmen en begon aan hun volgende hoofdstuk. Een derde lid werd toegevoegd en die klassieke powertrio sound, waarmee ze zijn opgegroeid in Evansville, Indiana, kanaliseerde met het explosieve en veelgeprezen album ‘Voices’. Gitarist/vocalist Chris Tapp, drummer Brian Mullins en ‘last but not least’ bassist Bryce Klueh vormen de kern van dit energieke format. En dat hebben we geweten op en rond de Roses Stage. De Southern rocker ‘Horse To Water’ was ook hier blijkbaar de perfect openingsong. Het bleek de aanzet tot meer. ‘Fool’s Gold’ helde naar garagerock en die typerende Pixies sound en dat alles contrasteerde gezellige met die diepe bluesklanken van ‘Nothing But The Blues’ en ‘Prosecution Blues’.
 
De afgelopen vier jaar toerde Michelle David and The True Tones de wereld rond, nu prijken ze terecht op de Roots Stage. David komt uit North Carolina, groeide op in New York en zong zoals velen van haar soulmates op zeer jonge leeftijd in een gospelband, The Mission Of Love. Met haar True Tones presenteert ze opzwepende soulgrooves en strakke melodieën.  Dit Nederlands-Amerikaanse kwartet speelde voor uitverkochte zalen, in theaters en festivals zoals Pinkpop en het North Sea Jazz Festival. Michelle David en haar muzikale metgezellen verruimen hun artistieke horizon met hun opus ‘Truth & Soul’. Souldiva David tracht ons te bekeren met soulsongs als ‘Brothers and Sisters’, ‘That Is You’ en If You Don’t Try’. En ze verkondigd ook haar geloofsovertuiging in gospelsongs als ‘Peace’, en neemt ons mee naar haar kerkgemeenschap in NYC met ‘More Grace’ en ‘You Are Rocking My Soul’. Michelle David weet blijkbaar hoe een soulfeestje op te bouwen. Amen..!
 
Van een ander orde was Frankie and The Witch Fingers, opborrelend uit de psychedelische spreekwoordelijke teerputten van LA. Ze zijn het grootste deel van het afgelopen decennium een ​​constante bron van die oergroovy, zo ook op die Roses Stage. De band trad op als openingsact voor ZZ Top en Cheap Trick op een handvol Amerikaanse tourdata in 2019. Gevormd en gerijpt in Bloomington, IN voordat ze naar het westen trokken. Daar waar ze rondhingen met heel wat garagerock gespuis uit LA. Progressief geïnfecteerde postpunk en psychische heldendichten die ze muzikaal omarmen met heel wat opruiende gitaarriffs en drummokerslagen. Zanger/gitarist Dylan Sizemore, Josh Menashe (leadgitaar, synthesizer, sax, fluit), bassist Nicole "Nikki Pickle" Smith en drummer Nick Aguilar vormen de basis voor die beoogde sound. Het stagediven kon beginnen…
 
Dé Belgische rootsiconen The Seatsniffers zijn terug van nooit weggeweest, en dit na twaalf jaar stilte. Walter Broes en zijn soulmates mochten afsluiten op de Roots Stage. Met een mixture van rock-‘n-roll, rockabilly, een scheut soul en heel wat gut-bucket blues geïntroduceerd met een hoge dosis energie en bijhorende attitude, en dit in de originele oerbezetting met Walter Broes (zang, gitaar), Bop De Houwer (contrabas), Piet De Houwer (drums) en Roel Jacobs (saxofoon). Een stomend setje rockabilly dat werd ingekleurd met nummers als ‘Loudmouth’, ‘Git’s Done’, ‘Crush On You’ en ‘Arabian Love Call’. The Seatsniffers are probably Belgium’s best international roots rock band.
 
DeWolff, een muzikale roedel uit Nederlands Limburg mochten het festival afsluiten. En of Southern Rock populair is dezer dagen. De Roses tent zat overvol voor die energieke band die haast constant gedijt op een alteratie van muzikale stromingen. Van psychedelische Southern rock tot gezanten van die opwindende soulsound. Nu hebben ze de langspeler ‘Love, Death & In Between’ te promoten. De blikseminslag voor deze release kwam er toen zanger/gitarist Pablo van de Poel een sermoen bijwoonde in Al Green’s kerkgemeenschap in Memphis, Tennessee. Hij was diep geëmotioneerd door de muzikale ervaring en wilde nieuwe nummers designeren die die sfeer benaderden. Het is haast een religieuze ervaring. Op de tonen van Howlin’ Wolfs’ I’m The Wolf’ openen ze vrijwel meteen strak met ‘Night Train’. Uitgesponnen songs zijn haast een trademark voor DeWolff. Amper zeven songs keilen ze door ons strot. Heel wat rauw gitaar-gesoleer van de master himself, geaccordeerd met heel wat Hammond orgel arrangementen en dat strakke en zware slagwerk. ‘R U My Savoir?’…met zijn diepzinnige lyrics als….”Poor Delilah, a girl on a mission,  Found me in the street thought I was dead, Killed me a songbird that flew without permission”….én het heavy ‘Double Crossing Man’, om het gordijn ruim na middernacht achter zich dicht te trekken met het epos ‘Rosita’ uit de plaat ‘Love, Deah & In Between’ uit 2023.
 
Roots and Roses was alweer een geslaagde editie. Afspraak 01 mei 2025, net over de taalgrens in het Waalse Lessines! ​